Czym jest autoagresja?

Witam! Co to są choroby autoagresją i jakie są znane choroby autoagresji..?

ponad rok temu

Psychologia

Mgr Natalia Kunas Psycholog, Rzeszów

17 poziom zaufania

Witam serdecznie!
Autoagresja pomimo nazwy wskazującej na używanie przemocy wobec samochodu, jest tak naprawdę czymś o niebo innym:) Zachowania autoagresywne to takie działania, (samouszkodzenia, nacięcia czy wyrywanie włosów np.) które mają na celu wyrządzić nam samym krzywdę. Ich etiologia jest bardzo bogata, stąd też do stwierdzenia przyczyn tych zaburzeń, potrzebny jest dokładny wywiad z pacjentem.

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry,

Autoagresja to ciężka postać stłumionej agresji, kiedy nie było i nie ma przestrzeni na mówienie o swoich problemach.

Polega na zadawaniu samemu sobie bólu i ran swojemu ciału-bez intencji samobójczej.
Po takim akcie autoagresji osoba czuje ulgę, jednak takie zachowanie często staje się nawykiem, jako sposób radzenia sobie z emocjami.
Autoagresja towarzyszy anoreksji, bulimii, uzależnieniom od alkoholu i narkotyków.

Z pozdrowieniami,
Irena Mielnik-Madej

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Autoagresja, niska samoocena - co się z mną dzieje? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Ciągłe myślenie o pracy, stres i jedzenie dla ukojenia nerwów a autoagresja – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak walczyć ze skłonnością do samookaleczenia? – odpowiada Mgr Marzena Swoszowska-Mojżesz
Autoagresja u 2-letniego syna – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Co powinnam zrobić żeby powstrzymać autoagresję i agresję? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Autoagresywne zachowanie u pięciolatka – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Jak pomóc sobie z napadami smutku i żalu? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
W jaki sposób redukować napięcia? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Autoagresja u 14-miesięcznego dziecka – odpowiada Mgr Maria Rzepecka
Samookaleczanie syna – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz

artykuły

Cięcie się - przyczyny, zachowanie agresywne w depresji

Zaburzenia psychiczne są poważnymi chorobami. Wiel

Pomoc psychologiczna w związku z epidemią koronowiursa. Nasi eksperci czekają na Twoje pytania

Rozwijająca się epidemia koronawirusa przyczyniła

Myśli samobójcze - przyczyny, zaburzenia, depresja, leczenie

Myśli samobójcze mogą być wynikiem różnych czynnik

Smutek i autoagresja

Witam, prawie rok temu zdiagnozowano u mnie nerwicę lękową, od tamtego czasu przyjmowałam Pramolan, Asentrę i Pernazium. Po 3 miesiącach udało mi się jakoś z tym wszystkim dobrze radzić, coraz lepiej się czułam, a wizyta na uczelni, jak i jazda busem czy tramwajem nie była dla mnie przeszkodą do ukończenia studiów. W sierpniu nawet wyjechałam na wakacje z narzeczonym. Przejechałam wtedy ponad 1000 km na motorze przyjmując doraźnie tylko hydroksyzinum. Tak więc można powiedzieć, że wszystko wracało na właściwy tor. Przyszedł kolejny semestr i nowe wyzwania, ale i tym razem dobrze sobie z tym wszystkim poradziłam, sesję nawet przeszłam bez leków.

Jakieś 2 miesiące temu w drodze do innej dzielnicy Katowic zrobiło mi się niedobrze, po raz pierwszy od sierpnia sięgnęłam do Hydroksyzinum. Po jakiś trzech tygodniach, będąc na uczelni dopadł mnie silny atak panicznego lęku, skończyło się na pogotowiu. Oczywiście nic nie wyszło, ale od tamtego czasu walczę na nowo by odzyskać wiarę w siebie. Niestety leki nie działają, ja coraz gorzej się czuję, kilka tygodni temu po ataku byłam w stanie wyjść z domu, czy jechać autem, teraz nawet tego nie jestem w stanie. Wybrałam się do psychiatry po nowe leki, te które przepisał mi lekarz okazały się dla mnie źle dobrane i po kilku dniach musiałam je odstawić.

Ale piszę nie tylko w tej sprawie - od ostatniego ataku, mam cały czas splątane myśli, jestem załamana i brakuje mi sił do walki, czuję się jakbym każdego dnia przechodziła grypę. Jest mi smutno i często mam huśtawkę nastroju albo jestem agresywna, albo smutna. Często również płaczę, siedząc na łóżku coś mi się wplątuje w moje myśli, że płaczę, nawet nie wiem dlaczego, nie jestem w stanie nawet nad tym wszystkim zapanować. Zauważyłam również, że jestem agresywna w stosunku do siebie, kiedy nachodzą mnie ciężkie chwilę, tzn. mam strasznie splątane myśli i nie radzę sobie z tą całą sytuacją potrafię siedzieć i uderzać się mocno w głowę, gdy już taki kilka razy uderzę, na chwilę zapominam o samych problemach. Boję się samej siebie, boję się że sobie coś zrobię.

Wiem, że często otrzymuje Pan/Pani takie wiadomości, ale do psychiatry nie mam co liczyć, że się prędko dostanę, a takie stany coraz częściej mi się zdarzają. Niedawno straciłam dziadka i to był kolejny cios, rodzicom nie chcę mówić, że coś mi jest, bo nie potrafią tego zrozumieć, mam narzeczonego i bardzo go kocham, ale się boję, że stracę go. Co robić?

Proszę o pomoc, zrobiłabym wszystko, żeby poradzić sobie z tym wszystkim, zrobiłabym wszystko by zapomnieć o problemach. Już nawet znajomi zauważyli, że coś jest ze mną nie tak, nie uśmiecham się, jestem przybita i ciągle mi smutno, nawet z domu nie mam ochoty wychodzić.

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Depresja Psychiatria Psychologia Leki Zdrowie psychiczne

Dr n. med. Karol Kaziród-Wolski Kardiologia, Kielce

87 poziom zaufania

Witam!

Na podstawie Pani opisu można przypuszczać, że przyczyną problemu są zaburzenia lękowe oraz depresja. W tej sytuacji konieczne jest dokładne badanie psychiatryczne w celu szczegółowego rozpoznania istniejących zaburzeń. Oprócz leków, które powinny być zastosowane w przypadku potwierdzenia przypuszczeń bardzo ważna jest również psychoterapia. Jest obecnie niezastąpionym uzupełnieniem leczenia farmakologicznego, pozwala uzyskać większą skuteczność farmakoterapii oraz złagodzenie, a nawet ustąpienie objawów. Niestety w tej sytuacji konieczna jest wizyta u psychiatry w celu dobrania odpowiedniego kompleksowego leczenia. W doborze farmakoterapii powinna być brana pod uwagę dotychczasowa terapia. Codzienne życie dla osoby z depresją czy zaburzenia lękowymi dostarcza wielu czynników nasilających objawy. Brak leczenia opisanych zaburzeń może nasilać objawy, a nawet prowadzić do niebezpiecznych konsekwencji. Warto porozmawiać o swoich problemach z bliskimi, szczególnie rodzicami. Na pewno wykażą zrozumienie, obecnie podobne zaburzenia psychiczne występują dość często i nie należy ich bagatelizować. Zachęcam do wizyty u psychiatry lub psychoterapeuty. Niestety nic więcej w tej chwili nie można powiedzieć.

Pozdrawiam serdecznie!

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Opisała Pani sporo wątków, które wymagałyby przez Panią zajęcia się nimi.

Proszę nie zwlekać i sięgnąć po potrzebną Pani pomoc, której celem byłoby podjęcie terapii najlepiej poznawczo-behawioralnej, w ramach NFZ-tu lub prywatnie.

Chcę Pani powiedzieć, ze tam gdzie nie widać sensu, ten sens się właśnie zaczyna...

Życzę Pani dotarcia do swoich zasobów,
irena.mielnik.madej@gmail.com

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy stres może działać na mnie aż tak negatywnie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy przygnębienie i myśli samobójcze to depresja? – odpowiada Lek. Bertrand Janota
Paniczne ataki, płacz - co to jest? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak odzyskać wiarę w siebie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co się ze mną dzieje? Czy wahania nastroju mogą być aż tak silne i częste? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Źle mi z samą sobą – odpowiada Agnieszka Jamroży
Lenistwo, smutek czy może depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy możliwe, że to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Ciągły smutek i płacz – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Jak sobie radzić z rozdrażnieniem i niezadowoleniem? – odpowiada Paulina Witek

artykuły

Koronawirus. Przeszli COVID-19, dziś walczą z powikłaniami. Jak choroba zmieniła ich życie?

Nawet ci, którzy przeszli zakażenie koronawiusem ł

Jadwiga Kłapa-Zarecka została zaatakowana przez pacjentkę. "Miałam poczucie, że ona zaraz wyciągnie nóż i się na mnie rzuci"

Była w ciąży, kiedy do jej gabinetu wtargnęła agre

"Każda z nas czasem nie wytrzyma". Fragment książki Weroniki Nawary "W czepku urodzone"

Weronika Nawara jest pielęgniarką. Zna ten świat "

Dr n. med. Jacek Gajewski Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Dr n. med. Agnieszka Kamińska Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Ewa Gruszecka Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Agata Todzia Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Autoagresja u młodej kobiety

Pomóżcie!Dziewczyna mojego brata ma ogromne problemy.Nie wiem czy jest chora czy co.Wpadla w szal ,(juz nie raz podobno)uderza sie w twarz ,zawsze w to samo miejsce.Wierze,bo ma blizne na prawej skroni i juz wiem od czego.Zal mi jej.Nie umiemy pomoc.Brat ja kocha,ale ona sie nie zmienia mimo terapi i lekow.Co robic?Czy w takich sytuacjach wzywac pogotowie?Ma dziecko,jego nie bije tylko siebie.SYTUACJA dla mnie tragiczna.A jak sobie cos zrobi?twierdzi,ze zeby nie jej wiara w Boga to by nie wiadom

KOBIETA, 28 LAT ponad rok temu

Agresja Psychologia Leczenie psychologiczne

Mgr Magdalena Romaniuk Psycholog, Warszawa

23 poziom zaufania

Witam. Autoagresja to poważny problem, który wymaga stałej opieki psychologa i psychiatry. Wydaje mi się że dziewczyna brata ma źle dobrane leki. Nie wystarczy raz pójść na wizytę. Trzeba na bieżąco kontrolować leki by jak najlepiej działały. Tak samo terapia musi być regularna t.j. co tydzień. Jednak jeśli jest stan jest poważny to trzeba w takiej sytuacji dzwonić po pogotowie. Proszę pamiętać też o zabezpieczeniu dziecka na wypadek hospitalizacji matki.

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Jest to ogromny problem, który powinien być przepracowywany. Jeżeli leki nie działają - spróbujcie zmienić lekarza i z innym lekarzem skonsultować ten problem, bo być może leki są po prostu źle dobrane. Również niezbędna jest psychoterapia. Bardzo systematyczna, długotrwała terapia.
Skoro bratowa jest głęboko wierząca, mozna również "wykorzystać" ten element i udać się np. na zajęcia terapeutyczne w parafii lub po prostu omówić sprawę z księdzem (zapytać czy mógłby przeprowadzać w miarę systematyczne spotkania z bratową, które mogłyby jej pomóc). Oczywiście wszystkie trzy opcje, o których piszę, powinny być wprowadzane w tym samym czasie. Pozdrawiam.