Brak akceptacji siebie i myśli samobójcze

Witam Mam 15 lat i nienawidze siebie..swojego ciała,głosu,charakteru. cały czas chce mi sie płakac, nie wychodziłabym z domu. w szkole mi dokuczają..mówią,ze jestem wielorybem,pasztetem i inne wyzwiska..nby mam przyjaciół ale nie czuje,zeby mnie wspierali.od dawna mam mmysli samobójcze ale boje sie ,ze i to mi sie nie uda. nie radze sobie ze sobą..ostatnio wszystko mnie boli,kuje mnie serce,jest mi ciagle smutno, wszystkim sie przejmuje co mi ktos powie. po prostu nienawidzę swojego życia :(

15 LAT ponad rok temu

Psychologia

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!
Twoja wiadomość jest napisana w bardzo niepokojącym tonie. Oprócz oznak niskiego poczucia własnej wartości, przejawiasz objawy charakterystyczne dla zaburzeń depresyjnych – płaczliwość, smutek, przygnębienie, pesymizm, unikanie towarzystwa, lęki, myśli samobójcze, dolegliwości somatyczne, np. bóle serca. Do tego wszystkiego dochodzi niska samoocena, skrajny samokrytycyzm, wręcz nienawiść do samej siebie i brak akceptacji ze strony rówieśników. Masz bardzo dużo problemów, które się nakładają na siebie i sprawiają, że jesteś nieszczęśliwa. Uważam, że powinnaś o swoich problemach porozmawiać z kimś bliskim, np. z przyjaciółmi, o których wspomniałaś, albo z mamą. Myślę, że warto byłoby skonsultować się z lekarzem psychiatrą, by sprawdził, czy nie cierpisz na coś w sensie klinicznym, np. na depresję albo nerwicę. Pomocy możesz również szukać u psychologa albo pedagoga szkolnego. Możesz też zadzwonić pod jeden z numerów telefonów zaufania, np. Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży nr 116 111.
Pozdrawiam!

Dr n. med. Aleksandra Rutkowska Psycholog, Lublin

21 poziom zaufania

Jest Pani zagrożona depresją. Nie wiem jaka jest Pani sytuacja rodzinna, ale widzę że raczej jest Pani samotna w tym co Pani przeżywa. Przezwiska Panią bolą bo odczuwa je Pani jako prawdziwe - a to jedynie wyraz prostactwa i prymitywizmu Pani otoczenia. Ma Pani już objawy somatyczne o podłożu psychogennym. Proszę nie czekać aż będzie jeszcze gorzej ale powiedzieć o tym rodzicom i zasięgnąć opinii psychologa i psychiatry. Pozdrawiam A.R.