Jak z tym walczyć?

21 lat, mężczyzna. Witam. Od jakoś przeszło 2 lat mam zaburzenia snu. Wcześniej mogłem w ogóle spać, od jakiegoś roku tego snu potrzebuje aż za dużo. Próbowałem przestawić sobie czas spania, ale niestety, zawsze wracałem do tej godziny 3:00. Po rozwodzie rodziców zacząłem obwiniać siebie, miałem mnóstwo myśli samobójczych, jednak nikt nie mógł mi pomóc, lub może inaczej, ja nie mówiłem o tych problemach, a gdy już mówiłem, każdy je bagatelizował. Jest bardzo mało rzeczy, które mnie uszczęśliwiają. Mam wspaniałą dziewczynę i zdaje sobie sprawę z tego, że ona cierpi u mojego boku właśnie z powodu mojej podupadłej psychiki. Zawsze kiedy próbuję się za coś zabrać, na następny dzień wstaje i nie mam kompletnie sił, chęci do niczego. Na początku myślałem, że to może zwykle lenistwo lub przez papierosy. Rozwiązywałem test, moje odpowiedzi to same D, lub C, może jedna to B (test na wykrycie depresji). Nie poszedłem do lekarza, bo nawet do tego nie mogę się zmobilizować, po prostu brak mi sił na to. Chciałem się dowiedzieć jak wygląda taka terapia? „Zawaliłem" też szkołę i moje kolejne pytanie brzmi, czy mam jakąkolwiek szanse na nauczanie indywidualne? I czy jest szansa, że w ogóle wyjdę z tego stanu i będę mógł żyć tak aktywnie jak kiedyś? Kiedyś każdy moment był szczęśliwy, byłem duszą towarzystwa, teraz zostaje w cieniu. Moje problemy zaczęły się tak jak napisałem, od rozwodu rodziców, ale jakoś sobie z tym poradziłem. Później rozstanie z dziewczyną, z którą bylem ponad 2 lata i to jakoś bardziej dobiło. Powtarzam moje pytania : Chciałbym się dowiedzieć jak wygląda taka terapia? "Zawaliłem" też szkołę i moje kolejne pytanie brzmi, czy mam jakakolwiek szanse na nauczanie indywidualne? I czy jest szansa, że w ogóle wyjdę z tego stanu i będę mógł żyć tak aktywnie, jak kiedyś? Pozdrawiam.

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Witam serdecznie,

Opisywane przez Pana objawy mogą wskazywać na zespół depresyjny.
Czynnikiem wyzwalającym mogły stać się stresujące wydarzenia związane z rozwodem rodziców oraz rozstanie z bliską osobą.

Leczenie depresji o lekkim nasileniu może polegać wyłącznie na psychoterapii.
Psychoterapia krótkoterminowa (np. terapia poznawcza) polega na indywidualnej rozmowie z terapeutą co najmniej raz w tygodniu przez kilkanaście tygodni.
Celem psychoterapii poznawczej jest zmiana samopoczucia dzięki zmianie myślenia. Depresja jest związana z charakterystycznym stylem myślenia, który ma wpływ na emocje i zachowanie pacjenta.
Terapeuta pomaga pacjentowi zrozumieć wzajemne oddziaływanie tych obszarów na siebie, pacjent sprawdza również czy jego sposób myślenia jest rzeczywiście uzasadniony. Może więc np. poszukiwać dowodów na twierdzenie ,,W życiu popełniłem same błędy".

W leczeniu umiarkowanego i nasilonego epizodu depresyjnego konieczne jest przyjmowanie leków przeciwdepresyjnych.
Leki poprawiają nastrój po ok. 4-6 tygodniach. Wcześniej można zauważyć poprawę snu, wyciszenie.
Jeśli lek nie pomaga, lekarz może zmienić preparat lub dawkę. Pacjent powinien kontynuować leczenie przez ok. 6 miesięcy aby zapobiec nawrotowi depresji.

Efekt leczniczy leków przeciwdepresyjnych stwierdza się u ok. 50-75% leczonych. Odsetek ten zwiększa jednoczesne stosowanie psychoterapii.

Możliwe jest więc całkowite wyleczenie depresji. Ważne jest, aby nie zwlekać zbyt długo, aby objawy nie uległy nasileniu.

Dlatego polecam Panu wizytę u specjalisty psychiatry.

Jeśli chciałby Pan zmienić z powodów chorobowych tryb nauki, może Pan potrzebować zaświadczenia lekarskiego.
Informacji na ten temat powinna udzielić Panu szkoła.

Z pozdrowieniami

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty