Czy warto chodzić do psychologa z niepłodnością?

Jestem kobietą, mam 26 lat i nie mogę mieć dzieci. Piszę w ten sposób nieprzypadkowo, bo czasem mam wrażenie, że ten fakt definiuje całe moje życie. Mam też trochę przykrych nieprzepracowanych sytuacji z przeszłości, które doskwierają mi w chwilach słabości. Czy warto udać się do psychologa? Czy kwalifikuję się na leczenie psychoterapeutyczne? Proszę o poradę do jakiego specjalisty się udać.

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Psychologia Emocje

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

71 poziom zaufania

Dzień dobry,
Sądzę, że jak najbardziej w takiej sytuacji mogłaby Pani skorzystać z pomocy psychologa psychoterapeuty. Odniosłam wrażenie, że nie za bardzo orientuje się Pani jaka jest różnica między psychologiem a psychoterapeutą. Niektórzy psycholodzy są tylko psychologami, ale bardzo często dodatkowo są psychoterapeutami i wtedy wystarczy udać się do jednej osoby. Z psychoterapii może skorzystać każdy kto odczuwa taką wewnętrzną potrzebę i nie radzi sobie psychicznie z jakimiś problemami, przeżyciami itp. Klientami terapeutów są nie tylko osoby z objawami zaburzeń psychicznych. Mam nadzieję, że kontakt ze specjalistą przyniesie Pani ulgę.
Pozdrawiam serdecznie,
Katarzyna Kulczycka
http://psycholog-kulczycka.pl/

Mgr Agnieszka Galas - Konsor Psychologia

60 poziom zaufania

Dzień dobry. Na pewno warto!!! Zazwyczaj psychoterapeuci mają jednocześnie wykształcenie psychologiczne więc to oni na podstawie swojej diagnozy opiniują, czy ktoś powinien podjąć psychoterapię, czy tylko pozostać na spotkaniach konsultacyjnych psychologicznych. Warto więc na początku przeglądnąć wykształcenie terapeuty, zanim się do niego trafi. Nie mniej uważam, ze odczuwane cierpienie psychiczne, spowodowane zaszłymi lub obecnymi zdarzeniami zawsze warto przepracować. Niestety zazwyczaj pomimo lat, które minęły od trudnego doświadczenia nadal wpływa ono na nasze życie, choć często (a nawet zazwyczaj) jest to proces przez nas nieuświadamiany. Polecam wiec poszukanie wsparcia.

pozdrawiam

http://psychoterapia-krakow.net/

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Poszukiwanie psychologa z Lublina – odpowiada Mgr Tomasz Furgalski
Jak wyglądają wizyty u psychologa? – odpowiada Mgr Elwira Chruściel
Kto może skierować do psychologa? – odpowiada Mgr Agnieszka Jagielak
Problemy z inicjacją seksualną u 22-latki – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Czy z takimi objawami warto zwrócić się po pomoc do psychologa? – odpowiada Specjalista Medycyny Naturalnej - Naturoterapeuta Mariusz Bek
Jak powinna wyglądać relacja z psychologiem? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Czy wizyta u psychologa ma sens? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Jaki psycholog z okolicy Nowego Sącza? – odpowiada Mgr Elżbieta Mińkowska
Jak zwalczyć zaburzenia depresyjne? – odpowiada Dr Krzysztof Dudziński
Problem z normalnym funkcjonowaniem – odpowiada Mgr Magdalena Tylko

artykuły

Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy

Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy

Jak wybrać terapeutę?

Psychoterapia to pomoc w zrozumieniu i ulepszaniu

Psychoterapia krótkoterminowa

Psychoterapia krótkoterminowa opiera się na prowad

Czy warto się zgłosić na konsultacje do psychologa?

Witam, Mam 45 lat, jestem muzykiem - saksofonistą. Od dwoch lat biore tabletki na nadcisnienie. Na początku bralem bibloc 2,5 rano i co-prestarium 5 5 wieczorem, obecnie bibloc 2,5 i pół tabletki prestarium 5mg rano i całą tabletkę wieczorem. Początkowo bywalo, ze cisnienie bylo ok ale bywalo tez ze bardzo skakalo. Kilka miesiecy temu mialem przeziebienie, wzialem gripex i cisnienie skoczylo do 220. Zaczalem miec drgawki, wzialem captopril pod jezyk i zeszlo. Kilka tygodni temu pojechalem na pogrzeb w rodzinie, potem w drodze na granie dostalem mandat za szybka jazde. Wieczorem zaczynam grac i w pewnym momencie wybuch goraca i czuje,ze cisnienie mi ogromnie podskoczylo. Mialem ogromne trudnosci by dmuchac w saksofon. Udalo mi sie jakos dograc do konca ale bylem bardzo slaby. Tydzien pozniej wyjazd nad morze na koncert. W pociagu bylo mi caly czas zimno, zimne rece - wtedy wiem ze mam podwyzszone cisnienie. Niestety nie wzialem nic do picia ani jedzenia a Warsu nie bylo. Dojechalem na miejsce, zjadlem posilek. Proba tuz przed koncertem i znowu wybuch goraca i cisnienie. Na dodatek na sali nie bylo klimatyzacji i bylo bardzo duszno- musialem skrocic wystep bo myslalem ze zemdleje. Bylem bardzo slaby, doszedlem do hotelu, polozylem sie do lozka, caly czas mialem drgawki i bylo mi zimno. Na drugi dzien zastanawialem sie czy nie dzwonic na pogotowie bo myślałem,że nie dam rady przetrwac 8godz w pociagu. Poszedlem do kardiologa - ekg ok, cisnienie u kardiologa 157/88, usg serca ok. Lekarz dodal mi tabletki prestarium 5mg (rano) i za 10 dni mam przyjsc po holter oraz za dwa tygodnie kolejna wizyta. Lekarz dodatkowo zlecil mi badania - lipidy tch, ldl, tg, hdl oraz NT pro BNP i TSH. NT pro w normie, TSH w normiei. Lipidy tez w normie, oprocz tego zrobilem profilaktycznie inne badania. Glukoza podwyzszona - 110 (norma 99) Cholesterol calkowity podwyzszony - 218 (norma 190), kwas moczowy podwyzszony - 7,5 (norma 7,2). Od momentu brania prestarium cisnienie bardzo mi spadlo i czesto mialem w okolicach 90/60. Puls odkąd zacząłem brać bibloc mam zazwyczaj w okolicach 57 (bywalo nawet 47) Rzadko kiedy mam wyżej niż 80. W weekend po wizycie mialem granie, tym razem jako DJ. Wzialem aparat by monitorowac cisnienie. Cisnienie najwyższe zanotowane to 190/110, średnie 175/100. To była ogromna walka by dotrwać do końca imprezy.. Cały czas utrzymywało się niskie ciśnienie. Lekarz zalecił bym brał prestaruim pół tabletki rano i pół wieczorem. Po tygodniu ciśnienie zaczęło skakać.. raz jest niskie 80/55, za chwile 160/100… Zauważyłem że podczas pracy umysłowej (np. tworzenie muzyki) czy przy tremie/stresie (występy sceniczne), czy też przy emocjach ( oglądanie filmu ) rośnie mi ciśnienie! Przyznam, ze jestem po ogromnych stresowych sytuacjach ktore mialy miejsce 2 lata temu (toksyczny zwiazek), plus kryzys wieku sredniego, braku pracy itd… To tak jakby moj organizm TERAZ nie mial „bariery” na stres.. Zauwazylem, ze zwykla rozmowa z klientem o wynagrodzeniu powoduje wzrost cisnienia… Dodam, ze w zyciu zagralem mnostwo koncertow i nigdy nie byl to dla mnie problem. Wspomne takze, ze około miesiąc przed opisanymi wybuchami zacząłem chodzić na akupunkture. Powiedzialem Pani o cisnieniu i o RLS (chorobie niespokojnych nog) ktora mam praktycznie od dziecinstwa. Pani powiedziala ze problemem jest watroba - wiatry watrobowe i zaczelismy terapie.. Pytanie czy to nie spowodowalo tych skokow cisnienia…?? Czy to nerwica? Czy może bolerioza? (nie miałem oznak ukąszenia) Czy powinienem sie zglosic do psychologa? Jakie ewentualnie badania moglbym zrobic? Pozdrawiam serdecznie i z gory dziekuje za pomoc.

MĘŻCZYZNA, 45 LAT ponad rok temu

Badanie elektrokardiograficzne Holter EKG USG Nadciśnienie Borelioza Drgawki Wątroba Nerwica Psychologia Cholesterol Emocje

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam Pana,

zachęcam do rozważenia pomocy w formie psychoterapii w paradygmacie poznawczo - behawioralnym.

Zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną często objawiają się np. tachykardią (przyspieszonym biciem serca) i podwyższone ciśnienie krwi, inne objawy to; nerwobóle, uczucie zdenerwowania, drżenie, napięcie mięśniowe, pocenie się, zawroty głowy, ucisk w klatce piersiowej, klucha w gardle, suchość w jamie ustnej, problemy gastryczne, przyspieszony oddech w wyniku pobudzenia układu autonomicznego (współczulnego). Lęk jest reakcją pojawiającą się w sytuacji, w wyniku interpretacji przez osobę zagrożenia, wyróżniamy aspekt; poznawczy (myśli, wyobrażenia), fizjologiczny (doznania w ciele) oraz behawioralny (odnosi się do zachowania).

Wszystkie te czynniki wzajemnie na siebie oddziaływają wywołując stany lękowe. Aspekt fizjologiczny jest instynktem samozachowawczym, czyli reakcją organizmu w odpowiedzi na zagrożenie, mobilizuje organizm do walki lub ucieczki, w wyniku pobudzenia układu współczulnego (autonomicznego). Aspekt poznawczy bazuje na myślach, wyobrażeniach o treści negatywnej, występuje pierwotnie w stosunku do emocji i aspekt behawioralny - to są przejawiane zachowania, Lęk można zniwelować na dwa sposoby: zmniejszając poczucie zagrożenia (farmakologicznie) lub zwiększając wiarę we własne umiejętności radzenia sobie z trudną sytuacją. Pomocny jest trening relaksacyjny; kiedy jesteśmy fizycznie zrelaksowani – następuje odprężenie psychiczne i odwrotnie, gdy psychicznie się zrelaksujemy – nastąpi odprężenie fizyczne. Zalecana jest psychoterapia poznawczo - behawioralna, techniki relaksacyjne, psychoedukacja, która pomoże zrozumieć mechanizm powstawania objawów.

Z wyrazami szacunku, Bożena Waluś

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czym mogą być spowodowane skoki ciśnienia? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jakie badania warto zrobić w tej sytuacji? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Czy ten lek wpływa na dietę? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Czy te objawy mogą pojawiać się na tle nerwowym? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co jest powodem kluchy w gardle? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Czy beta-blokery mogą być szkodliwe? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co może znaczyć to dziwne uczucie duszności? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Dlaczego szybko bije mi serce i odczuwam lęk? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Skoki ciśnienia przy niewielkiej ilości alkoholu – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Czy przy nerwicy wegetatywnej mogą pojawić się skoki ciśnienia? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz

artykuły

Coraz więcej osób zgłasza problemy z ciśnieniem po COVID. Jakie mogą być przyczyny?

COVID powoduje nadciśnienie tętnicze? Wiele na to

Leki sympatolityczne — przykłady, działanie i wskazania

Leki sympatolityczne to grupa substancji, które ha

Ciśnienie krwi - pomiar, normy, niedociśnienie, nadciśnienie

Ciśnienie krwi jest często mierzone przez lekarzy

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Czy w mojej sytuacji warto porozmawiać z psychologiem?

Witam, chciałam bym się trochę wygadać, szczególnie jakiejś sobię doświadczonej w temacie. Zastanawiam się czy nie mam jakiś zaburzeń psychicznych.Trudno mi stwierdzić lub znaleźć odpowiedzi na moje pytania w internecie, bo mam wrażenie że złe samopoczucie jest normą w spolczesnym świecie. Nie krytykuję innych czy neguje ich problemy, chcę poprostu wiedzieć czy to jak się czuje nie jest czymś na porządku dziennym, żebym nie wyszła na jakąś przewrażliwioną, która chcę wmówić sobie problemy. Ogólnie trudno mi to wszystko opisać, nie czuję się dobrze sama ze sobą. Mam 23 lata, nie pracuje, może jestem tylko społecznym nieudacznikiem, albo pasożytem. Za dziecka byłam wyśmiewana w szkole i czułam się krytykowana przez matkę za to że jestem nieśmiała, oraz miałam wrażenie tego że jestem mniej ważna od siostry lub nawet psów (mama zajmuje się hodowlą). Często fantazjuję o tym że umarłam i co czeka mnie dalej, uspokaja mnie to. Nie mogłam bym się skrzywdzić bo za bardzo boję się tego procesu. Często płacze w nocy myśląc o niektórych zdarzeniach z przeszłości, bądź jak sobie wyobrażam rozmowę o tym jak się czuję. Nie pogadam o tym z mamą, bo nie chcę by była smutna, i jestem pewna że usłyszę że uważam ją za złą matkę. Nie uważam tak, ale myślę że poświęca większości swojej uwagi albo siostrze albo psom. Czasem czuję się w domu jak w pułapce, kiedy się pokłócimy muszę się chować do swojego pokoju, dlatego że w kłótni mama z starszą siostrą biorą swoje strony, mam wtedy wrażenie że moja obecność jest czymś nie na miejscu, i przytłacza mnie to że nie mam co ze sobą zrobić, czuję że nigdy nie ucieknę i że jedyną opcją jest śmierć, ale zaznaczam że nie była bym wstanie się skrzywdzić, poprostu mam ochotę zasnąć i umrzeć, bądź zachorować na coś co spowoduje moją śmierć. Próbowałam pracować by coś ze sobą zrobić. Pracowałam w kuchni, coś tam zarobiłam ale że jesteśmy nie majętną rodziną to te pieniądze poszły. Wiem że tak będzie za każdym razem i nie będę mogła odmówić jeśli będą chciały coś sobie kupić, lub zafundować w nowego psa, odrazu zarzuciły by mi że jestem egoistką, a strasza siostra by kazała mi płacić za mieszkanie z nimi, już parę razy to robiła gdy nie chciałam zostawać sama z jej i mamy 12 psami na cały dzień. Chciałbym zniknąć, przenieś się do innego świata, do innej rzeczywistości. Piszę o tym tu ponieważ czuję się okropnie, chcę wiedzieć czy mogę podejrzewać jakaś chorobę u mnie, czy jednak to co powinnam sobie uświadomić to to że takie jest życie i tyle. Nie ma mowy bym poszła do psychologa, bo na pewno by mama nie znalazła by na to pieniędzy bądź czasu by mnie zawieść, tym bardziej że namówienie jej by zabrała mnie do normalnego lekarza to też problem, boję się że prośba o psychologa została by zlekceważona i użyta przeciw mnie, a bardzo potrzebuję wiedzieć co o tym wszystkim myśleć. Przepraszam za rozpisanie, i z góry dziękuję

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Psychiatria Psychologia Psychoterapia Uczucie smutku

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Czytam list, który Pani napisała i wyobrażam sobie, że jest Pani bardzo trudno. Widzę niepewność, zagubienie, potrzebę doświadczenia bycia ważną.

I od pierwszego zdania odpowiem, iż nie jest prawdą, że w życiu musi być ciężko, trudno, boleśnie. Kiedy wchodzimy w dorosłość, rzeczywiście mogą nas przytłoczyć nowe doświadczenia, ale też pojawiają się nowe możliwości. Małe dziecko jest skazane jedynie na rodziców, swoich opiekunów i jedyne, co może zrobić, to rozwinąć w sobie mechanizmy obronne, dzięki którym przetrwa, jeśli czas dzieciństwa jest trudny. Później pojawia się możliwość decydowania o sobie, o kształcie swojego życia, o tym, by sięgnąć po pomoc, gdy jej potrzebujemy, by zmienić w sobie przekonania, które są dla nas przyczyną cierpienia. Na przykład złe przekonania o sobie.

Wokół nas wiele jest głosów, które pokazują, ile wydarza się zła i że w tej rzeczywistości trudno jest żyć. Proszę pamiętać, że złe wydarzenia są po prostu bardziej krzykliwe, medialne. To jednak tylko wrażenie. W naszym otoczeniu jest równie wiele dobrych zdarzeń i dobrych, szczęśliwych, kochających, spełnionych ludzi. Mózg człowieka jest tak skonstruowany, że poszukuje uproszczeń. Jeśli wielokrotnie spotykamy się z określoną interpretacją rzeczywistości, to przy kolejnej sytuacji mamy skłonność znów ocenić ją źle. Chyba że podejmiemy świadomie decyzję, że nie chcemy tak patrzeć na świat. Tak naprawdę znajdujemy to, czego szukamy, czyli na co zwracamy uwagę. Patrząc uważnie i szukając dobra – również je znajdziemy. To tak naprawdę kwestia tego, jakiego wyboru dokona każdy z nas.

Nie ma w tym momencie dużego znaczenia, czy objawom, które Pani opisała, przypiszemy etykietę konkretnego zaburzenia psychicznego, depresji, nerwicy, lęków itd. Nie jest też możliwe zdiagnozowanie tego na odległość. Jednak przeżywa Pani trudności, które nie powinny być udziałem młodej kobiety. Jest Pani wrażliwą osobą i najwyraźniej ta Pani wrażliwość została w którymś momencie zraniona. Nie otrzymała Pani opieki, poczucia bezpieczeństwa, jakiego potrzebowała i warto samodzielnie po to wsparcie sięgnąć. Proszę nie ulegać myśleniu, że potrzeba pomocy jest czymś złym, samolubnym. Nic bardziej mylnego. Skoro Pani czuje, że potrzebuje pomocy, skoro odważyła się Pani napisać list, to prawdopodobnie jest to dobry moment, by po tę pomoc sięgnąć dalej.

Najlepszym byłby kontakt z psychologiem, może psychiatrą (do lekarza psychiatry nie jest potrzebne skierowanie). Może Pani pójść sama, bez ustalania tego z mamą. Jeśli jednak z jakiegoś powodu jest to za trudne, proponowałabym sięgnąć na początek po wsparcie inną drogą. Mam na myśli telefony zaufania, gdzie na pewno będzie Pani mogła więcej porozmawiać o swoich problemach, wątpliwościach. Można też poszukać w internecie grup wsparcia np. na Facebook’u. Proszę szukać pod hasłami, jak: wsparcie DDD (czyli Dorosłe Dzieci z Rodzin Dysfunkcyjnych), pomoc psychologiczna, pomoc w depresji, stop depresji, kryzys psychiczny itp. Tak naprawdę w życiu każdego człowieka przychodzi taki czas, gdy potrzebuje on sięgnąć po pomoc drugiej osoby. Proszę nie obawiać się tego zrobić, by pomóc samej sobie. Nie ma w tym niczego wstydliwego, ani egoistycznego. To wyraz dojrzałej odpowiedzialności za siebie.

Pozdrawiam ciepło i życzę siły i odwagi, by zaczęła Pani szukać pomocy aż do skutku. Może być lepiej i bezpieczniej.

Niżej znajdzie Pani artykuły z numerami telefonów zaufania:

• https://portal.abczdrowie.pl/telefony-zaufania

• https://portal.abczdrowie.pl/depresja-mysli-samobojcze-kryzys-psychiczny-gdzie-szukac-bezplatnej-pomocy

• https://portal.abczdrowie.pl/telefony-zaufania-dla-chorych-na-nerwice

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.