Jak radzić sobie z napadami złości?

Witam. Mam 25 lat i mój problem polega na napadami złości i nie panowaniu nad nią. Szybko się denerwuje i flustruje. Ogólnie nie jestem zadowolona z mojego obecnego życia. Zacznę od tego że od 2 lat wychowuje córeczkę. Macierzyństwo na ogół dało mi wiele cudownych chwil. To samo macierzyństwo zamknelo mnie w domu na obecne dwa lata. Strasznie mnie to przytłacza i zaczyna męczyć. Najgorzej jest wtedy kiedy moje dziecko ma gorsze dni. Wtedy przez cały dzień potrafi marudzić, płakać i jęczeć. Wtedy po paru takich godzinach mam ochotę zostawić je same i sobie wyjść gdzieś. Albo najlepiej by było jakbym mogła cofnąć czas. Strasznie mnie irytuje jej jęczenie. Czasami, teraz bardzo rzadko ale zdarza się że jastelepne i nakrzycze na nia. Kocham ja i naprawdę bym zrobiła dla niej wszystko ale czasami już taka jestem nabuzowana i nakrecona że mam ochotę zrobić jej coś gorszego. Palę się ze wstydu sama przed sobą, na samą myśl o tym. Wiem że nawet nie powinnam nawet tak myśleć! Chociaż wiem że to nic nie da... I nigdy jej nie zrobiłam krzywdy. Jestem w takich sytuacjach bezradna. Jej krzyk normalnie doprowadza mnie do obłędu. Z czego później bardzo trudno jest mi siebie opanowac. Z partnerem jest nieco inaczej sprawa polega na tym że nie mam w nim wsparcia. Dzieckiem się super opiekuje. Bo córka tak naprawdę jest jego oczkiem w głowie i czasami zaznacza że dziecko jest ważniejsze ode mnie. Bardzo przykro mi jest z tego powodu że zostałam zepchnieta na drugie miejsce. Niekiedy czuje się niepotrzebna. Dla mojej osoby moja córka jest ważna ale staram się jednak traktować ich po równo. Denerwuje mnie w nim wszystko. Poczynając od przyjścia partnera z pracy. A pracuje po 12 godzin. Przychodzi zjada kolacje i siedzi w telefonie a od czasu do czasu że mną pogada. Ściska mnie coś w środku z tego powodu. Bo ja od dwóch lat robię notorycznie to samo. Pranie, sprzątanie, gotowanie i jeszcze w tym dziecko. Nie mam znajomych bo mieszkamy w innym mieście niż moje rodzinne. Rodzina mnie odwiedza tylko raz na jakiś czas. Mecze się praktycznie każdego dnia a on woli być na bieżąco w internecie niż poświęcić mi chwilę uwagi. Przez to czuję że się oddalamy i wydaje mi się że kocham go coraz mniej. Dodam że mamy problemy finansowe które ciągle siedzą mi w głowie. Przez nie właśnie często klocimy się z partnerem. Już mam dość mojego stanu psychicznego i wybuchów złości. Nie radzę sobie już z tym wszystkim. A tak bardzo bym chciała już być taka jak kiedys(nie miałam takich problemów ze sobą) źle się z tym czuję że cierpi cała moja rodzina. Wydaje mi się że to depresja albo jakaś nerwica. Prawdę mówiąc została u mnie stwierdzona ciężka depresja 4 lata temu. Leczylam się tylko farmakologiczne i po znacznej poprawie odstawilam leki. Dodam jeszcze że czasami miewam belkotanie. Chcę powiedzieć coś innego a wychodzi co innego. Ciężko też mi się ostatnio myśli. Czuję że mój umysł nie jest jasny. Mam podobne objawy jak podczas depresji. Bardzo proszę o pomoc bo nie chce tak dalej żyć.

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Depresja Nerwica Psychiatria Dziecko

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

wskazana jest konsultacja w Poradni Zdrowia Psychicznego.

Pozdrawiam serdecznie

Nie radzę sobie z napadami złości

Nie radzę sobie ze swoimi napadami złości, kiedy coś nie jest po mojej myśli lub coś się dzieje przestaje panować nad sobą. Krzyczę, jestem agresywna, zdarza mi się uderzać głową o ścianę zadając sobie ból. Z jednej strony nie chce czyjejś obecności a z drugiej nie chce zostawać sama. Po jakimś czasie wszystko mi przechodzi, ale jestem wtedy zła na siebie, za to co zrobiłam, obraziłam kogoś, pchnelam, uderzyłam. Myślałam że dam radę nad tym zapanować, ale to silniejsze ode mnie. Takie sytuacje dawniej zdarzały się rzadko, mam wrażenie że z wiekiem jest coraz gorzej (22 lata). Co mam zrobić? Nie chce być taka...

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Agresja Psychiatria Psychologia Psychoterapia

Mgr Magdalena Kęsek-Strózik Psycholog, Kraków

24 poziom zaufania

Witam,
uważam, że potrzebuje Pani specjalistycznej pomocy, gdyż przedstawione przez Panią objawy i zachowania są niepokojące. To co się z Panią dzieje może świadczyć m.in. o tym, że trudno jest Pani radzić sobie z emocjami. Wymaga to przepracowania w formie psychoterapii. Zachęcam również do wizyty u lekarza psychiatry.

Pozdrawiam,
M.Kęsek-Strózik