Czy warto porozmawiać z byłą partnerką?

Jestem na etapie gdzie czuje ze przegrałem wszystko. Mieszkam w Anglii do niedawna wraz z dziewczyna. Wyjechała na tygodniowy urlop i została w Polsce. Uległa swej matce która ja szantażowała ( wracaj albo tracisz rodzine) lecz ufałem jej ze wróci. Minęły od tego czasu dwa miesiące jestem wrakiem. Skłoniło mnie to do odstawienia urzywek. Za 2 tygodnie wracam do kraju. Chciałbym się spotkać i porozmawiać. Czy to dobry pomysł. Jak się zachować ?

MĘŻCZYZNA, 27 LAT ponad rok temu

Psychoterapia par i małżeństw Konflikty w związku Psychologia Nieszczęśliwa miłość Narkotyki

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

100 poziom zaufania

Witam Pana
W każdym związku zdarzają się trudne chwile.
Jeżeli dzieje się coś niedobrego, na pewno
nie wolno tego dłużej tak zostawiać.
Problem sam się nie rozwiąże.
Unikanie tematu jedynie oddala Państwa
od siebie, a problem pozostaje nierozwiązany.
Rozmowa jest jednym ze sposobów tworzenia
więzi i zaufania i bliskości emocjonalnej.
Myślę zatem, że pierwszym krokiem powinna być szczera
rozmowa (najlepiej podczas kolacji przy świecach).
Proszę wybrać miejsce, gdzie nikt nie będzie Wam
przeszkadzał. Może to być dom lub cicha kawiarenka.
Porozmawiajcie o swoich uczuciach, o potrzebach…
Wyjaśnijcie sprawę i zastanówcie się co utrudnia
i co trzeba zmienić, żebyście w związku obydwoje
byli zadowoleni.
Życzę powodzenia.

Dr Tomasz Krasuski Seksuologia, Warszawa

60 poziom zaufania

Dzień dobry.

Rozumiem, że przeżywa Pan obecnie trudne chwile. W takich sytuacjach bardzo istotne jest wsparcie bliskich osób. Podjęcie decyzji o tym, czy nawiązywać kontakt z partnerką, czy nie? A jeśli tak to w jaki sposób - wymaga lepszego poznania sprawy i przede wszystkim Pana. Sądzę, że przyjaciel, przyjaciółka, ktoś z rodziny będzie w stanie pomóc najlepiej. Być może będzie to też okazja do wygadania się i znalezienia wsparcia emocjonalnego.

Jeśli uważa Pan, że nie ma takiej osoby lub nie otrzymał Pan do tej pory wystarczającej pomocy, to sugeruję skontaktowanie się np. z psychologiem.

Pozdrawiam
Tomasz Krasuski

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Witam, był Pan silnie związany z partnerką. Pana dziewczyna będąc na urlopie uległa swej matce która ja szantażowała utratą rodziny i została w kraju. Zastanawia się Pan czy kontakt z dziewczyną to dobry pomysł. Czy od momentu jej wyjazdu kontaktowali się Państwo? Chce Pan "zawalczyć" o ten związek. Czy ma Pan możliwość porozmawiania np. telefonicznie, czy dziewczyna również chce z Panem porozmawiać, spotkać się ? Warto poradzić się bliskich Panu osób co sądzą o całej sytuacji lub skonsultować się z psychologiem. Dłuższa rozmowa będzie dla Pana bardziej pomocna.
Pozdrawiam
Dorota Nowacka
psycholog
rejestracja@pracownia-start.pl
www.pracownia-start.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Rozstanie z dziewczyną u 31-latka – odpowiada Dr Ewa Bujoczek
Czy to normalne, że moja partnerka odwiedziła byłego chłopaka, aby pocieszyć go po pogrzebie matki? – odpowiada Mgr Małgorzata Markowska
Dlaczego dziewczyna się mnie boi? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak
Jak pomóc dziewczynie z nerwicą? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Czy można wyleczyć miłość do aktora? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Nadużywanie alkoholu przez partnera – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Czy warto wrócić do byłego partnera? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Jak pomóc byłej dziewczynie w depresji po rozstaniu? – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Jak pogodzić się z relacją rodzinną partnera? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Poczucie niższości wobec partnera – odpowiada Mgr Agnieszka Nowogrodzka

artykuły

Jak radzić sobie z niepłodnością?

Mimo iż stres związany z niepłodnością jest nie do

Syndrom ocalałego dotyka uchodźców. Jak go rozpoznać i pomóc?

Mogłoby się wydawać, że Ukraińcy, którzy imigrują

Spowiedź byłego narkomana. Dziś wyciąga innych z dna

"Narkoman jest w środku trąby powietrznej, tam nie

Czy warto spróbować wrócić do byłego partnera?

Witam. 2 miesiące temu zostawiłam chłopaka. Byłam z nim 2 lata, bardzo się kochaliśmy. Niestety miałam problemy z zaakceptowaniem niektórych jego wad (np. palenie papierosów). Dodatkowo mamy podobne, wybuchowe charaktery, pod koniec związku często się kłóciliśmy. Większość kłotni wychodziła ode mnie, jego zaczęło to już irytować i męczyć. On pracuje w delegacjach, często go przy mnie nie było, gdy go potrzebowałam. Bez niego czułam się nieszczęśliwa. Chciałam by zmienił prace, na co dostałam odpowiedź że nie będzie podporządkowywał swojego życia pode mnie. To mnie bardzo zabolało, bo planowalismy wcześniej wspólną przyszłość. Zerwałam z nim tłumacząc mu, że tak będzie lepiej, że mamy inne poglądy, inne oczekiwania i wady których nie potrafimy zaakceptować. Dopiero teraz, po 2 miesiącach dociera do mnie to wszystko. Nadal go kocham, wiem, że on też mnie. I wiem, że go skrzywdziłam. Zastanawiam się nad powrotem, ale nie wiem za bardzo jak się za to zabrać i czy jest sens. Proszę o pomoc

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Uzależnienie od papierosów Konflikty w związku Psychologia Psychoterapia Relacje z partnerem

Mgr Łucja Fitchman Psychoterapia, Wrocław

61 poziom zaufania

Czasem mimo ogromnej miłości nie da się zbudować satysfakcjonującego związku. A czy warto, czy jest sens w Państwa sytuacji - to już tylko Pani może sobie odpowiedzieć na to pytanie. Warto uświadomić sobie na początek, czy da Pani sobie radę z rozłąką podczas delegacji partnera. Dotąd był to problem, co się zmieniło, że już - jak rozumiem - nie jest to problemem. Czy znalazła Pani nowych przyjaciół, którzy pomagają w chwilach trudnych, kiedy wcześniej chciała Pani uzyskać wsparcie czy pocieszenie od partnera? Czy minęły może sytuacje, które rodziły w Pani taki niedosyt uwagi partnera? Jak to jest, że partner Panią kocha, ale mówi, że nie będzie dopasowywał swojego życia do Pani. Jak rozumiecie Państwo związek: partnerski, gdzie obie strony troszczą się o siebie wzajemnie, dopasowują, gdy się da, uzupełniają, gdy potrzeba. Ilość wspólnego czasu, jest raczej kluczowa dla rozwoju związku. Jeśli na chwilę z tęsknoty wróci Pani do partnera, co będzie dalej? Może warto pomyśleć nad psychoterapią pary? Pozdrawiam i życzę dobrych decyzji.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak wrócić do byłego partnera? – odpowiada Mgr Katarzyna Fiszer
Czy warto za wszelką cenę walczyć o miłość? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Zawiść do byłego partnera – odpowiada Mgr Tomasz Furgalski
Czy warto utrzymywać kontakt z byłym partnerem? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Czy wrócić do partnera, którego kocham? – odpowiada mgr Anna Demarczyk
Dzwonienie byłej dziewczyny do partnera – odpowiada Mgr Anga Aleksandrowicz
Emocjonalne uzależnienie od byłego partnera – odpowiada Mgr Anga Aleksandrowicz
Zmiana zachowania partnera – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Jak poradzić sobie z zazdrością o byłego partnera? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Pomoc od byłego partnera a szanse na odbudowanie związku – odpowiada Mgr Agata Polańska-Krzos

artykuły

Znana iluzja optyczna. To, co zobaczysz, wiele mówi o twoim związku

Uważasz, że w związku wszystko gra i nie trzeba ni

"Każda z nas czasem nie wytrzyma". Fragment książki Weroniki Nawary "W czepku urodzone"

Weronika Nawara jest pielęgniarką. Zna ten świat "

Jak cieszyć się życiem?

Jak być szczęśliwym człowiekiem? To pytanie zadaje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Czy w mojej sytuacji warto porozmawiać z psychologiem?

Witam, chciałam bym się trochę wygadać, szczególnie jakiejś sobię doświadczonej w temacie. Zastanawiam się czy nie mam jakiś zaburzeń psychicznych.Trudno mi stwierdzić lub znaleźć odpowiedzi na moje pytania w internecie, bo mam wrażenie że złe samopoczucie jest normą w spolczesnym świecie. Nie krytykuję innych czy neguje ich problemy, chcę poprostu wiedzieć czy to jak się czuje nie jest czymś na porządku dziennym, żebym nie wyszła na jakąś przewrażliwioną, która chcę wmówić sobie problemy. Ogólnie trudno mi to wszystko opisać, nie czuję się dobrze sama ze sobą. Mam 23 lata, nie pracuje, może jestem tylko społecznym nieudacznikiem, albo pasożytem. Za dziecka byłam wyśmiewana w szkole i czułam się krytykowana przez matkę za to że jestem nieśmiała, oraz miałam wrażenie tego że jestem mniej ważna od siostry lub nawet psów (mama zajmuje się hodowlą). Często fantazjuję o tym że umarłam i co czeka mnie dalej, uspokaja mnie to. Nie mogłam bym się skrzywdzić bo za bardzo boję się tego procesu. Często płacze w nocy myśląc o niektórych zdarzeniach z przeszłości, bądź jak sobie wyobrażam rozmowę o tym jak się czuję. Nie pogadam o tym z mamą, bo nie chcę by była smutna, i jestem pewna że usłyszę że uważam ją za złą matkę. Nie uważam tak, ale myślę że poświęca większości swojej uwagi albo siostrze albo psom. Czasem czuję się w domu jak w pułapce, kiedy się pokłócimy muszę się chować do swojego pokoju, dlatego że w kłótni mama z starszą siostrą biorą swoje strony, mam wtedy wrażenie że moja obecność jest czymś nie na miejscu, i przytłacza mnie to że nie mam co ze sobą zrobić, czuję że nigdy nie ucieknę i że jedyną opcją jest śmierć, ale zaznaczam że nie była bym wstanie się skrzywdzić, poprostu mam ochotę zasnąć i umrzeć, bądź zachorować na coś co spowoduje moją śmierć. Próbowałam pracować by coś ze sobą zrobić. Pracowałam w kuchni, coś tam zarobiłam ale że jesteśmy nie majętną rodziną to te pieniądze poszły. Wiem że tak będzie za każdym razem i nie będę mogła odmówić jeśli będą chciały coś sobie kupić, lub zafundować w nowego psa, odrazu zarzuciły by mi że jestem egoistką, a strasza siostra by kazała mi płacić za mieszkanie z nimi, już parę razy to robiła gdy nie chciałam zostawać sama z jej i mamy 12 psami na cały dzień. Chciałbym zniknąć, przenieś się do innego świata, do innej rzeczywistości. Piszę o tym tu ponieważ czuję się okropnie, chcę wiedzieć czy mogę podejrzewać jakaś chorobę u mnie, czy jednak to co powinnam sobie uświadomić to to że takie jest życie i tyle. Nie ma mowy bym poszła do psychologa, bo na pewno by mama nie znalazła by na to pieniędzy bądź czasu by mnie zawieść, tym bardziej że namówienie jej by zabrała mnie do normalnego lekarza to też problem, boję się że prośba o psychologa została by zlekceważona i użyta przeciw mnie, a bardzo potrzebuję wiedzieć co o tym wszystkim myśleć. Przepraszam za rozpisanie, i z góry dziękuję

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Psychiatria Psychologia Psychoterapia Uczucie smutku

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Czytam list, który Pani napisała i wyobrażam sobie, że jest Pani bardzo trudno. Widzę niepewność, zagubienie, potrzebę doświadczenia bycia ważną.

I od pierwszego zdania odpowiem, iż nie jest prawdą, że w życiu musi być ciężko, trudno, boleśnie. Kiedy wchodzimy w dorosłość, rzeczywiście mogą nas przytłoczyć nowe doświadczenia, ale też pojawiają się nowe możliwości. Małe dziecko jest skazane jedynie na rodziców, swoich opiekunów i jedyne, co może zrobić, to rozwinąć w sobie mechanizmy obronne, dzięki którym przetrwa, jeśli czas dzieciństwa jest trudny. Później pojawia się możliwość decydowania o sobie, o kształcie swojego życia, o tym, by sięgnąć po pomoc, gdy jej potrzebujemy, by zmienić w sobie przekonania, które są dla nas przyczyną cierpienia. Na przykład złe przekonania o sobie.

Wokół nas wiele jest głosów, które pokazują, ile wydarza się zła i że w tej rzeczywistości trudno jest żyć. Proszę pamiętać, że złe wydarzenia są po prostu bardziej krzykliwe, medialne. To jednak tylko wrażenie. W naszym otoczeniu jest równie wiele dobrych zdarzeń i dobrych, szczęśliwych, kochających, spełnionych ludzi. Mózg człowieka jest tak skonstruowany, że poszukuje uproszczeń. Jeśli wielokrotnie spotykamy się z określoną interpretacją rzeczywistości, to przy kolejnej sytuacji mamy skłonność znów ocenić ją źle. Chyba że podejmiemy świadomie decyzję, że nie chcemy tak patrzeć na świat. Tak naprawdę znajdujemy to, czego szukamy, czyli na co zwracamy uwagę. Patrząc uważnie i szukając dobra – również je znajdziemy. To tak naprawdę kwestia tego, jakiego wyboru dokona każdy z nas.

Nie ma w tym momencie dużego znaczenia, czy objawom, które Pani opisała, przypiszemy etykietę konkretnego zaburzenia psychicznego, depresji, nerwicy, lęków itd. Nie jest też możliwe zdiagnozowanie tego na odległość. Jednak przeżywa Pani trudności, które nie powinny być udziałem młodej kobiety. Jest Pani wrażliwą osobą i najwyraźniej ta Pani wrażliwość została w którymś momencie zraniona. Nie otrzymała Pani opieki, poczucia bezpieczeństwa, jakiego potrzebowała i warto samodzielnie po to wsparcie sięgnąć. Proszę nie ulegać myśleniu, że potrzeba pomocy jest czymś złym, samolubnym. Nic bardziej mylnego. Skoro Pani czuje, że potrzebuje pomocy, skoro odważyła się Pani napisać list, to prawdopodobnie jest to dobry moment, by po tę pomoc sięgnąć dalej.

Najlepszym byłby kontakt z psychologiem, może psychiatrą (do lekarza psychiatry nie jest potrzebne skierowanie). Może Pani pójść sama, bez ustalania tego z mamą. Jeśli jednak z jakiegoś powodu jest to za trudne, proponowałabym sięgnąć na początek po wsparcie inną drogą. Mam na myśli telefony zaufania, gdzie na pewno będzie Pani mogła więcej porozmawiać o swoich problemach, wątpliwościach. Można też poszukać w internecie grup wsparcia np. na Facebook’u. Proszę szukać pod hasłami, jak: wsparcie DDD (czyli Dorosłe Dzieci z Rodzin Dysfunkcyjnych), pomoc psychologiczna, pomoc w depresji, stop depresji, kryzys psychiczny itp. Tak naprawdę w życiu każdego człowieka przychodzi taki czas, gdy potrzebuje on sięgnąć po pomoc drugiej osoby. Proszę nie obawiać się tego zrobić, by pomóc samej sobie. Nie ma w tym niczego wstydliwego, ani egoistycznego. To wyraz dojrzałej odpowiedzialności za siebie.

Pozdrawiam ciepło i życzę siły i odwagi, by zaczęła Pani szukać pomocy aż do skutku. Może być lepiej i bezpieczniej.

Niżej znajdzie Pani artykuły z numerami telefonów zaufania:

• https://portal.abczdrowie.pl/telefony-zaufania

• https://portal.abczdrowie.pl/depresja-mysli-samobojcze-kryzys-psychiczny-gdzie-szukac-bezplatnej-pomocy

• https://portal.abczdrowie.pl/telefony-zaufania-dla-chorych-na-nerwice

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.