Witam serdecznie!
Głęboko współczuję trudnej sytuacji, jaką jest depresja członka rodziny. Zwłaszcza, gdy jest to dziecko, tym trudniej spojrzeć na sytuację z dystansem.
Trudno na odległość, na podstawie krótkiej notatki zasugerować, co mogłoby być pomocne, dlatego wymienię kilka wątków, które nasuwają się podczas lektury, być może któryś wskaże dobry kierunek.
Zauważyłam, że pogorszenie samopoczucia wystąpiło w tym samym miesiącu, co rozpoczęcie psychoterapii. Czy możliwe jest, że podczas pracy z psychoterapeutą zostały poruszone wątki, przeżycia, trudności, które do tej pory córka w mechanizmach samoobronnym odsuwała od siebie?
Jeśli chodzi o leczenie psychiatryczne, często trudno jest jednoznacznie przewidzieć, jak dany pacjent zareaguje na konkretny lek. Czasami też następuje przyzwyczajenie organizmu do danej substancji. Dlatego, gdy leczenie jest nieskuteczne, psychiatra zazwyczaj stara się je zmienić– czasami jest to zmiana dawki leku, a czasami zmiana na inny, zastosowanie kombinacji dwóch, trzech leków lub zmiana grupy, z których pochodzi dany lek. Próby powinny być podejmowane aż do dobrania farmakoterapii, która odczuwalnie pomaga. Przy tym jednak należy cały czas pamiętać, że leki jedynie zmniejszają uporczywe objawy na tyle, by dodać siły do zmierzenia się z trudnościami. Ale oprócz tego bardzo ważna jest praca z psychoterapeutą, odkrycie mechanizmów reagowania, zachowania, które dostarczają cierpienia i zmiana ich na bardziej służące danej osobie. Bez tego objawy prawdopodobnie powrócą po zaprzestaniu przyjmowania leków.
W psychoterapii niezwykle ważna jest osoba psychoterapeuty i to, jak pacjent przy nim się czuje. Niekiedy nawet mówi się o tym, że to relacja terapeutyczna jest lecząca sama w sobie. Dlatego dobrze byłoby się zastanowić, czy córka dobrze się czuje z obecnym lekarzem, czy mu ufa, czy czuje się bezpieczna, zrozumiana? Kolejną sprawą jest nurt psychoterapeutyczny, w którym ten specjalista pracuje. Nurt warunkuje, w jaki sposób specjalista dobiera narzędzia do pracy z pacjentem, jak z nim rozmawia. Należałoby wybrać najbardziej skuteczny w tym wypadku.
Prawdopodobnie Pani o tym pamięta, ale przypomnę, że ogromnie ważne jest to, że córka musi czuć Pani pełne wsparcie, wiedzieć, że jest kochana i akceptowana. Wiedzieć, że rodzina ma świadomość, że to nie jest jej wina, zła wola, czy brak chęci, kiedy różnorodne sytuacje okazują się być ponad jej siły. Depresja to choroba pełna cierpienia często również ze względu na fakt, iż jej nie widać (jak np. złamanej ręki) i otoczenie bagatelizuje realne trudności chorego. Jeżeli kontakt z córką jest trudny, np. przez agresję, może warto również samemu sięgnąć po pomoc psychologa, chociażby w kilku rozmowach, w których opowie Pani o swoich własnych trudnościach w tej relacji. Sytuacja jest niełatwa i proszę się nie obawiać szukać wsparcia również dla siebie. To może pomóc podchodzić do córki z większą cierpliwością i poczuciem, że jej zachowanie nie jest wymierzone w członków rodziny, jest raczej wyrazem dużej bezradności.
Pozdrawiam Panią ciepło i życzę dużo zrozumienia dla córki oraz dla siebie samej, kiedy pojawią się trudne emocje.
Podpowiadam również kilka artykułów do przeczytania:
• https://portal.abczdrowie.pl/nurty-psychoterapeutyczne
• https://portal.abczdrowie.pl/psychoterapia-dlugoterminowa
• https://portal.abczdrowie.pl/psychoterapia-grupowa
• https://portal.abczdrowie.pl/walka-z-depresja
• https://portal.abczdrowie.pl/czy-to-juz-depresja
• https://portal.abczdrowie.pl/antydepresanty-nowej-generacji
Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.
