Nie mam na nic siły

Od jakiegoś czasu jestem zła, odstresowuję się na bracie... Dwa razy próbowałam sobie odebrać życie... Byłam u psychiatry, ale ta pani mnie denerwowała, nie lubiłam z nią rozmawiać i była dla mnie niemiła. Wszyscy mnie pytają o powód, czemu to zrobiłam, a prawda jest taka, że sama nie wiem... Możliwe, że czułam się odosobniona.

Niby w szkole się śmieję, a idąc do domu, myślę jakie mam beznadziejne życie. Nie mam po co żyć. Wszystkim byłoby lepiej, jakby mnie nie było. Kiedy myślę o mojej przyszłości, chce mi się płakać. Opuściłam się w nauce. Zawsze byłam dobrą uczennicą. Jestem w 2 gimnazjum i mam 15 lat, a moja średnia będzie wynosiła około 4,14! Wszyscy na mnie naciskają, żebym się uczyła, ale w ogóle nie mam chęci...

Chce mi się płakać z byle powodu. Raz podcięłam sobie żyły, a jak mama to zobaczyła, to płakała, później zatrułam się lekami i wylądowałam w szpitalu. Mama znów płakała i wtedy już naprawdę chciałam odejść, bo wszyscy się o wszystko pytali, a ja nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

Pytali, czemu to zrobiłam, a ja po prostu miałam dość życia, nic mi nie wychodziło. A gdy powiedziałam psychiatrze, że nie wiem, to ona odpowiedziała z wysokim tonem, że ona nie jest jasnowidzem! Poczułam się jak na przesłuchaniu i później mówiłam jej tylko to, co by chciała usłyszeć. Zmyśliłam, że to przez chłopaka... Wiem, że nie powinnam, ale ona była niemiła...

Do szkoły nie chce mi się wstawać i ogóle nawet nie mam ochoty. A gdy przychodzę ze szkoły, to siadam albo przed telewizor, albo na laptop, albo śpię. Ostatnio bardzo dużo śpię. Nie odrabiam lekcji ani nie obchodzą mnie lekcje.

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Trudno mi stwierdzić z całą pewnością, czy masz depresję - mogę opierać się jedynie na Twoim krótkim opisie, ale jest to prawdopodobne. Może na to wskazywać obniżenie nastroju, płaczliwość, poczucie braku perspektyw, pogorszenie samopoczucia w godzinach porannych, narastająca drażliwość, myśli i tendencje samobójcze. W tej sytuacji konieczne jest leczenie, w którym główna rolę - ze względu na Twój wiek - powinna odgrywać systematyczna psychoterapia. Może być również wskazana psychoterapia rodzinna. Pomoc psychologiczna i lekarska jest udzielana w poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży.

Zachęcam Cię do szczerości i współpracy z lekarzem psychiatrą. Możliwe, że relacja między Tobą a Panią Doktor nie odpowiada Twoim wyobrażeniom, jednak zmyślanie, celowe wprowadzanie w błąd - tylko pogarsza tą relację i nie służy Twojemu leczeniu. Psychiatra opiera swoje badanie przede wszystkim na rozmowie z pacjentem, potrzebuje informacji na temat Twojego samopoczucia, a jesteś przecież jedyną osobą która może udzielić wiarygodnych danych na ten temat.

Nie wiem, jak wyglądają Twoje relacje z rodzicami - byłoby dobrze, gdybyś mogła szczerze porozmawiać o tym, co Cię niepokoi, bez uciekania się do drastycznych środków. Jeśli trudno Ci o tym rozmawiać z nimi - może inny dorosły członek rodziny: babcia, ciocia - będzie Cię mógł wysłuchać i pomóc. Inną osobą, która może udzielić Ci wsparcia jest np. szkolny psycholog.

Z pozdrowieniami

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Mam dosyć siebie i swojego życia – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Na nic nie mam siły. Czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Lęki na tle szkoły - co mam zrobić? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Mam bardzo słabą psychikę, ciągle płaczę i z nikim nie umiem rozmawiać. Co ze mną jest? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nic mi się nie chce - czy coś jest ze mną nie tak? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co mam robić, jeśli źle się czuję i nie mam siły? – odpowiada Lek. Paweł Szadkowski
Czy mam szansę na normalne, szczęśliwe życie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Myśli samobójcze i brak wsparcia u rodziców – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Fobia szkolna. Co mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak zaadaptować się do nowej klasy? – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz

artykuły

Zuzia, dziewczynka w skórze utkanej z cierpienia

Przyszła na świat i już ją bolało. Nie rączka, nie

Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy

Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy

Za młoda na raka

''Jak usłyszysz, że masz raka to czujesz, że umier

Nie mam już siły

W grudniu przeżyłam swój pierwszy epizod psychotyczny. Od tego czasu jestem na r**** 1 mg. Wszystko było by ok, gdyby nie ta ciągła myśl, że się zmieniłam. Dawniej miałam chęć do życia, byłam bardzo wesoła, optymistycznie nastawiona do świata, zwariowana nastolatka, komunikatywna. Teraz chęci do życia brak, nie odczuwam uczuć, a co najgorsze izoluje się od ludzi.

Strasznie boję się kontaktu. Denerwuję się na spotkaniach z ludźmi, zwłaszcza z obcymi, do tego stopnia, że drżą mi ręce, okropnie się boję rozmów z ludźmi, czuje się niepełnosprawna umysłowo, nie mam nic do powiedzenia, ciągle mam pustkę w głowie. Czuje to, że ludzie traktują mnie jak sierotę, bo jeżeli się prawie nic nie odzywam, to jak inaczej, mogą mnie traktować.

Czyż to możliwe, że po takim epizodzie się tak mogłam zmienić, czy to przez leki, czy jest jeszcze szansa bym była ta dawna dziewczyna? Proszę bardzo o odpowiedź

KOBIETA ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Na zmianę samopoczucia i nastroju przede wszystkim mógł wpłynąć fakt, że coś się w Pani życiu zmieniło. Epizod psychotyczny wyzwolił wiele emocji. Przede wszystkim lęk, który spowodowany jest nieznaną sytuacją. Kryzys związany z tym wydarzeniem wpływa na Panią bardzo silnie.

Zmieniła Pani swoje postępowanie i nastawienie do ludzi. Może to wiązać się z lękiem przed odrzuceniem ze strony społeczeństwa. Dodatkowo taki stan mogą pogłębiać leki, uspokajając i spowalniając. W tej sprawie powinna Pani skonsultować się z lekarzem psychiatrą. Może on zmodyfikować leczenie tak, żeby poprawiło się Pani samopoczucie.

Myślę także, że warto rozpocząć psychoterapię. Spotkania z terapeutą pozwolą Pani lepiej siebie poznać, zaakceptować swój stan zdrowia. Może to być dobre uzupełnienie leczenia farmakologicznego.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Chyba się zabiję, bo już nie mam na to siły. Co z tym zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Ciągła tęsknota - jak z nią walczyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem ciągle senna, drażliwa i mam lęki - co z tym zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy ja mam depresję? To we mnie siedzi i jest mi z tym ciężko, nie wiem co mam robić – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Przeraża mnie całe życie... – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nadwrażliwość - co mam zrobić, żeby się od tego uwolnić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak rozwiązać mój problem, skoro nie mam motywacji do czegokolwiek? – odpowiada Magdalena Pikulska
Co mam zrobić, aby taki stan minął i nie wrócił więcej? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Fobia społeczna - co mam robić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Dlaczego mam takie myśli, dlaczego cierpię, dlaczego czuję się samotna? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Wojna w Ukrainie nasila strach. Psycholog wyjaśnia, jak radzić sobie ze stanami lękowymi

Ataki paniki, stany lękowe, myśli o końcu świata.

Samobójstwo - najczęstsze przyczyny. Depresja a myśli samobójcze

Samobójstwo jest najpoważniejszym powikłaniem depr

Po prostu lubię ludzi

Z dr Mariolą Kosowicz, jedną z pięciu najwyżej oce

Dr n. med. Jacek Gajewski Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Dr n. med. Agnieszka Kamińska Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Ewa Gruszecka Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Agata Todzia Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Jak mam żyć, kiedy nie mam siły umrzeć?

Mam 16 lat, ogólnie jestem śmiałą dziewczyną i lubię zapoznawać się z nowymi osobami, lecz jednak problemem jest moim to, że boję się być z jakimkolwiek chlopakiem.

Około 4 miesiecy temu zakończyłam związek trwający 13 miesiecy. Zakończyła go z powodu ranienia fizycznego - byłam bita przez własnego partnera. W tym momencie boję się być z jakimkolwiek chłopakiem, bo się boję, że to, co było w przeszłości może sie stać po raz kolejny... Kiedyś się cięłam, jednak zrozumiałam, że to nie ma sensu. W tym momencie, jeśli mam coś na sumieniu lub przypomnę sobie o tamtych dniach, mam ochotę wziąć kilkanaście tabletek i popić to alkoholem.

Nie wiem co mam ze sobą zrobić - nikt nie chce mnie wysłuchać, więc nikomu nie mogę się wygadać, a wiem, że tego potrzebuję.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Trauma Psychologia Problemy psychologiczne

Magdalena Pikulska Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Witaj!

Przemoc fizyczna, której doświadczyłaś od swojego partnera spowodowała, że na jakiś czas będziesz ostrożnie podchodzić do kolejnych związków. Cieszę się, że miałaś na tyle odwagi, aby zakończyć tę znajomość. Warto, abyś pamiętała, że wraz z upływem czas będziesz stawała się coraz bardziej otwarta na nowe znajomości. Prawdopodobnie teraz potrzebujesz czasu, aby przemyśleć co spowodowało takie zachowanie poprzedniego partnera, etc.

Piszesz, że potrzebujesz wygadać się - być może masz w swoim otoczeniu dorosłego, przyjaciela, z którym możesz porozmawiać na temat tego co doświadczyłaś. Jeżeli nie, to zachęcam Cię do wizyty u psychologa - myślę, że kilka spotkań powinno Ci wystarczyć. Będziesz mogła z psychologiem popracować nad otwartością na nowe związki, przepracować lęk przed ponownym zranieniem, etc.

Powodzenia