Witam
Myślę, że to co Pani napisała tutaj w poście jest już dobrym początkiem. Niestety nie może też Pani przeżyć życia za córkę (spowodować, że nigdy nie będzie musiała cierpieć). Jednakże myślę, że to o czym dotychczas Pani z nią rozmawiała na pewno zaowocuje.
Pozdrawiam B.K.
Szczerość, autentyczność i akceptacja jest najczęściej najlepszą drogą do sukcesu. Ma Pani prawo do własnych poglądów, czy wyborów i może Pani opowiedzieć o nich córce, jednocześnie dając znać, że akceptuje Pani jej wybór. Bliskość i wspieranie- gdy tego trzeba- oraz dawanie wolności wyboru często owocuje zaufaniem i szczerością z drugiej strony. Pani obawy są zrozumiałe, świadczą także o Pani zaangażowaniu w relację z córką. Spokojna rozmowa, szczera i nastawiona na wsparcie jest dobrym wyjściem.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
16-letnia Ula jest już po pierwszej dawce Pfizera.
Rodzina znajduje szczególne miejsce wśród grup, do
Dane odnośnie depresji wśród polskich nastolatków
