Czy takie poczucie bezsensu i smutku to przejawy depresji?

Witam, mam 27 lat i od kilku miesięcy mam problem związany z nieustającym poczuciem bezsensu i smutku. Przestałem odczuwa radość, nawet jakbym chciał to nie potrafię tego zrobić. Czuje że straciłem motywację do życia i rozwoju osobistego. Moja praca przestała mnie cieszyć, chodzę tam bo muszę. Czasami rano nie mogę wstać z łóżka, chciałbym już przestać istnieć. Czuje że wszystko wokół mnie traci sens, mam wrazenie życia za szybą. Czuje się bardzo samotny. Moi bliscy nie potrafią mnie zrozumieć, wyrzucają mi zbytnie przejmowanie się sobą, bycie egoistą. Zacząłem wycofywać się z kontaktów międzyludzkich, ludzie mnie męczą. Najbardziej lubię być sam we własnym mieszkaniu. Co mam dalej robić? Czy to depresja? Proszę o pomoc.

MĘŻCZYZNA, 27 LAT ponad rok temu

Depresja Uczucie samotności Rozwój osobisty Psychiatria Psychologia Motywacja

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

71 poziom zaufania

Dzień dobry,
Istnieje duże prawdopodobieństwo, iż cierpi Pan na depresję i dlatego doradzałabym konsultację z lekarzem psychiatrą. Jeśli odczuwa Pan taką potrzebę lub jeśli takie będą zalecenia lekarskie może Pan również skorzystać z pomocy psychologa psychoterapeuty. Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze tylko warto zwrócić się po pomoc do specjalisty.
Pozdrawiam serdecznie,
Katarzyna Kulczycka
http://psycholog - kulczycka.pl/

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak pozbyć się uczucia pesymizmu i smutku? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Jak radzić sobie z uczuciem smutku, przygnębienia i płaczem? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Jak radzić sobie z poczuciem bezsensu? – odpowiada Mgr Joanna Lida
Poczucie smutku i niska samoocena a depresja – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Napady smutku i brak chęci do życia u 18-latki jako objawy depresji – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Uczucie smutku, bezsensu życia i niskie poczucie własnej wartości – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA
Depresja poporodowa u 30-latki – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Pogorszenie samopoczucia – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Czy uczucie silnego smutku to depresja? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Depresja i napady smutku – odpowiada Mgr Magdalena Hanna Nagrodzka

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Brak przyjaciół w klasie a depresja

Osamotnione, smutne i samotne w szkole dzieci to c

Rozstanie z bliską osobą a depresja

Rozstanie wiąże się zwykle z wieloma trudnymi emoc

Poczucie bezsensu - jak z nim walczyć?

Witam. Od jakiegoś czasu zaczęłam się zastanawiać, czy coś mi jest. Moja samoocena jest bardzo niska. Bardzo łatwo się poddaję. Czasem mam dobre dni, ale kiedy wracam do domu, zaczynam się zastanawiać nad sobą. Wówczas czuję się znowu źle. Mam wrażenie, że ktoś wypompował ze mnie powietrze. Już od długiego czasu się tak czuję. Boje się ludzi, ich wzroku, ich myśli. Często mam wrażenie, że wszyscy się ze mnie śmieją. Nikomu nie mówię, co mnie dręczy. Nie chcę. Mam wrażenie, że jak powiem, to ktoś wykorzysta to przeciwko mnie, a ja nie będę w stanie poradzić sobie z problemem. Wstydzę się samej siebie. Pewnych rzeczy nie robię na miarę swoich możliwości, tylko specjalnie robię gorzej. Nie wiem dlaczego. Są takie sytuacje, w trakcie których nagle przestaję robić daną czynność i myślę: "To i tak nie ma sensu. Po co mam to robić, kiedy umrę?". Wśród moich znajomych jestem wesoła i pozornie szczęśliwa, a kiedy jestem sama, jest inaczej. Mam 16 lat. Pozdrawiam

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Jesteś młodą kobietą i wiele Twoich problemów może być spowodowanych dojrzewaniem. Warto jednak, byś zastanowiła się nad tym, skąd te problemy się biorą. Piszesz, że tłumisz swoje emocje, innym pokazujesz się jako szczęśliwa dziewczyna, łatwo się poddajesz i rezygnujesz z zamierzeń. Może przyczyniły się do tego konkretne czynniki, np. brak zainteresowania/wsparcia ze strony rodziców, przykre doświadczenia z rówieśnikami, problemy w szkole? Jednym z najtrudniejszych problemów w tej sytuacji jest tłumienie przeżyć i emocji. Ludzie żyją w społeczeństwie, by móc sobie wzajemnie pomagać. Jest wiele osób, które mogą wykorzystać Twoje słabości przeciwko Tobie, ale są też osoby, które szczerze chcą Ci pomóc. Zamykając się na wszystkich, zostajesz sama, a samemu ciężko jest sobie radzić. Zachęcam Cię do szczerych rozmów z osobami, którym możesz zaufać. Wygadanie się i wspólne poszukiwanie rozwiązań może pomóc Ci poprawić nastrój i nabrać pewności siebie. Wsparcie innych jest najważniejsze w trudnych sytuacjach, a Twoja właśnie taka jest. Jeśli nie ufasz bliskim, zadzwoń do telefonu zaufania albo skonsultuj się z psychologiem/pedagogiem szkolnym.

Pozdrawiam