Bezsenność, wahania nastroju, nasilony lęk - co mi jest?

Witam. Nazywam się Asia i mam 20 lat. Często mam wahania nastroju - w jednym momencie się śmieję, za chwilę idę i płaczę, za chwilę wybucham na kogoś bez powodu i nie wiem czemu.

Nie mogę zasnąć w nocy - gdy już zasypiam to się co chwilę budzę, w ciągu dnia nic mi się nie chce i czuję cały czas jakbym miała nerwy w sobie, nie wiem z jakiego powodu. Kiedyś jak miałam jakiekolwiek występy publiczne nie denerwowałam się i nic się nie działo, a teraz nie dość, że nie mogę zasnąć całą noc to do tego jeszcze tak się denerwuję, że cała się trzęsę i mam trudności z ustaniem wtedy na nogach, a do tego wcześniej jestem tak zestresowana, że najchętniej zaszyłabym się w domu i uciekła od tego.

Jestem teraz w trakcie egzaminów na prawo jazy i mam ten sam problem ponieważ poszłam na egzamin i się strasznie denerwowałam (ale to chyba normalne) tyle, że ja nie mam tego tylko przy egzaminie, ale również przy wsiadaniu do auta z instruktorem przed jazdą miałam nerwy - wchodzę do samochodu i jak mi coś nie wyjdzie to tak jakbym się wyłączała, nic do mnie nie dociera, jakbym nie słyszała co się do mnie mówi i znów robię kolejny błąd i tak w kółko, chociaż lubię jeździć. Mam też problemy z koncentracją i pamięcią, a zawsze miałam dobrą pamięć, więc tego wszystkiego nie rozumiem.

Wszyscy w około mówią do mnie, że mam się wziąć w garść, ale ja tym bardziej chcę się zaszyć i nie wiem czemu często uciekam i siedzę sama w pokoju - przeważnie czytam książki i tak myślę, że mam tego mojego zachowania irracjonalnego dość, bo choć tego nie chcę nie mogę tego wszystkiego zatrzymać. Proszę o pomoc. Dodam, że mam tak od 2 lat.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Neurologia Fobie społeczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie.

Zgłaszane przez Ciebie objawy mogą wskazywać na zaburzenia o typie fobii społecznej.

Fobia społeczna jest dość częstym zaburzeniem, uważa się, że ryzyko wystąpienia w ciągu życia wynosi ok. 10%. Większość chorych pozostaje nierozpoznana i nieleczona. Częstym powodem zgłoszenia się do psychiatry jest współwystępowanie innych zaburzeń towarzyszących fobii społecznej, jak depresja oraz uzależnienie od środków psychoaktywnych.

Fobia społeczna polega na nawracającym, uporczywym lęku przed sytuacjami, w których dana osoba mogłaby być oceniana. Takie typowe sytuacje to np.: publiczne zabieranie głosu, rozmowa z nieznajomymi, jedzenie w miejscu publicznym. Lęk może dotyczyć tylko niektórych z tych stytuacji (np. tylko publicznych wystąpień) lub mieć postać uogólnioną.

Osoba cierpiąca na fobię społeczną odczuwa w takich sytuacjach "skupiony na sobie wzrok" otoczenia, wyobraża sobie, że jest krytykowana, oceniana negatywnie. Pojawiają się wówczas objawy fizyczne: przyspieszone bicie serca, zwiększona potliwość, drżenie rąk, duszność, uczucie zaciskania w gardle, parcie na mocz lub biegunka. Najczęściej osoba z fobią stara się więc unikać takich sytuacji, bojąc się oceny innych ludzi oraz pojawienia się przykrych objawów fizycznych.

Sytuacją zwiazaną z oceną są oczywiście wszelkiego rodzaju egzaminy, a przewidywanie najgorszego scenariusza przebiegu sytuacji budzących lęk jest typową cechą fobii.

Fobia społeczna najczęściej rozwija się w dzieciństwie po doświadczeniu sytuacji publicznego ośmieszenia, upokorzenia. W powstawaniu tego zaburzenia uwzględnia się również szereg czynników biologicznych. Dlatego też, w leczeniu zaleca się jednoczesne stosowanie psychoterapii oraz leków przeciwdepresyjnych.

Udowodnioną skuteczność w terapii zaburzeń lękowych ma psychoterapia poznawczo-behawioralna. Terapia polega na trenowaniu umiejętności stawiania się w sytuacjach wywołujących lęk. Wspólnie z terapeutą pacjent ocenia stopień trudności poszczególnych sytuacji wywołujących lęk i próbuje stawić im czoła. Unikanie sytuacji, których się boimy, nie rozwiązuje problemu, na dłuższą metę - nasila zaburzenie. Dzieje się tak dlatego, że nie pozwalamy sobie na zdobycie nowych, pozytywnych doświadczeń poradzenia sobie ze stresem.

Farmakoterapia polega na doraźnym stosowanie leków uspokajających oraz systematycznym przyjmowaniu leków przeciwdepresyjnych z grupy inhibitorów monoaminooksydazy lub wychwytu zwrotnego serotoniny. Są to leki bezpieczne, nie uzależniają, nie wpływają na pamięć i koncentrację. Zazwyczaj trzeba je przyjmować przez co najmniej pół roku. Możliwe jest również zastosowanie doraźnie leków uspokajających.

Fobia społeczna jest dość często związana z depresją: szacuje się, że co piąta osoba z fobią społeczną cierpi na depresję. Opisywane przez Ciebie objawy: drażliwość, bezsenność mogą wskazywać na rozpoczynającą się depresję, która może pogłębiać teraz trudności i problemy z codziennym funkcjonowaniem.

W tej sytuacji polecam Ci konsultację u specjalisty psychiatry, w celu postawienia diagnozy oraz zaleceń odnośnie dalszego leczenia i postępowania.

Polecam Ci również informacje na temat fobii społecznej dostępne w podobnych wątkach, np.:

http://portal.abczdrowie.pl/pytania/jakie-cwiczenia-przy-fobii-spolecznej.

Z pozdrowieniami