Jak radzić sobie w relacjach przy nerwicy i stanach lękowych?
Dzień dobry,
Mam do Państwa pytanie, obecnie mam 25 lat, studia zakończyłem w 23 roku, generalnie jestem introwertykiem oraz zamknięty w sobie. Nigdy nie miałem dziewczyny, całowałem się tym bardziej nie uprawiałem seksu. Wynika to z kilku przyczyn: kompleksy, brak pewności siebie, niskie poczucie samo wartości, brak otwartości do ludzi, zamknięcie sie w 4 ścianach na bardzo długi okres. Na przełomie ostatniego miesiąca dotarło do mnie że tak nie może być, że osoba 25 letnia której samotność stała sie chorobą nie może tak dalej żyć. Jestem rozgoryczony faktem, że lata młodości są już za mną i nie mogę ich odrobić. Zdaje sobie sprawę, że trzeba nad tym wszystkim pracować dlatego umówiłem się na pierwszą wizytę. Przeraża mnie fakt, że nawet jak ja z tego wyjdę to miną miesiące czy lata. Czyli w wieku 27-30 lat będę rozpoczynał tak naprawdę wszystko od 0. Zrozumiałem, że człowiek już teraz potrzebuje bliskości i kogoś na kim może się oprzeć (rozumiem też że nie należy obarczać kogoś sowimi problemami), natomiast z perspektywy potencjalnej partnerki która dowiaduje się jak moje lata wyglądały ale też znajomych, przecież to prosi się o nie traktowaniu takiego człowieka (mnie) z perspektywy realnego partnera (bez doświadczenia, bez niczego). Nie wiem co na ten temat myśleć, bo obecnie coś we mnie pękło i przeraża mnie fakt że mimo tego całego wysiłku nie będę w stanie poznać nikogo kto by akceptował to, a najważniejsze znaleźć partnerki która by to zrozumiała.
P.S. Od miesiąca również stany lękowe oraz ataki paniki
Pozdrawiam i proszę o radę albo jakąś perspektywę.
