Boję się porodu. Czy jest w tym coś złego?

Nie ma nic złego w Pani odczuciach, każdy ma prawo do przeżywania różnych emocji i nie powinno się tego oceniać. Do macierzyństwa trzeba dojrzeć i w większości przypadków taka niechęć przechodzi z czasem. Łatwiej o to, gdy spełnione są pewne warunki, jak np. bycie w związku małżeńskim, pewność, że mąż zapewni Pani utrzymanie w razie potrzeby, opiekę itp. Te z pozoru błahe sprawy dają poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji, niezbędne przy ewentualnym planowaniu powiększenia rodziny.

Strach przed porodem może mieć związek z jakimiś nieprzyjemnymi doświadczeniami z przeszłości, np. w relacji z rodzicami, z rodzeństwem. Wiązanie tego z zaburzeniami psychicznymi to jednak spora przesada. Każda kobieta rozwija się indywidualnie i w różnych etapach życia dojrzewa do chęci posiadania potomstwa. Dobrze byłoby poważnie porozmawiać na ten temat z chłopakiem, a jesli pojawi się groźba rozstaniem możecie się zwrócić o poradę do psychologa. Jeśli chłopakowi bardzo zależy na posiadaniu dziecka możecie wypracować wspólny kompromis. Np. jeśli strach budzi głównie poród może to być podjęcie adopcji. Proszę też zozumieć punkt widzenia Pani chłopaka, dla którego nie ma nic trudnego w rodzeniu dzieci skoro "jest to czymś naturalnym u kobiety". Jeśli planujecie w przyszłości ślub kościelny warto tą kwestię rozważyć, ponieważ warunkiem ważności takiego małżeństwa jest otwarcie się na rodzicielstwo. Jeśli Pani chłopak wyznaje wiarę katolicka może być mu trudno zaakceptować Pani stanowisko w tej sprawie.

Wspomina Pani o bólu, problemach z kręgosłupem, rozstępach, obwisłych piersiach i tym podobnych. Nie jest jednak takie pewne, że akurat to u Pani wystąpi. jest obecnie wiele środków pomagających zabobiegać rozstępom u kobiet w ciąży, podobnie w przypadku biustu. Ból bywa różny u różnych kobiet, podobnie jak długość trwania porodu. Poza tymi nieprzyjemnymi elementami przyjścia na świat dziecka warto pamiętać, że jest to przede wszystkim cud natury. Pojawia się nowe życie, którego rozwój wcześniej przez 9 miesięcy obserwuje Pani dzień po dniu. Ciąża, poród oraz macierzyństwo bardzo zbliżają do siebie partnerów i scalają związek. Proszę też spojrzeć na to w ten sposób. Pani chłopak może nie rozumieć, że nie chce Pani przeżyć z nim podobnego doświadczenia.

Argumenty o rosnącej liczbie populacji ludzkiej itp. oczywiście nie są przekonujące, ponieważ dla Pani jako dla jednostki nie ma to większego znaczenia. Natomiast dla Pani chłopaka tak. Chce mieć rodzinę i potomstwo, i argument o tym, że inne rasy rozmnażają się w ogromnym tempie nie jest dla niego ważny.

Musicie Państwo wypracować wspólnie możliwy kompromis, albo dać sobie więcej czasu. Nie wiem w jakim jest Pani wieku i jak długi macie staż związku, ale prawdopodobnie potrzebuje Pani czasu. Obecnie wiele matek decyduje się na pierwsze dziecko w późniejszym wieku właśnie z tego względu, że wcześniej nie były na to gotowe. I chociaż nie jest to może najzdrowsze, to potwierdza, że do takiej decyzji trzeba po prostu dojrzeć.

Pozdrawiam serdecznie!