Życiu Pani synka dużo się ostatnio wydarzyło. Został starszym bratem, mama ma trochę mniej czasu niż wcześniej, domowe rytuały trochę się zmieniły itp. Dla dziecka to dużo. Może być tak, że potrzebuje dużej stałości, przewidywalności i poczucia wpływu na świat- stąd takie zachowania. Dzieci w tym wieku nadal bardzo silnie przezywają emocje i często nie radzą sobie z nimi w takim sensie, że emocje opanowują je całe. Nie radzą sobie szczególnie, ze złością czy frustracją. Potrzebują dużo uwagi, wyjaśniania im co czuja, akceptowania tego i przyjmowania. A jednocześnie stawiania granic. Czasem takie zachowania pojawiają się więc jako rozładowanie emocji, poradzenie sobie z napięciem, trudna sytuacja itp i w tym kontekście mieszczą się w zakresie normy. Zdarzają się i po jakimś czasie mijają, gdy dziecko uczy się innych sposobów rozładowywania napięcia, tych bardziej adekwatnych sposobów zamiast autoagresywnych.
Warto by Pani zwróciła uwagę na inne zachowania synka- czy są w nich znamiona autoagresji, czy raczej doświadczania, powtarzalności tego doświadczenia i stymulacji itp a także była czujna, przyjrzała się innym zachowaniom synka- szczególnie temu jak się komunikuje, jak nawiązuje kontakt wzrokowy i fizyczny, jak reaguje na zmiany (np w rytmie dnia, codziennych rytuałach), jak się bawi itp W razie wątpliwości można zasięgnąć opinii lekarza specjalisty biegłego w psychologii dziecięcej. Czasem bowiem podobne zachowania zdarzają się w przypadku zaburzeń z kręgu autyzmu- jednak potrzeba wielu innych czynników i diagnoza jest bardzo złożona, dlatego zachęcam do uważności.
