Jak mam rozmawiać ze swoją mamą?

Witam. Mieszkam z mężem i dzieckiem za granicą, a podchodzimy z różnych części Polski. W tym roku postanowiliśmy pojechać na wakacje do Polski. Wynajęliśmy domek nad jeziorem 20km od mojej mamy, żeby nie siedzieć jej na głowie, a żeby mogła nas odwiedzać nawet codzień. Wczoraj poinformowałam ją, że po drodze chcemy zajechać na dwa dni do teściów, bo ich też nie widzieliśmy od ubiegłego roku. No i się zaczęło! Że mogę od razu tam zostać (u teściów), że wcale nie muszę przyjeżdżać, bo po co do starej matki! Obraziła się i rozłączyła, a potem nie odbierała już telefonu. Znam ją na tyle, że jestem przekonana że ona nie przyjedzie ani razu w czasie naszego pobytu. Odechciało mi się gdziekolwiek jechać. Jak mam z nią rozmawiać? Co mam robić?

KOBIETA, 41 LAT ponad rok temu

Psychologia Psychoterapia Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Anna Byczko Psychologia

42 poziom zaufania

Szanowna Pani,

Opisany przez Panią problem może wskazywać na to, że istnieje między Państwem (Panią i matką) pewien kłopot na płaszczyźnie komunikacji.

Objawia się to tym, że kiedy Pani informuję mamę o chęci zatrzymania się u teściów, mama odbiera ten komunikat tak, jakby usłyszała "wolę teściów niż ciebie". Niektórzy ludzie są bardziej wyczuleni na komunikaty, które dla innych osób wydawałyby się zupełnie neutralne. Na głębszym, emocjonalnym poziomie mama może mieć głęboko zakorzenione poczucie odrzucenia, czy bycia niepotrzebną więc komunikat, który do Pani wysyła jest adekwatny do jej potrzeb, jednak nieadekwatny do bieżącej sytuacji.

Zachęcam do głębszej rozmowy z mamą o jej potrzebach i uczuciach, które w ten sposób próbuje zakomunikować jednak nie potrafi zrobić tego wprost.

Oczywiście tego typu rozmowy wymagają wielkiej cierpliwości i zrozumienia, ale mogą przynieść owoce w postaci zdrowego zacieśnienia relacji.

Zachęcam również do zapoznania się z modelem kwadratu komunikacyjnego, który pozwala wytłumaczyć niektóre zjawiska w komunikacji międzyludzkiej:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Model_kwadratu_komunikacyjnego

Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego mam problem z rozmawianiem z ludźmi? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak rozmawiać z mamą o higienie intymnej? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak rozmawiać z partnerem, który obrażając się nie odzywa się cały dzień? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Relacja narzeczonego z mamą – odpowiada Lek. Jacek Ławnicki
Nadopiekuńcza matka i relacja z dziewczyną – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak powiedzieć mamie, by nie wtrącała się w moje życie? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Relacje z mamą i chłopakiem – odpowiada Dr Małgorzata Mazurek
Moja mama oddaliła się od nas - co robić? – odpowiada Magdalena Pikulska
W jaki sposób powinnam rozmawiać z mamą na ten temat? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Jak pomóc mojej mamie, która leczy(ła) się na depresję? Jak z nią rozmawiać, kiedy ma gorsze dni? – odpowiada Paulina Witek

artykuły

Koronawirus w Polsce. Polacy nie przestrzegają kwarantanny? "Starają się kombinować, nie odbierają od nas telefonów"

Przez pandemię koronawirusa policjanci mają coraz

Jedna na milion

Laura ma zespół CHARGE. To zespół zaburzeń neuroro

Koronawirus w Polsce. Bartek Zobek opowiada o kwarantannie i pracy sanepidu

"W ciągu tygodnia miałem cztery loty międzynarodow

Jak rozmawiać z rodzicami o swojej relacji?

Witam, mam 18 lat i mam problem. Był taki dzień że ja zaprosiłam mojego chłopaka do domu babci na mieszkanie żeby się przespać razem i nic więcej, i no jak wróciłam do domu to mama krzyczała na mnie że ja z nim uprawiałam seks i że ja okłamywała m ją ale nie zrobiłam tego, ja z moim chłopakiem tylko rozmawialismy, przytulaliśmy i całowaliśmy i nic więcej a seksu to nie chcemy. Ale moja mama dalej na mnie krzyczała, i jeszcze mi dała szlaban na 5 lat żeby nie wychodzić z domu i jak ja wyjdę to mama powiedziała że zawiadomi na policję. Ja sama kompletnie nie rozumiem, mój chłopak jest świadkiem tego jak rozmawiałam z rodzicami przez telefon i miałam ataki paniki ale mój chłopak mnie uspokoił. Kochamy się bardzo, my tylko chcemy się spotykać czy nocować na jeden dzień i nic więcej, nie chcemy dziecka a rodzice mi mówią że przyjdę z brzuchem wkrótce ale tego i tak nie stanie i cały czas mówiłam i próbowałam przekonać ich i nie słuchają mnie tylko ciągle mnie obwiniają i krzyczą a jak ja potrzebuję wsparcia to mi nie wspierają. Co mogę zrobić? Ja chcę się poczuć wolna, ja chcę się z nim spotykać a za nie całe 6 miesięcy będę miała 19 i pracę.

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Ataki paniki Psychologia Psychoterapia Seks

Mgr Marzena Mandziej Psychologia

19 poziom zaufania

18 lat to bardzo trudny wiek, z jednej strony jest się już dorosłą kobietą, a z drugiej, z powodów ekonomicznych i dojrzałości psychicznej jest się jeszcze nastolatką. Przede wszystkim 18-to latka jest dzieckiem w oczach rodziców. Mają oni świadomość że przy jakichkolwiek trudnościach będą musieli wesprzeć swoje dziecko, a tak naprawdę chcą dla niego jak najlepiej. Niepokój mamy jest dość uzasadniony. boi się ona o to, że nagle będziesz w niepożądanej ciąży, że chłopak nie jest z tym chłopakiem, który będzie towarzyszył Ci przez całe życie. Najważniejszą rzeczą jest, czy jesteś w stanie podołać konsekwencjom swoich działań. Czy jesteś w stanie sama się utrzymać? Czy masz, gdzie samodzielnie mieszkać? Czy Twój chłopak też podejmie się opieki nad Tobą i dzieckiem, bo to jest główny powód lęku Twojej mamy. Z drugiej strony jesteś w pięknym momencie bo jesteś młoda, masz 18 lat, jesteś zakochana i chcesz być po prostu szczęśliwa. Mama pewnie martwi się, że jeszcze mało doświadczyłaś, a wszystko przed Tobą. Nocowanie z chłopakiem zawsze jest obarczone ryzykiem nieoczekiwanego seksu, nagłego pożądania, na którym będzie trudno zapanować, a jeżeli nie jesteś zabezpieczona, jeżeli Ty i chłopak nie przedyskutowaliście konsekwencji swoich działań, to każdy rodzic się niepokoi. Myślę, że dobrze byłoby porozmawiać na spokojnie z mamą, przekonać ją do tego że wiesz co robisz, że Twoje działania są w pełni świadome i weźmiesz odpowiedzialność za swoje zachowania. W tej nowej i trudnej sytuacji pomiędzy Tobą a mamą postaraj się ją zrozumieć i postaraj się przekonać ją przedstawiając rozwiązania. Może warto porozmawiać z chłopakiem i wiedzieć jaki jest jego punkt widzenia. Powodzenia.

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Dzień dobry!

Skończyła Pani 18 lat, więc według prawa jest Pani dorosłą osobą. Ma Pani prawo do własnych wyborów (i ponoszenia ich konsekwencji), w tym do bycia w relacji z chłopakiem, jak również do ewentualnego rozpoczęcia współżycia seksualnego. Jednak ten przełomowy moment wkroczenia w dorosłość, który następuje w życiu każdego dziecka, bywa szczególnie trudny dla rodziców i może wystawić na próbę wzajemne relacje. Możliwe, że dla Pani rodziców jest to szczególnie niełatwa chwila, a ostatni konflikt może być jednym z objawów głębszych problemów.

Warto, by spojrzała Pani szerzej na Wasze wzajemne relacje. Jakie były wcześniej, przed tym konfliktem o relację z chłopakiem? Czy rodzice szanowali Pani uczucia i potrzeby, w tym potrzebę samodzielności i niezależności? Jak odnosili się do Pani znajomych i przyjaciół? Czy możliwa była spokojna rozmowa, bez krzyków i awantur, w której każda ze stron mogłaby wypowiedzieć swoje emocje, oczekiwania, obawy?

Dorosłość to nie tylko osiągnięta pełnoletniość, to przede wszystkim dojrzałość, czyli m.in. umiejętność panowania nad swoimi emocjami, odpowiedzialność za siebie i swoje czyny. Zachęcam, by zastanowiła się Pani również nad swoim zachowaniem – czy postępuje Pani bardziej jak osoba dojrzała, czy raczej daje otoczeniu powody, by traktowano Panią jak dziecko? Czy w ważnych sprawach nie zawiodła Pani zaufania najbliższych, co mogłoby uzasadnić ich reakcje?

Prawdopodobnie intencją rodziców jest chęć chronienia Pani – przed zranieniem, zawodem miłosnym, nieplanowaną ciążą i wszystkim konsekwencjami podejmowania własnych decyzji. Jednak niewłaściwe wyrażana troska nie spełnia swojej roli, stając się przyczyną zranień. Co do gróźb wezwania policji, jeśli wyjdzie Pani z domu, proszę się nimi nie martwić, zgodnie z prawem nie można dorosłej osobie zabronić opuszczenia miejsca zamieszkania lub nakazać pozostania w nim.

To zrozumiałe, że w tej sytuacji czuje się Pani źle i szuka wyjścia z niezdrowej sytuacji. Proszę pamiętać, że każdy z nas ma wpływ przede wszystkim na siebie samego, a nie na innych. To Pani może wybrać spokój i opanowanie w tych trudnych sytuacjach. Kiedy emocje już nieco opadną, warto zacząć od spokojnej rozmowy z rodzicami. Niech Pani spróbuje im szczerze powiedzieć, co czuje, kiedy zachowują się w taki sposób, że rani Panią ich brak szacunku i zaufania, bolą fałszywe oskarżenia, groźby i krzyki. Ma Pani prawo do nawiązywania różnych relacji i bycia w związku z chłopakiem, proszę podkreślić że nie chce Pani wybierać pomiędzy miłością do rodziców a uczuciem do niego. Jeśli ma Pani trudności z przeprowadzeniem takiej rozmowy, warto poprosić kogoś o wsparcie, np. babcię lub inną życzliwą osobę, którą szanują Pani rodzice. Warto też, by poznali Pani chłopaka – być może wtedy zmienią stosunek do Waszego związku. Jeśli uważa Pani, że problem jest głębszy, a próby rozmowy nie przyniosą poprawy, proszę rozważyć konsultację u psychologa.

Wiele młodych dorosłych doświadcza podobnych problemów. Poniżej może Pani przeczytać, co radzą inni specjaliści w podobnych sytuacjach:

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/jak-radzic-sobie-z-trudnymi-rodzicami

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/dlaczego-rodzice-traktuja-mnie-jak-dziecko

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/jak-zmienic-nastawienie-rodzicow-do-mojego-chlopaka

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/zakaz-od-rodzicow-spotykania-sie-z-chlopakiem

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/osiemnastolatka-a-kontrola-rodzicow

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia w walce o siebie!

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nadużywanie alkoholu przez ojca i kłótnie rodziców a chęć ucieczki z domu – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak rozmawiać z rodzicami na trudne tematy? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak wyjść z trudnej sytuacji z rodzicami? – odpowiada Mgr Anna Kic
Jak poprawić takie relacje z rodzicami? – odpowiada Dr Mieczysław Bakun
Jak poprawić relacje ze swoimi rodzicami? – odpowiada Mgr Katarzyna Kapral
Jak poradzić sobie z nieustanną kłótnią rodziców? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Nadopiekuńczy rodzice i zakaz wychodzenia – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Dlaczego rodzice traktują mnie jak dziecko? – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Relacje z ojcem i szantaż emocjonalny – odpowiada Mgr Agata Wons
Zmiana chłopaka i problemy w relacjach z rodzicami – odpowiada Mgr Kamila Drozd

artykuły

"Nie jestem zaklinaczem dzieci. Jestem psychologiem. Uczę, jak wychowywać" - rozmowa z Michałem Kędzierskim

Pięciolatek, który podczas ataku złości demoluje m

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Dominik Breksa w kilka sekund stał się żywą pochodnią. Teraz jest cudem na skalę światową

- To był tragiczny wypadek. Dominik miał nieca

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak powinnam rozmawiać ze swoją koleżanką?

Dzień dobry Mam problem z koleżanką. Myślę że ma jakieś zaburzenia. Za każdym razem gdy się widzimy coć ciągle jej się wydaje, żyje złudzeniami, ciągle opowiada tylko o sobie mi nie da dojść do słowa. Ostatnio opowiadała ze ma kontakt z pewnym chłopakiem 3 lata jest w nim zakochana ale nie spotkali się jeszcze ciągle mysli ze będą razem. Mowilam jej zeby sobie dala spokoj bo on ma ją za koleżankę skoro piszą, nawet ostatnio jej napsial "ze jest jego przyjaciółka " a ona nadal mysli ze cos z tego będzie... i nawet rozmyśla juz z nim o ślubie i kto na nim bedzie itp. Po każdym spotkaniu z nią jestem zła bo o niczym nie można porozmawiać tylko o tym chłopaku dodam ze to ciągnie się od bardzo dawna... potrafiła tez kupic sobie ubrania bo myslala ze w końcu jej zaproponuje spotkanie przed świętami. Dla mnie to jakieś urojenia... Nie wiem jak to jej powiedzieć?

KOBIETA, 28 LAT ponad rok temu

Zespoły urojeniowe i otępienie Psychiatria Psychologia Psychoterapia Relacje z przyjaciółmi

Mgr Małgorzata Ziółkowska Psychologia

49 poziom zaufania

Szanowna Pani,

Tak mocne ocenianie przyjaciółki przez Panią może się odbić na Waszej relacji. Rozumiem Pani żal, że podczas rozmów czuje się Pani niesłuchana - tak nie powinno być w przyjaźni. Proszę jednak pamiętać o specyficznym stanie,w którym jest obecnie ta kobieta. Większość zaangażowanych emocjonalnie osób żyje nadzieją lub coś sobie wyobraża. Nie wie Pani, czy ten chłopak nie wysyła/ł jej sygnałów świadczących o jego uczuciach - to jest między nimi. Poza tym możliwe, że Pani przyjaciółka jest osobą wrażliwą i romantyczną - to, co warto jej zasugerować to jak najszybsze spotkanie się na żywo z tym chłopakiem. Znajomości wirtualne bywają pułapkami, ponieważ dużo można sobie wyobrażać i to podsycać, podczas gdy rzeczywistość jest zupełnie inna. Relacje dobrze jest budować w życiu rzeczywistym. Może również warto, by Pani przyjaciółka skorzystała z rozmów z psychoterapeutą, z którym wspólnie pochyli się nad kwestią jej zaangażowania dotyczącego nieznajomego mężczyzny?

Życzę dużo dobrego.

Małgorzata Ziółkowska

www.strefa-ciszy.online