Jak rozmawiać z mamą o higienie intymnej?

WITAM mam pytanie mam matke chora na raka ktora juz nie chodzi a trzeba sie opiekowac trudna jest higiena intymna bo trzeba pokazac miejsca intymne a moja mama sie wstydzi krepuje jestem mezczyzna moze dlatego dla mnie to tez nie jest normalne aby patrzec na miejsca intymne mojej mamy i jeszce je dotykac nie wiem co zrobic rozumiem ze moze przychodzic pielegniarka z hospicjum lub z przychodni ale to za mało nie wiem co dalej jak mam z nią porozmawiac

MĘŻCZYZNA, 19 LAT ponad rok temu

Ginekologia Choroby nowotworowe Psychologia Kosmetologia Higiena intymna

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam Pana,
smutną historię Pan opisuje, jestem pełna podziwu dla Pana. Rozumiem, że nie ma Pan siostry, która mogłaby pomóc, czy jakiej kobiety z rodziny, którą mama zaakceptowałaby do swoich czynności pielęgnacyjnych. Przywykliśmy do tego, że rodzice pielęgnują dzieci, a nie odwrotnie. Jednak, później wszystko może się zmienić, np. w chorobie rodziców, czy na etapie postępowania problemów związanych z wiekiem. Jest potrzeba pielęgnacji swoich rodziców i często córki pielęgnują ojców (też inna płeć), a synowie matki i nie ma nic w tym niewłaściwego. Problem z poczuciem wstydu czasem mają osoby - które wymagają pomocy, wynika to z pewnych ograniczeń. Zalecana jest szczera rozmowa z mamą, wynikająca z potrzeby dbania o higienę ciała. Jest to duży dyskomfort dla chorego, który może potęgować codzienny stres związany ze zmianą opatrunku i pozycji, czy myciem obolałego. Proszę delikatnie porozmawiać z mamą o regule wzajemności, dotyczącej wdzięczności pomiędzy rodzicami i dziećmi, można odnieść do anatomii, do ciała, że nie jest to temat wstydliwy, jest to forma pomocy - zadośćuczynienia. Czasem tak jest, że nasze drogi życiowe nie są proste i łatwe, jest Pan wspaniałym, empatycznym człowiekiem, pozdrawiam serdecznie.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak mam rozmawiać ze swoją mamą? – odpowiada Mgr Anna Byczko
Jak rozmawiać z rodziną, by zrozumieli problem dysmorfobii? – odpowiada Mgr Katarzyna Schilf
Jak mogę poprawić swoje relacje z mamą? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
W jaki sposób powinnam rozmawiać z mamą na ten temat? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Czy może być to spowodowane goleniem miejsc intymnych maszynką? – odpowiada Anna Adamowicz
Jak rozmawiać z rodzicami o swojej relacji? – odpowiada Mgr Marzena Mandziej
Nadopiekuńcza mama 18-latki – odpowiada Dr Anita Rawa-Kochanowska
Czy i jak poradzić sobie z mamą? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Jak pomóc mamie, nie szkodząc sobie? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Jak pomóc córce, która ma depresję i nie chce się leczyć? – odpowiada Mgr Joanna Szlasa

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Jednego dnia jest się panem życia, a następnego pacjentem po udarze

- Najgorszy moment był wtedy, gdy obudziłem si

"Chcę nadal być mamą" - gwiazda "M jak miłość" Judy Turan o walce z rakiem

W głowie - wola walki, w ciele - nowotwór, który c

W jaki sposób rozmawiać z mamą po śmierci taty?

Witam, prawie rok temu po ciężkiej chorobie zmarł mój tata. Ja z bratem staraliśmy się w miarę możliwości, z upływem czasu, żyć normalnie. Nie było to łatwe, dużo stresów, łez, bólu, ale teraz mogę powiedzieć, że powoli wszystko wraca do normy. Niestety inaczej jest z mamą. Często chodzi zapłakana, jest do wszystkiego negatywnie nastawiona, nie chce widywać się z ludźmi, najchętniej zamknęłaby się w domu razem z nami na cztery spusty i nikogo nie wpuszczała. Pomiędzy mną i mamą często powstają ostatnio konflikty, wynika to głównie z różnych podejść do przeżywania śmierci taty. Mama jak wspominałam zamyka się w sobie, ja natomiast potrzebuję kontaktów z ludźmi, staram się czerpać z życia pełnymi garściami, poznawać świat, żyć aktywnie. Śmierć mojego taty uświadomiła mi jak życie jest krótkie, jak łatwo można je zmarnować, dlatego staram się ciągle stawiać sobie nowe cele w życiu i spełniać marzenia (także te taty). Wiem, że jedyne czego by chciał to żebyśmy byli szczęśliwi a nie płakali po kątach. Niestety działania mamy i ciągłe negatywne podejście do wszystkiego, ciągłe zakazy (mimo tego, że mam 22 lata) skutecznie niszczą mój zapał do robienia czegokolwiek, podcinają mi skrzydła, które z trudem staram się sobie tworzyć. Przez to jej depresja spada również na mnie... Ostatnio dużo się kłócimy, ja nie mogę znieść ciągłych zakazów, mama martwi się przeraźliwie o każde moje wyjście z domu, o to czy się ciepło ubrałam, ma już moją przyszłość zaplanowaną i cały czas uważa, że nie damy sobie sami rady. Każde moje wyjście na dłużej niż 20h z domu wiąże się z dużą awanturą, nie mówię już o jakichkolwiek wyjazdach (które uwielbiam i które są dla mnie terapią). Zwykle stawiam na swoim, ale wychodzę z wyrzutami sumienia, które psują mój zapał, a w głowie słowa "i co zostawisz mnie samą?". Obie ranimy się nawzajem zamiast wspierać. Boję się, że możemy się w tym pogrążać, a za 10 lat ona będzie stara zrzędliwą wdową, a ja zrzędliwą starą panną na kanapie przed telewizorem. Co mam zrobić w tej sytuacji? Mama była raz u psychologa i powiedziała, że więcej tam nie wróci, wydaje mi się, że wynikało to z małego doświadczenia tej Pani w takich przypadkach.

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Opis zachowania Pani mamy jest niepokojący, a jej obecny stan psychiczny może być wywołany depresją po śmierci męża. Każdy człowiek inaczej przeżywa takie doświadczenia. Pani razem z bratem potrzebujecie teraz kontaktu z innymi osobami, realizowania się. To jest Wasz sposób na radzenie sobie z tym ciężkim doświadczeniem. Natomiast Pani mama może odbierać tę sytuację inaczej. Śmierć tak bliskiej osoby wpłynęła na jej postrzeganie świata. Zakazy mogą być z jednej strony desperacką próbą "ochrony" Pani przed nieokreślonym zagrożeniem, z drugiej próbą zatrzymania Pani przy sobie, by faktycznie nie została sama. Warto porozmawiać o tym z mamą.
Pisze Pani o konfliktach. W tej sytuacji emocje mogą być bardzo silne i prowadzić do kłótni. Jednak ani Pani, ani mamie nie poprawią one samopoczucia i nie wprowadzą potrzebnych Wam obu zmian. Dlatego warto porozmawiać, spokojnie i szczerze. Dobrze, żeby powiedziała Pani mamie, jak Pani to przeżywa i czego Pani potrzebuje. Warto także zapytać mamę o jej przeżycia i dowiedzieć się, czego potrzebuje od Pani. Może z powodu Waszych trudności w dogadaniu się, nie dajecie sobie tego, czego naprawdę potrzebujecie. Uważam również, że Pani mama powinna skorzystać z konsultacji u psychiatry oraz rozpocząć psychoterapię. Jedna wizyta u psychologa nie daje wglądu w swoje problemy, ani nie jest skuteczna. Psychoterapia to proces, który wymaga odpowiedniego czasu i ilości spotkań, które mogą pozwolić Pani mamie na zmianę. Warto zachęcać mamę do wizyty u psychiatry.
Depresja to poważne zaburzenie psychiczne, które z czasem może się pogłębiać i prowadzić do tragicznych skutków. Może Pani pokazać mamie teksty na temat depresji zamieszczone na portalu, np.: http://portal.abczdrowie.pl/smierc-bliskiej-osoby-a-depresja, http://portal.abczdrowie.pl/jak-zyc-po-stracie-bliskiej-osoby. Te teksty mogą być również przydatne Pani, by mogła Pani szerzej spojrzeć na problemy mamy. Pani i brat możecie jej pomóc w znalezieniu odpowiednich specjalistów. Jeśli wcześniejszy psycholog nie spełniał oczekiwań mamy, możecie poszukać osoby bardziej doświadczonej.
Warto również zachęcić mamę do kontaktu z telefonami zaufania, gdzie w bezpieczny sposób będzie mogła porozmawiać z psychologiem lub psychiatrą i dowiedzieć się, co dalej może zrobić, by wpłynąć na poprawę swojego samopoczucia. Poza tym telefony zaufania to także możliwość uzyskania wsparcia oraz anonimowej rozmowy o przeżyciach. W ten sposób mamie może być łatwiej wyrazić to, co czuje i jakie ma trudności.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak pomóc mamie po śmierci taty? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak porozmawiać z tatą po śmierci mamy? – odpowiada Mgr Żaneta Maruńczak
Jak poradzić sobie ze śmiercią bliskiej osoby? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Jak pomóc tacie po śmierci mamy? – odpowiada Mgr Renata Arseniuk
Nie potrafię się pozbierać po śmierci taty – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak poradzić sobie z tęsknotą po śmierci taty? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak sobie poradzić ze śmiercią taty? – odpowiada Mgr Dorota Gromnicka
Natrętne myśli o przemijaniu i śmierci – odpowiada Mgr Jolanta Liczkowska-Czakyrowa
Problem z komunikacją z mamą po śmierci taty – odpowiada Mgr Marta Kaczmarek
Poczucie winy po śmierci taty – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Tajemnice pracy psychologa - wywiad z psychologiem i psychoterapeutką Magdaleną Nagrodzką

Rozumienie ludzkich zachowań to zadanie, przed któ

Jak przetrwać z niemowlakiem?

Przyjście na świat dziecka to wielkie wydarzenie w

Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Neurolog

umów wizytę

Lek. Martyna Wypych Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Ilona Pieczonka- Ruszkowska Neurolog, Poznań

umów wizytę

Lek. Małgorzata Kogut Neurologia, Kraków

umów wizytę

Jak rozmawiać z moją mamą o jej problemie z alkoholem?

Witam. Dzisiaj moja mama po półrocznej przerwie zaczęła pić. Od dnia kiedy musieliśmy zawieść ją na odtrucie i spędziła (drugą w życiu) noc w takim miejscu zaczęła radzić sobie sama i bez niczyjej pomocy na pół roku przestała. Jutro mam zamiar z nią porozmawiać bo wiem że będzie tylko gorzej, ale sama nie wiem co mam jej powiedzieć. Nie znam słów które rozwiązałyby problem w zarodku. Czarno widzę najbliższą przyszłość. Czy istnieje szansa żeby w jakikolwiek sposób nie doprowadzić znowu do kolejnych cugów i wizyt na odtruciach?

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Uzależnienie od alkoholu Psychologia Relacje z rodzicami i teściami