Jak rozmawiać z rodzicami o swojej relacji?

Witam, mam 18 lat i mam problem. Był taki dzień że ja zaprosiłam mojego chłopaka do domu babci na mieszkanie żeby się przespać razem i nic więcej, i no jak wróciłam do domu to mama krzyczała na mnie że ja z nim uprawiałam seks i że ja okłamywała m ją ale nie zrobiłam tego, ja z moim chłopakiem tylko rozmawialismy, przytulaliśmy i całowaliśmy i nic więcej a seksu to nie chcemy. Ale moja mama dalej na mnie krzyczała, i jeszcze mi dała szlaban na 5 lat żeby nie wychodzić z domu i jak ja wyjdę to mama powiedziała że zawiadomi na policję. Ja sama kompletnie nie rozumiem, mój chłopak jest świadkiem tego jak rozmawiałam z rodzicami przez telefon i miałam ataki paniki ale mój chłopak mnie uspokoił. Kochamy się bardzo, my tylko chcemy się spotykać czy nocować na jeden dzień i nic więcej, nie chcemy dziecka a rodzice mi mówią że przyjdę z brzuchem wkrótce ale tego i tak nie stanie i cały czas mówiłam i próbowałam przekonać ich i nie słuchają mnie tylko ciągle mnie obwiniają i krzyczą a jak ja potrzebuję wsparcia to mi nie wspierają. Co mogę zrobić? Ja chcę się poczuć wolna, ja chcę się z nim spotykać a za nie całe 6 miesięcy będę miała 19 i pracę.

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Ataki paniki Psychologia Psychoterapia Seks

Atrakcyjność u mężczyzn

Już nie tylko kobiety walczą o komplementy, chcą by doceniano ich wygląd i oglądano się za nimi na ulicy. Coraz więcej takich cech można odnaleźć wśród mężczyzn. Dr Aleksandra Borkowska opowiada o współczesnym zjawisku ? atrakcyjnego mężczyzny.

Mgr Marzena Mandziej Psychologia

34 poziom zaufania

18 lat to bardzo trudny wiek, z jednej strony jest się już dorosłą kobietą, a z drugiej, z powodów ekonomicznych i dojrzałości psychicznej jest się jeszcze nastolatką. Przede wszystkim 18-to latka jest dzieckiem w oczach rodziców. Mają oni świadomość że przy jakichkolwiek trudnościach będą musieli wesprzeć swoje dziecko, a tak naprawdę chcą dla niego jak najlepiej. Niepokój mamy jest dość uzasadniony. boi się ona o to, że nagle będziesz w niepożądanej ciąży, że chłopak nie jest z tym chłopakiem, który będzie towarzyszył Ci przez całe życie. Najważniejszą rzeczą jest, czy jesteś w stanie podołać konsekwencjom swoich działań. Czy jesteś w stanie sama się utrzymać? Czy masz, gdzie samodzielnie mieszkać? Czy Twój chłopak też podejmie się opieki nad Tobą i dzieckiem, bo to jest główny powód lęku Twojej mamy. Z drugiej strony jesteś w pięknym momencie bo jesteś młoda, masz 18 lat, jesteś zakochana i chcesz być po prostu szczęśliwa. Mama pewnie martwi się, że jeszcze mało doświadczyłaś, a wszystko przed Tobą. Nocowanie z chłopakiem zawsze jest obarczone ryzykiem nieoczekiwanego seksu, nagłego pożądania, na którym będzie trudno zapanować, a jeżeli nie jesteś zabezpieczona, jeżeli Ty i chłopak nie przedyskutowaliście konsekwencji swoich działań, to każdy rodzic się niepokoi. Myślę, że dobrze byłoby porozmawiać na spokojnie z mamą, przekonać ją do tego że wiesz co robisz, że Twoje działania są w pełni świadome i weźmiesz odpowiedzialność za swoje zachowania. W tej nowej i trudnej sytuacji pomiędzy Tobą a mamą postaraj się ją zrozumieć i postaraj się przekonać ją przedstawiając rozwiązania. Może warto porozmawiać z chłopakiem i wiedzieć jaki jest jego punkt widzenia. Powodzenia.

Redakcja abcZdrowie

82 poziom zaufania

Dzień dobry!

Skończyła Pani 18 lat, więc według prawa jest Pani dorosłą osobą. Ma Pani prawo do własnych wyborów (i ponoszenia ich konsekwencji), w tym do bycia w relacji z chłopakiem, jak również do ewentualnego rozpoczęcia współżycia seksualnego. Jednak ten przełomowy moment wkroczenia w dorosłość, który następuje w życiu każdego dziecka, bywa szczególnie trudny dla rodziców i może wystawić na próbę wzajemne relacje. Możliwe, że dla Pani rodziców jest to szczególnie niełatwa chwila, a ostatni konflikt może być jednym z objawów głębszych problemów.

Warto, by spojrzała Pani szerzej na Wasze wzajemne relacje. Jakie były wcześniej, przed tym konfliktem o relację z chłopakiem? Czy rodzice szanowali Pani uczucia i potrzeby, w tym potrzebę samodzielności i niezależności? Jak odnosili się do Pani znajomych i przyjaciół? Czy możliwa była spokojna rozmowa, bez krzyków i awantur, w której każda ze stron mogłaby wypowiedzieć swoje emocje, oczekiwania, obawy?

Dorosłość to nie tylko osiągnięta pełnoletniość, to przede wszystkim dojrzałość, czyli m.in. umiejętność panowania nad swoimi emocjami, odpowiedzialność za siebie i swoje czyny. Zachęcam, by zastanowiła się Pani również nad swoim zachowaniem – czy postępuje Pani bardziej jak osoba dojrzała, czy raczej daje otoczeniu powody, by traktowano Panią jak dziecko? Czy w ważnych sprawach nie zawiodła Pani zaufania najbliższych, co mogłoby uzasadnić ich reakcje?

Prawdopodobnie intencją rodziców jest chęć chronienia Pani – przed zranieniem, zawodem miłosnym, nieplanowaną ciążą i wszystkim konsekwencjami podejmowania własnych decyzji. Jednak niewłaściwe wyrażana troska nie spełnia swojej roli, stając się przyczyną zranień. Co do gróźb wezwania policji, jeśli wyjdzie Pani z domu, proszę się nimi nie martwić, zgodnie z prawem nie można dorosłej osobie zabronić opuszczenia miejsca zamieszkania lub nakazać pozostania w nim.

To zrozumiałe, że w tej sytuacji czuje się Pani źle i szuka wyjścia z niezdrowej sytuacji. Proszę pamiętać, że każdy z nas ma wpływ przede wszystkim na siebie samego, a nie na innych. To Pani może wybrać spokój i opanowanie w tych trudnych sytuacjach. Kiedy emocje już nieco opadną, warto zacząć od spokojnej rozmowy z rodzicami. Niech Pani spróbuje im szczerze powiedzieć, co czuje, kiedy zachowują się w taki sposób, że rani Panią ich brak szacunku i zaufania, bolą fałszywe oskarżenia, groźby i krzyki. Ma Pani prawo do nawiązywania różnych relacji i bycia w związku z chłopakiem, proszę podkreślić że nie chce Pani wybierać pomiędzy miłością do rodziców a uczuciem do niego. Jeśli ma Pani trudności z przeprowadzeniem takiej rozmowy, warto poprosić kogoś o wsparcie, np. babcię lub inną życzliwą osobę, którą szanują Pani rodzice. Warto też, by poznali Pani chłopaka – być może wtedy zmienią stosunek do Waszego związku. Jeśli uważa Pani, że problem jest głębszy, a próby rozmowy nie przyniosą poprawy, proszę rozważyć konsultację u psychologa.

Wiele młodych dorosłych doświadcza podobnych problemów. Poniżej może Pani przeczytać, co radzą inni specjaliści w podobnych sytuacjach:

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/jak-radzic-sobie-z-trudnymi-rodzicami

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/dlaczego-rodzice-traktuja-mnie-jak-dziecko

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/jak-zmienic-nastawienie-rodzicow-do-mojego-chlopaka

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/zakaz-od-rodzicow-spotykania-sie-z-chlopakiem

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/osiemnastolatka-a-kontrola-rodzicow

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia w walce o siebie!

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.