Przygnębienie - jak sobie pomóc?

Mam depresję. Od dwóch lat biorę leki i mi nie pomagają, jeszcze gorzej jest. Jestem przygnębiona jak widzę pary jak się przytulają, całują, wtedy chce mi się płakać, bo ja nie mam chłopaka. Nigdy nie będę mieć. Boję się samotności. Mam 22 lat, nawet siostra ma chłopaka, a ja nie, a jest młodsza. Jest mi smutno jak widzę jak się przytulają. Chcę normalnie z nimi rozmawiać, cieszę się, że są szczęśliwi, ale mnie strasznie to przygnębia. Już straciłam nadzieję, że wyjdę z depresji. Ciągle przygnębiona jestem, dołuje się nawet jak jakis chłopak napisze do koleżanki, że jest ładna, że się oglądają za nią. To mnie dołuje, jestem wtedy cały dzień przygnębiona, wszystko mnie denerwuje, jak ktoś je czy pije głośno. Nie wiem dlaczego tak mam. Nie mam przyjaciół i wszystko mnie nudzi . Chcę umrzeć, nie mam chłopaka, dzieci, nikogo, pracy. Nie umiem nic załatwić, żadnych spraw. Zastanawiam co powiedzieć. Mam pustkę w głowie, nie poradzę sobie w życiu.

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Depresja jest bardzo poważną chorobą, a jej objawy mogą powodować poczucie pustki, bezsensu oraz braku perspektyw na przyszłość. Warto, żeby oprócz farmakoterapii, podjęła się Pani psychoterapii. W ten sposób będzie Pani mogła radzić sobie z trudnościami i pracować nad narastającymi problemami. Psychoterapia pozwala zmniejszać objawy depresji i wspomagać powrót do zdrowia. Oprócz tego kontakt z terapeutą to także możliwość rozmowy w bezpiecznej atmosferze, uzyskania wsparcia i zrozumienia. Warto skorzystać z takiej możliwości, ponieważ obecnie czuje się Pani osamotniona i niezrozumiana przez otoczenie. Lęk przed samotnością i poczucie pustki mogą się nasilać z powodu trudności i ciężkich emocji, z jakimi się Pani zmaga. Uczestnictwo w terapii może pomóc Pani wrócić do aktywnego działania i realizować swoje plany i marzenia.

Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

konieczne jest leczenie metodą psychoterapii równocześnie z farmakoterapią.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Przygnębienie, płacz i brak motywacji – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Lęk przed samotnością - jak sobie z tym radzić? – odpowiada Lek. Anna Syrkiewicz
Jak dobie pomóc w poczuciu beznadziejności? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Depresja? Jak pomóc? – odpowiada Lek. Bertrand Janota
Przygnębienie, smutek, płaczliwość u nastolatki – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Czy to depresja? Jak pomóc? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Przygnębienie, odizolowanie od ludzi i depresja – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Przygnębienie po urodzeniu dziecka – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to może być depresja oporna na leczenie? – odpowiada Mgr Joanna Szlasa
Przygnębienie i zmartwienie z powodu niepowodzenia życiowego – odpowiada Mgr Joanna Pluta

artykuły

Samotność a depresja

Samotność jest uczuciem wyobcowania, poczuciem bra

Brak perspektyw a depresja

Każdy człowiek tworzy w swojej psychice plany i ma

Zapobieganie nawrotom depresji

Depresja jest zaburzeniem nastroju, które ma tende

Przygnębienie i złe samopoczucie - jak sobie pomóc?

Odkąd pamiętam, zawsze byłam gorszą córką moich rodziców. To do mnie należało sprzątanie, wynoszenie śmieci itp., podczas gdy siostra miała "luz-blues". Nigdy nie czułam, że ktokolwiek z mojej rodziny mnie kocha. Każdy tylko oceniał i pouczał. Szybko znalazłam sobie "miłość" - w rzeczywistości osobę, która zastraszała mnie, szantażowała... Mając 16 lat zaszłam w ciążę, 17 lat jak urodziłam... On w ogóle mi nie pomagał, mało co go interesowało. Mieszkałam z rodzicami. W mojej mamie obudził się "instynkt macierzyński", przez co starała się oddalić mnie od opieki nad dzieckiem, mówiła, że wszystko robię źle - wprost nazywałą ją swoją 3 córką. Było mi ciężko i źle... Później poznałam kogoś, komu zaufałam, lecz ten ktoś bez podania jakiegoś logicznego powodu odszedł, pozostawiając na sercu ogromną bliznę... Po pewnym czasie znów ktoś się pojawił. Mogłam postawić jasno sprawę z rodzicami - żeby się nie wtrącali. Narobili nam szumu i gnoju - przestałam utrzymywać z nimi kontakt. A my? Przyznam się - były sprawy, w których go okłamałam (dlatego, że o pewnych sprawach nie chciałam mówić, a on wymuszał to na mnie). Jak się wszystko wydało zaczął się koszmar... Brak zaufania, pretensje, kłótnie, obwinianie, sms co 20 minut, odbieranie telefonu za każdym razem, pisanie gdzie idę, z kim rozmawiam, wytykanie spóźnienia o minutę z smsem... Nie mogę nigdzie ruszyć się bez telefonu... nawet w pracy. Muszę za wszystko przepraszać, mam się go o wszystko pytać, bo sama nie umiem podjąć żadnej dobrej decyzji... Jest dobrze, po chwili czuję się jak nic... On robi to "dla mojego dobra", ale nawet nie wie, czego ja pragnę... Nie mam już siły. Nie chcę wracać do rodziców - bo będzie jeszcze gorzej. Dość mam płakania w pracy przy biurku... Mam napady płaczu, agresji. Czuję się beznadziejna... Nie chce "być". Nic mnie nie cieszy, nie chce mi się uśmiechać. Jest mi ciężko, przykro, smutno... Chcę, żeby ktoś mnie przytulił i nie pozwolił, bym płakała. Chcę, żeby ktoś mnie kochał... Proszę, odpiszcie. Do psychologa nie pójdę - sama nigdzie nie chodzę, a i on odwleka...

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem Toksyczne związki

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Ma Pani problemy, bardzo poważne, od dziecka. Teraz, kiedy jest Pani dorosła, nadal jest Pani bezradna i traktowana jak małe dziecko. Pani sama decyduje o swoim życiu i nikt nie ma prawa tego robić za Panią pod przykrywką "dla Pani dobra"! Działania partnera są przemocowe i jeszcze mocniej pogłębiają Pani problemy. Czuje się Pani niekochana i przygnębiona, dlatego szukała Pani oparcia w partnerach. Chce Pani być kochana. To normalna ludzka potrzeba. Jednak ważne jest to, by nie stała się ona ważniejsza niż Pani samopoczucie. Związek z drugą osobą powinien polegać na wzajemnym szacunku i trosce. Jednak "troska" Pani partnera tak silnie ogranicza Panią i Pani działania, że nie jest Pani w stanie zrobić nic bez jego wiedzy. Ale jak już podkreślałam, jest Pani dorosłą i samostanowiącą o sobie osobą. Ma Pani taką samą wartość, jak Pani partner. Nie musi Pani za wszystko przepraszać i korzyć się przed innymi osobami. Ma Pani prawo do poszanowania Pani godności i intymności. Oznacza to, że może mieć Pani swoje sprawy, wspomnienia czy korespondencję, o której partner nie musi wiedzieć, bo to Pani prywatna sfera. Warto, żeby zgłosiła się Pani do organizacji, które pomagają kobietom w trudnej życiowej sytuacji (Niebieska Linia, Centrum Praw Kobiet). Kiedy czuje się Pani źle i nie ma z kim porozmawiać, może Pani dzwonić do telefonu zaufania, np. 116 123 dla osób w kryzysie emocjonalnym. Ma Pani szansę poradzić sobie z problemami i zacząć żyć samodzielnie, jednak to do Pani należy decyzja (nie do Pani partnera!) czy i z jakiej pomocy będzie Pani chciała skorzystać, by wpłynąć na swoje życie i samopoczucie.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Napady złości i płaczu - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc partnerowi wyeliminować chorobliwą zazdrość? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Złe relacje z rodzicami mnie niszczą. Co mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Boję się, że mój partner znowu mnie zostawi - jak sobie pomóc? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak poradzić sobie z chorą zazdrością? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mąż nie zwraca na mnie uwagi i ucieka z domu. Czy jest jeszcze dla nas jakaś szansa? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak kontaktu z rodzicami – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego moja mama nie potrafi zaakceptować mojej orientacji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak mam pomóc partnerowi, który ma nawrót depresji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego odszedł ode mnie bez słowa? – odpowiada Magdalena Pikulska

artykuły

Przyznała się psychoterapeutce, że ma dziewczynę. Chciała wyleczyć ją z homoseksualizmu

Żyją w związkach z osobami tej samej płci, razem w

Samobójcy - grupy ryzyka, samobójstwo wśród młodzieży

Samobójcy stanowią coraz większy odsetek osób zmar

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Nerwica i przygnębienie

Witam, mam 24 lata, okolo 4 lata temu zdiagnozowano u mnie nerwice, niestety leczenie nie przynosi żadnych skutków, wręcz przeciwnie.Czuje się coraz gorzej, jestem przygnebiony, nic mnie nie cieszy, zaburzenia snu staly się normalnoscia.Najbardziej martwi mnie to ze pojawiają się myśli samobójcze, wiem ze tego nie zrobie, ale wydaje mi się ze tak by bylo lżej.Kazdy dzien jest dla mnie gehenna.Do tego dochodzą objawy fizyczne, cisnienie skacze do 180/140 tętno do 160.Czy to depresja ? Dziekuje..

MĘŻCZYZNA, 24 LAT ponad rok temu

Depresja Zaburzenia snu Nerwica Psychiatria Psychologia Myśli samobójcze

Mgr Zuzanna Starczewska Psycholog, Sosnowiec

52 poziom zaufania

Witam,
Objawy, które pan opisuje to bardzo duże pole do popisu dla diagnosty. Myśle, że dobrze było skonsultować się z innym specjalistą, niż ten, do którego pan chodzi od 4 lat i spróbować podjąć psychoterapię. Ona bardzo dobrze działa na tego typy schorzenia. Czasami to właśnie terapia przynosi lepsze efekty niż leczenie farmakologiczne.
Pozdrawiam

Mgr Piotr Jan Antoniak Psycholog, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam Pana. Rozumiem, że diagnoza nerwicy została postawiona przez specjalistę. Jednak trochę budzi moje wątpliwości tak ogólna nazwa ponieważ obowiązujące klasyfikacje raczej mówią o zaburzeniach nerwicowych wśród których pojawiają się rozpoznania mające swoją specyfikę. Innymi słowy Pana nerwica może posiadać swoją "specyficzną twarz". To do niej powinno być zastosowane odpowiednie leczenie. Napisał Pan, że to leczenie nie jest skuteczne. Nie wiem jaki jest to rodzaj leczenia. Z pewnością powinna Panu być wskazana pomoc psychologiczna. Z Pana opisu wynika, że doświadcza Pan pogorszenia swojego samopoczucia i pojawiły się nowe objawy. Może to być związane z Pana niepokojem i oceną sytuacji co samo w sobie może wzmagać lęk i prowadzić do negatywnych myśli. Częstym zjawiskiem u osób leczących się jest przerwanie zaleconego leczenia przy braku odczuwanej poprawy a to również może prowadzić do pogorszenia. Wszystko to co napisałem to są moje przemyślenia na temat Pana sytuacji. Wymagają one weryfikacji w bezpośrednim kontakcie do którego Pana zachęcam. Powinien Pan się skontaktować z lekarzem prowadzącym lub innym specjalistą, ale moim zdaniem kontakt bezpośredni jest teraz niezbędny. Pozdrawiam Pana

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Nie pisze Pan na czym polega leczenie.
Jeżeli jest to wyłącznie farmakoterapia, to namawiam na konsultacje u psychoterapeuty (i ew.podjęcie leczenia). W internecie znajdzie Pan listę certyfikowanych psychoterapeutów Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego wg miejscowości.