Można wyróżnić trzy grupy leków, które wykorzystuje się w leczeniu uzależnienia od hazardu. Do pierwszej grupy zaliczają się selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny – SSRI; do drugiej - antagoniści receptorów opioidowych, a do trzeciej - leki normotymiczne, zwane również stabilizatorami nastroju.
Skuteczność leków z grupy inhibitorów serotoniny została wykazana zwłaszcza w leczeniu depresji, zaburzeń obsesyjno–kompulsywnych oraz dysmorfofobii. Jednak badania nad ich wykorzystaniem w leczeniu patologicznego hazardu nie dowodzą jednoznacznie ich skuteczności, przeciwnie niż w przypadku leków z grupy antagonistów receptorów opioidowych. Z kolei leki stabilizujące nastrój są skuteczne przy ograniczaniu objawów patologicznego hazardu w grupie pacjentów chorujących na zaburzenia dwubiegunowe. Wśród osób, u których nie współwystępują zaburzenia dwubiegunowe, organiczne i uzależnienie od substancji psychoaktywnych są one skutecznym środkiem ograniczającym popęd do grania, środki przeznaczane na grę i czas spędzany na graniu. Leczenie farmakologiczne bardzo często niesie za sobą ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych. Efekty uboczne, takie jak obniżenie poziomu libido, nudności, suchość w ustach, to tylko niektóre z nich.
Najlepszym rozwiązaniem jest podjęcie terapii.
W psychologicznej terapii patologicznych hazardzistów wykorzystywane są trzy podstawowe podejścia terapeutyczne: behawioralne, poznawcze i behawioralno–poznawcze. Ich celem jest modyfikacja zachowania związanego z uprawianiem patologicznego hazardu. Poprzez psychologiczne oddziaływanie pacjent rozwija umiejętności pozwalające na jego ograniczenie i panowanie nad przymusem grania.
Dobrym rozwiązaniem są również grupy samopomocowe. Podane wyżej przykłady wskazują, że powinien zgłosić się Pan po pomoc - proszę uwierzyć, że przyniesie to oczekiwany rezultat.
