Izolowanie się od ludzi

Izoluję się od ludzi Zrywam kontakty ze znajomymi i daję im do zrozumienia, że nie zależy mi na nich. Nie chce chodzić do pracy i na uczelnię, bo wszystko mnie tam drażni i dobija, nie chce w niczym uczestniczyć i irytują mnie obowiązki związane z pracą. Mam dosyć siebie i innych i jest mi przykro, że w ogóle żyję. Nie chce też mieć partnera,bo nie pozwole mu się dotknąć, nie chce też zakładać rodziny. Moje życie jest więc bez sensu, terapeuci nie chcieli ze mną pracować. Co mogę zrobić?

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Fobie społeczne Psychologia

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

odpowiedź na portalu niewiele pomoże,polecam konsultacje u DOŚWIADCZONEGO TERAPEUTY.pozdrawiam serdecznie Violetta Ruksza

Dr Daniel Melerowicz Psychologia, Katowice

60 poziom zaufania

Dzień dobry, nie pisze pani dlaczego terapeuci nie chcieli z panią pracować, jakie podawali przyczyny?, Czy pani chciała pracować z nimi?, Czy jest pani gotowa do pracy nad sobą? Jeżeli odpowiedź jest twierdząca zachęcam do konsultacji u psychologa - psychoterapeuty który zaproponuje dalsze kroki postępowania. Pozdrawiam.

Mgr Katarzyna Bilnik-Barańska Psychologia, Katowice

60 poziom zaufania

Zastanawia mnie dlaczego terapeuci nie chcieli z Panią pracować…? I czy Pani jest do takiej pracy gotowa? Z Pani opisu ewidentnie wynika, że potrzebuje Pani wsparcia terapeuty i być może również psychiatry. Zachęcam do podjęcia jeszcze jednej próby, bo z takimi przekonaniami o jakich Pani pisze, sama niestety sobie Pani nie poradzi.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nienawiść do siebie i problem z usamodzielnieniem – odpowiada Mgr Anna Bernatowska
Jak pomóc mężowi, który się izoluje od ludzi? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Konflikty przed ślubem – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Dlaczego izoluję się od innych? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Chłopaka izoluje się od znajomych – odpowiada Mgr Adam Horak
Jak pomóc mężowi, który bierze narkotyki? – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Jak przestać być wampirem energetycznym? – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Dlaczego nie ukończyłam studiów? – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Wstręt do ludzi spowodowany stresem w pracy – odpowiada Mgr Małgorzata Bukowska
Co mogą oznaczać myśli samobójcze oraz izolowanie się od ludzi? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy

Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy

Opór w psychoterapii - charakterystyka, przykłady, przyczyny obiekcji, praca w pacjentem

Opór w psychoterapii może mieć różne oblicza. Świa

Depresja i izolowanie się od ludzi

Witam! Od dwóch miesięcy jestem smutna, izoluję się od ludzi i nie mam na nic ochoty, czy to depresja? Co robić?

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Depresja Psychologia

Mgr Agnieszka Pośpiech Psycholog, Gdańsk

10 poziom zaufania

Witam,
Trudno ocenić po tak skrótowym opisie co konkretnie się z Panią dzieje i jaka jest przyczyna.
Proszę zgłosić się na konsultacje do psychologa, który przeprowadzi z Panią rozmowę, oceni problem i pomoże się z nim uporać.
Pozdrawiam.

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Niestety, przez Internet nie można stwierdzić, co Pani dolega. Poza tym, napisała Pani dość krótką wiadomość. Smutek, unikanie ludzi i brak motywacji do jakiegokolwiek działania może świadczyć o wielu różnych problemach – może być to tylko chwilowy spadek nastroju wskutek jakiejś niedyspozycji, rozwijającej się choroby, przeziębienia, a może to być podejrzewany przez Panią początek depresji. Drogą wirtualną nikt nie postawi diagnozy. Powinna się Pani udać do lekarza pierwszego kontaktu i zrobić badania, by wykluczyć przyczyny fizyczne i fizjologiczne. Być może Pani spadek nastroju to konsekwencja zaburzeń hormonalnych albo zespół chronicznego zmęczenia. Jeśli badania wyjdą w porządku, wówczas przyczyn obniżonego samopoczucia można będzie szukać w psychice.

Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Mgr Agnieszka Szafrańska-Romanów Psychologia, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam, depresja jest chorobą mogącą objawiać się w pod wieloma postaciami. Dojmujący smutek, izolacja społeczna i brak chęci do jakichkolwiek czynności mogą sugerować zaburzenia depresyjne, szczególnie, że trwają one już tak długi czas. Kontakt ze specjalistą zaleca się osobom z takimi jak powyżej objawami ( a także innymi charakterystycznymi dla depresji m.in.: zmienność nastrojów, uczucie napięcia, lękowość, brak energii, zaburzenia snu i jedzenia, ciągłe zmęczenie psychofizyczne, bóle głowy, zaburzenia koncentracji, pamięci), gdy nie ustępują one po 2 tygodniach. Zachęcam gorąco do kontaktu z lekarzem psychiatrą, ew. lekarzem rodzinnym. Leczenie depresji polega na farmakoterapii, a także na psychoterapii polegającej na znalezieniu przyczyn zaburzeń depresyjnych i skutecznym przepracowaniu ich. Jest Pani młodą osobą, więc szkoda życia na uciekanie od ludzi i pogrążanie się w smutku, proszę dać sobie pomóc i skorzystać ze spotkania ze specjalistą. Pozdrawiam i powodzenia!

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

71 poziom zaufania

Witam. Może to być deprsja, należałoby się udać do psychiatry.
Magdalena Brabec

Joanna Kubicka-Jakuczun Psycholog, Zielona Góra

18 poziom zaufania

Witam, podaje Pani zbyt małą ilość informacji, aby podjąć się diagnozy. Wiele zależy od czynników fizjologicznych, także warto udać się do lekarza rodzinnego po skierowanie na podstawowe pytania, jak już wcześniej zasugerowano. Ważne jest również prześledzenie wydarzeń w życiu prywatnym i zawodowym, czy myślenia o sobie. Życzę po prostu czasu i chęci na zajęcie się sobą:)

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy ciągła senność, bóle głowy, częste zmiany nastroju mogą być objawem depresji? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Problemy osobiste a podejrzenie depresji – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Mam myśli samobójcze i nic mi się nie chce. Czy to depresja? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Niechęć do kobiet przy depresji – odpowiada Lek. Paweł Brudkiewicz
Hashimoto i dystymia czy depresja? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Depresja czy dystymia? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jakie są objawy i jak wygląda leczenie depresji? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Rozpoznanie i leczenie depresji – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Brak remisji depresji po leczeniu farmakologicznym i psychoterapii – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Czy moje podejrzenie depresji jest słuszne? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz

artykuły

Depresja - rozpoznanie, rodzaje, epidemiologia, mity o depresji

Depresja postrzegana jest w społeczeństwie jako ws

Depresja - przyczyny, objawy, rodzaje, leczenie

Depresja jest jednym z najpoważniejszych problemów

Obniżony nastrój - skąd się bierze złe samopoczucie i jak sobie z nim radzić. Czym jest depresja?

Obniżony nastrój uznaje się, obok spowolnienia ruc

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Jak przestać izolować się od ludzi?

Witam! Mam 31 lat. Z depresją i myślami samobójczymi zmagam się od 4 lat, tj. od czasu zakończenia studiów. Źródło mojej depresji jest wielopoziomowe. Składa się na nie samotność, nieprzystosowanie do życia, fobia społeczna (w szczególności fobia względem kobiet), brak perspektyw na przyszłość oraz zwykłe zmaganie się z problemami codziennego życia. Studia zapewniały mi wszystko czego mi było trzeba: znajomych, z którymi było o czym rozmawiać i były to rozmowy z mego punktu widzenia interesujące, rozwój intelektualny, wysiłek umysłowy i gdy uświadomiłem sobie że potrafię rozwiązywać naprawdę skomplikowane zadania (techniczne, matematyczne, fizyczne) wrażenie bycia niemalże Bogiem.

Od zakończenia studiów czuję, że z człowieka stałem się zwierzęciem, które musi walczyć o swoje przetrwanie, a moje potrzeby zostały drastycznie ograniczone do fundamentalnych potrzeb fizjologicznych. Uważam, że najlepsze lata swojego życia mam już za sobą i nie mam już motywacji, żeby dalej żyć. Zwłaszcza, że żyje w poczuciu stałego zagrożenia. Znajomi z czasów studenckich stopniowo przestali się do mnie odzywać. W wyniku tych doświadczeń pojawiła się u mnie fobia społeczna. Nie chce bądź też już nie potrafię angażować się emocjonalnie w nowe znajomości. Zwłaszcza względem kobiet. Nienawidzę kobiet za to, że jak facet jest w czymś zdolny i chcą go wykorzystać to się odpicują, flirtują i wykorzystują zauroczenie faceta, aby osiągnąć swój cel. Wszystkie moje próby poderwania jakiejś babki kończyły się na koleżeństwie i przeważnie w jakiś sposób zostałem wykorzystany nie mogąc oczekiwać niczego w zamian. Do kobiet szczęścia nie mam i kolejnych prób podejmować mi się nie chce.

Kiepsko sobie radzę poza życiem szkolnym, uczelnianym, bo innego nie miałem. W czasach studenckich mieszkałem z rodzicami. Postępowałem tak jak mi nakazywali rodzice - nadopiekuńcza matka i apodyktyczny ojciec. Mieszkanie z rodzicami zapewniło mi zero szlajania się po akademikach, imprez, znajomości pozawydziałowych, problemów mieszkaniowych. W rezultacie jestem nudziarzem, nieudacznikiem, osobą nieprzystosowaną do życia. Swoje problemy opisywałem kilku psychologom i z reguły oznajmiali mi, że nie mogą mi niczego zasugerować, a swoje problemy powinienem rozwiązać samemu. Psychiatra dał mi na receptę antydepresanty, po których nie czuję żadnej różnicy. Do jakiego innego jeszcze specjalisty mógłbym się udać ze swoimi problemami i czy dużo by to kosztowało. Myślałem o jakimś life coaching'u, szkole podrywania, tyle że na razie mnie na to nie stać.

MĘŻCZYZNA, 31 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam! Wyizolowanie i unikanie kontaktów społecznych może wpływać na pogłębianie się Pana problemów. Warto zastanowić się, co chciałby Pan w życiu zmienić i jak mógłby Pan to osiągnąć. Ważne kroki już Pan wykonał - był Pan u psychologów, psychiatry, napisał Pan ten list. Poszukuje Pan pomocy, która mogłaby zapewnić Panu poprawę funkcjonowania. Warto na początek zgłosić się raz jeszcze do lekarza psychiatry i opowiedzieć mu o efektach ( a raczej ich braku) stosowanych leków. Lekarz będzie mógł zmodyfikować leczenie i dostosować je do Pan potrzeb. Zachęcam także do rozpoczęcia psychoterapii. Psychoterapeuta może pomóc Panu rozwiązać problemy, które leżą u podstaw powstawania lęku oraz obniżonego nastroju. Będzie to również szansa na pogłębianie i doskonalenie umiejętności interpersonalnych. Sądzę, że będzie to lepsza forma rozwoju, szczególnie w kontekście społecznym, niż szkoła uwodzenia. Może Pan skorzystać z bezpłatnej psychoterapii w poradni zdrowia psychicznego w ramach ubezpieczenia NFZ. Warto, żeby w wolnym czasie spróbował Pan samodzielnej aktywności, która także może wspierać powrót do równowagi psychicznej. Aktywność fizyczna jest sposobem na zmniejszanie napięcia psychofizycznego i poprawę nastroju. Polecam ćwiczenia fizyczne, które jednocześnie relaksują (jogę, tai chi, taniec). Jeśli będzie Pan gotów psychicznie, żeby pracować w grupie, warto skorzystać z treningów i warsztatów grupowych. Organizują je stowarzyszenia i organizacje pozarządowe. Często są to zajęcia nieodpłatne lub stosunkowo niedrogie. Praca w grupie może pomóc Panu ćwiczyć nawiązywanie i utrzymywanie zdrowych relacji z innymi na bezpiecznym gruncie. Jest to także sposób na poznanie siebie i dowiedzenie się, co na Pana temat sądzą inni ludzie. Polecam również korzystanie z for/czatów tematycznych, gdzie może Pan poznać osoby z podobnymi problemami i poznać ich sposoby na radzenie sobie z trudnościami, oraz wymieniać się doświadczeniami. W trudnych momentach zachęcam do korzystania z pomocy telefonów zaufania, gdzie uzyska Pan wsparcie oraz informacje na temat dostępnej w Pana okolicy pomocy. Pozdrawiam

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Panu,

Dziękuje Panu za zaufanie i że zechciał Pan zrobić ten krok, by sobie pomóc, by żyć aktywnie, radośnie, wśród Ludzi i z Ludźmi.

Tak, jak Pan sam zauważył, objawy lękowe, wraz z wycofywaniem się przed Ludźmi, wynikają z nieadekwatnej samooceny, jak i zaniżonej samoakceptacji, które to (niestety skutecznie) utrudniają Panu realizację siebie, swojego związku, zgodnie ze swoimi pragnieniami...

Jestem przekonana, że aktywne treningi rozwojowe w Pana sytuacji, takie jak treningi umiejętności społecznych i komunikacyjnych, jak również trening pozytywnego myślenia, autoprezentacji, atrakcyjności, są to treningi skutecznie zwiększające kompetencje, co pośrednio podwyższa samoocenę i wzmacnia poczucie własnej wartości.

Takie rozwojowe treningi pomagają w również radzeniu sobie z problemami, wyzwaniami, cierpieniami.
Chcę Panu powiedzieć, że umiejętności, o których Panu napisałam, są to umiejętności, których uczy się czasami przez całe życie... gdyż kluczowym jest z jakiego domu generacyjnego się wywodzi, a że często brakowało zdrowej edukacji tych umiejętności,
dlatego jest co robić w życiu (u Pana nadopiekuńczość Mamy i apodyktyczność Ojca).
Z takich treningów mógłby Pan skorzystać bezpłatnie, są takież organizowane, proszę być w kontakcie z Internetem...

Zachęcałabym Pana również mocno do podjęcia terapii poznawczo-behawioralnej, która byłaby dla Pana rozwojową i skuteczną, przy aktywnej współpracy z Pana strony (w ramach NFZ-tu).

Życzę Panu tylko wartościowych relacji,
irena.mielnik.madej@gmail.com