Jak wyjść z trudnej sytuacji z rodzicami?

Witam, mam 21 lat, mam duży problem z rodzicami, od września zeszłego roku nie mieszkam z nim, przeprowadziłam się do innego miasta. W każdym razie raz na jakiś czas przyjeżdżam do rodzinnego miasta i jak to młoda osoba oprócz spotkania z rodziną chcę spotkać się z przyjaciółmi. Rodzice mają o to do mnie pretensje. Coraz częściej zaczęli mnie szantażować emocjonalnie, gdy wychodzę gdzieś dostaję sms lub telefon że np. mama źle się czuje i mam wrócić do domu. Co mam zrobić żeby to się zmieniło?

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Terapia rodzinna Konsultacje psychologiczne Psychologia

Mgr Anna Kic Psycholog, Szczecin

12 poziom zaufania

Witam,
Wydaje się, ze rodzice chcieliby spędzać z Panią jak najwięcej czasu i nie zaadaptowali się w pełni do zmian, które zaszły w związku z Pani wyprowadzką.
W opisanej przez Panią sytuacji może Pomóc otwarta rozmowa na temat Pani uczuć, potrzeb związanych ze sposobem spędzania czasu wolnego. To, że chciałaby Pani spotkać się ze znajomymi nie oznacza, że rodzice nie są dla Pani ważni. Być może potrzeba jeszcze czasu, by rodzice oswoili się z bieżącą sytuacją i przywykli do tego, ze widują się z Panią rzadziej, co jest nieuniknioną konsekwencją Pani dorosłości. Niezależnie od ich reakcji czy sposobów wywierania na Panią wpływu, Pani potrzeba spotkania z przyjaciółmi jest naturalna i nie ma w niej niczego niewłaściwego.

mgr Magdalena Rachubińska Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Pisze Pani o pojawiających trudnościach w relacji z rodzicami. Z reguły jest tak, że gdy dziecko wyjeżdża do innego miasta i wyprowadza się z domu rodzinnego, rodzice tęsknią i pragną, aby było przy nich (syndrom pustego gniazda - dziecko się usamodzielnia, a my zostajemy sami). To jest niezwykle trudne dla rodziców, ale również dla dziecka, ponieważ ich negatywne emocje są rzutowane właśnie na nie. Dodatkowo młoda osoba wracając do domu rodzinnego, zaczyna dostrzegać pewne uciążliwości, których nie zauważała mieszkając tam. To również utrudnia relacje, ponieważ pojawia się złość, irytacja, smutek itp.
Chciałaby Pani zrobić coś, aby zmienić obecną sytuację i zachowanie rodziców, jednakże trudno byłoby wpłynąć na dorosłych, którzy w określony sposób nauczyli się funkcjonować. To, co może Pani zrobić, to zadbać o siebie, o swój komfort psychiczny oraz o lepsze radzenie sobie w opisanych wcześniej sytuacjach. Pomocna może być psychoterapia bądź konsultacje psychologiczne, które pomogłyby Pani uporać się z trudnościami. Warto to rozważyć.
Bycie dzieckiem jest trudne, bo z jednej strony chcemy być niezależni i "odciąć pępowinę", a z drugiej strony martwimy się o rodziców, nie chcąc sprawiać im przykrości. Wszystkie spostrzeżenia i podejmowane decyzje, zachowania, wywołują silne emocje - ale bez nich często nie da się czegoś zmienić.

Zapraszam na rozmowę.
Pozdrawiam serdecznie,
Magdalena Rachubińska
PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA

Mgr Sylwia Ciężka Psycholog, Wrocław

45 poziom zaufania

Szantaż emocjonalny nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem. Z drugiej strony potrafię zrozumieć, że rodzice chcieliby z Panią spędzać jak najwięcej czasu. Jednak Pani ma prawo spotykać się ze znajomymi. Co więc zrobić? Przede wszystkim porozmawiać z rodzicami, zapytać co się dzieje, dlaczego wysyłają takie smsy. Jeśli nie powiedzą otwarcie może Pani opowiedzieć o własnej teorii, że to być może próba wytworzenia u Pani poczucia winy i szybkiego powrotu do domu. Otwarta, spokojna, szczera rozmowa bez raniących słów, na pewno pozwoli lepiej się wzajemnie zrozumieć. Może też zaowocować stworzeniem kompromisowego rozwiązania, które zadowoli obie strony, np. całą sobotę do godziny 18:00 spędza Pani z rodzicami, od 18:00 ze znajomymi, a niedziela cała dla rodziców. To tylko przykład, jednak myślę, że takie rozwiązanie mogłoby pomóc rodzicom nie stosować już wobec Pani szantażu emocjonalnego, a będzie zaproszeniem do rozmowy z omówieniem wszystkich "za" i "przeciw".
Pozdrowienia.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak rozmawiać z rodzicami na trudne tematy? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak postąpić z rodzicami? – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA
Wyprowadzka z domu po kłótni z rodzicami – odpowiada Mgr Nina Szalas
Brak akceptacji i wolności ze strony rodziców – odpowiada Mgr Ryszard Chłopek
Jak radzić sobie w trudnej sytuacji życiowej? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Dlaczego rodzice traktują mnie jak dziecko? – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Jak radzić sobie z trudnymi rodzicami? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Awantura z rodzicami z powodu spędzania Wigilii z rodzicami chłopaka – odpowiada Mgr Magdalena Tylko
Co zrobić, aby rodzice dawali mi więcej swobody? – odpowiada Mgr Joanna Marciniak
Dlaczego partner nie mówi o mnie rodzicom? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz

artykuły

Aspołeczność - czym jest, cechy, aspołeczność a introwertyzm

Aspołeczność to wycofanie się z życia społecznego

Koronawirus w Wielkiej Brytanii. O sytuacji na miejscu opowiada Polka mieszkająca w Londynie

Kiedy w Polsce dzieci wracają do przedszkoli, otwi

Oblicza Starości - poruszająca wystawa, która oswaja ze starością

Starość jest piękna Starość niejedno ma oblicze -

Trudna sytuacja materialna

Jestem osobą bezrobotną od roku,niedawno dowiedziałam się ze jestem w ciąży ciesze się bo tak długo czekaliśmy na dziecko,ale obawiam sie czy będzie mnie stać go wychować z jednej pensji ponieważ nie jestem zarejstrowana w urzędzie pracy i jestem bez zasiłku i nie .wiem gdzie moge zgłosic się o pomoc,na rodzine nie moge liczyć,żyjemy z jednej pensji która starcza na skromne życie.Mam 32 lata i będzie to nasze pierwsze dziecko.

KOBIETA, 32 LAT ponad rok temu

Ginekologia Ciąża

Lek. Aneta Zwierzchowska

83 poziom zaufania

Witam! Pani sytuacja jest rzeczywiście trudna, ale jeśli jest Pani zdrowa- radzę jak najszybciej poszukać pracy, choćby niskopłatnej. Jeśli uzyska Pani zatrudnienie, to po porodzie będzie Pani miała prawo skorzystać z urlopu macierzyńskiego, w 100% płatnego, trwającego 20 tygodni! Następnie, jeśli przepracuje Pani w sumie 6 miesięcy (może być z przerwami), będzie Pani mogła uzyskać także urlop wychowawczy (do 3 lat), wraz z zasiłkiem (jeśli spełnią Państwo kryteria zarobkowe). Tak więc możliwości są, trzeba tylko postarać się o choćby najprostszą pracę. Życzę powodzenia i pozdrawiam serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy przysługiwać mi bedzie zasiłek wychowawczy? – odpowiada Lek. Aneta Zwierzchowska
Zaświadczenie o stanie zdrowia po porodzie metodą cesarskiego cięcia – odpowiada Lek. Beata Sterlińska-Tulimowska
Pytania o zasiłek i urlop macierzyński – odpowiada Lek. Rafał Gryszkiewicz
Trudna sytuacja finansowa i poszukiwania pracy – odpowiada Mgr Jacek Sochacki
Czy mojemu mężowi przysługuje w tej sytuacji jakieś zwolnienie? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Możliwość otrzymania zasiłku i renty po operacji zastawki aorty – odpowiada Lek. Jacek Ławnicki
Jak znaleźć pracę mając lekkie upośledzenie umysłowe? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Czy mogę starać się o rentę przy tej chorobie kręgosłupa? – odpowiada Mgr Arkadiusz Ciołkowski
Wynik badania poziomu cukru a cukrzyca – odpowiada Mgr Piotr Sołowiej
Ból ręki i drętwienie palców 5 miesięcy po operacji cieśni nadgarstka a prawo do zasiłków i świadczeń – odpowiada Piotr Pilarski

artykuły

Rekordowo dużo na opiekę. Możesz dostać kilkaset złotych więcej

Zmiany w świadczeniach pielęgnacyjnych. Teraz możn

Dodatkowe 21 dni wolnego. Sprawdź, czy przysługuje ci płatny urlop zdrowotny

Pewnej grupie pracowników przysługuje dodatkowy pł

Już nie 80 proc. wypłaty. Rząd szykuje zmiany w L4

Do tej pory na zwolnieniu lekarskim otrzymywało si

Lek. Beata Sterlińska-Tulimowska Ginekolog, Warszawa

umów wizytę

Dr n. med. Jacek Robak Ginekolog, Lublin

umów wizytę

Dr n. med. Ewa Surynt Ginekologia, Warszawa

umów wizytę

Witold Gilarski Ginekologia, Jarosław

umów wizytę

Jak sobie radzić w trudnych sytuacjach?

Mam taki problem, znaczy po prostu taka jestem i chciałabym to zmienić, a mianowicie: jestem strasznie wrażliwa i jak mi na czymś lub na kimś zależy, to to pokazuję i o to walczę. Gdy ktoś mnie zrani, a mi zależy, to zawsze pierwsza wyciągam rękę i wtedy zazwyczaj to ja przepraszam, a nie ta osoba, która mnie zraniła, bo mi zależy tak, że nie potrafię wytrzymać. Gdy stanie się jakaś sytuacja, którą powinnam przemyśleć, dać do zrozumienia osobie, że popełniła błąd i powinnam ją po prostu olać, to tak robię na najdłużej 2 dni... i wtedy oczywiście pierwsza piszę do tej osoby. Powoduje to, że strasznie cierpię w każdych trudnych dla mnie sytuacjach. Chciałabym się dowiedzieć, jak nauczyć się tego, by robić to, co lepsze dla mnie. Jak umieć po prostu olać dla swojego dobra? Chciałabym, żeby to ludzie mnie przepraszali za to, co mi zrobią. Bo zawsze jest tak, że jak już napiszę to, co czuję, i że mi zależy, i chcę żeby było dobrze, to ludzie najwyraźniej myślą, że nie muszą mnie przepraszać, bo i tak już im wybaczyłam... Sądzę, że jakbym była uparta w swoich postanowieniach i konsekwentna (bo oczywiście zawsze sobie mówię, że nie odezwę się za nic), to osoby mi bliskie inaczej by postępowali, gdyby zobaczyli, że jest naprawdę źle, to by przeprosili. Chciałabym również nauczyć trzymać w sobie swoje emocje. Bo jak coś się stanie, to od razu wyrzucam z siebie wszystko i potem żałuję. Nawet jak nic nie było w tym obraźliwego. Wiem również (wiem, ale nie umiem tego zrealizować), że jakbym nie mówiła od razu o co mi chodzi, znaczy sama od siebie oczywiście, bo nikt nigdy się mnie nie pyta o co mi chodzi, bo i tak nie musi, bo sama to mówię, to gdyby zobaczyli, że coś jest nie tak, to sami by coś robili. Wiem, że to we mnie tkwi też wina, że mnie nie przepraszają (bo sama daję im do zrozumienia, że nie muszą), więc chciałabym się dowiedzieć, jak się tego wszystkiego nauczyć? Z góry dziękuję :)

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

czasem niestety jest tak, iż ludzie traktują nas dokładnie tak, jak pozwalamy im, by nas traktowano.

Wydaje mi się, że opisuje Pani właśnie taką sytuację. Zastanawiam się, czy przypadkiem może być to sytuacja, w której możemy odróżnić naszych przyjaciół od osób, którym nie do końca zależy na naszym dobrym samopoczuciu. Czy przyjaciel wykorzystałby naszą słabość, będąc jej świadomym? Ktoś, kto tak postępuje, niekoniecznie musi być nam nieprzychylny, być naszym wrogiem, jednakże, czy jego postępowanie nie świadczy o nim?

Z drugiej strony patrząc - czy Pani postępowanie nie mówi czegoś o Pani? Czy zastanawiała się Pani, skąd biorą się takie problemy z, jak to Pani określiła, "konsekwencją". Co przeszkadza Pani bronić swojego zdania? Czy odczuwa Pani potrzebę bycia lubianą przez wszystkich znajomych?

Wydaje mi się, że odpowiedzi również na te pytania mogą być wstępem do zastanawiania się nad tym, czy Pani modele radzenia sobie w różnych sytuacjach są dla Pani najlepsze z możliwych, optymalne. Najlepiej byłoby, gdyby porozmawiała Pani (niestety nie napisała Pani, w jakim jest wieku) na ten temat z psychologiem bądź pedagogiem.

Pozdrawiam serdecznie