Dlaczego tak bardzo zatraciłam wiarę w siebie?
Mam 23 lata staram się być osobą pomocną wszystkim, lojalną i oddaną do granic możliwości. W dziecinswtie bylam swiadkiem dysfunkcji w rodzinie.Kiedy mialam 16 lat zmarla moja mama, od tamtego czasu wszystkie jej obowiazki przejelam ja zostajac z ojcem. Z rodzenstwem nie potrafie utrzymywac dobrego kontaktu, ze wzgledu na wiele klotni i niedorzecznosci z ich strony jednakze rozmawiamy. Pracuje w miejscu gdzie nie potrafie rozwinac skrzydel. Jestem w zwiazku od paru dobrych lat , od poczatku myslalam ze to najcudowniejsze co moglo mi sie przydazyc. Kochany opiekunczy facet, ktory dba o mnie. Po pewnym czasie zaczely sie klotnie, podniosl na mnie pierwszy raz reke w wielkiej klotni, ktora czulam jakbym celowo zaogniala, jakbym odczuwała satysfakcje. Rozeszliśmy sie, po parunastu miesiacach byl powrot wszystko jak na poczatku. Jego pasja i praca jest silownia. Ja od pewnego czasu po paru klotniach, uslyszanych wyzwiskach stracilam kompletnie zaufanie ciagle mysle o tym co moze na tej silowni sie dziac, ze moze mnie zostawic. Nie wierze kompletnie w siebie i swoja wartosc. Mam wciaz wrazenie, ze nie wiem co dalej robic i gubie sie w tym wszystkim na tyle ze aktualnie mam poczucie, że znalazlam sie w sytauchi bez wyjscia. Na wsparcie od ojca zawsze liczylam , jednakze wiem ze musze sobie poradzic ze wszystkim sama. Nie wiem jakie mam podjac kroki zeby zaczac czuc sie jak spelniony, szczesliwy czlowiek. Kocham mojego partnera, ale wciaz mam wrazenie ze on mnie nie tak mocno, poprzez to jak przy klotniach jest w stanie milczec. Spotkalam sie pare razy z psychologiem, ten jednak nie ulatwia mi odnalezienia odpowiedzi na moje pytania: dlaczego tak bardzo zatracilam wiare w siebie? dlaczego tak bardzo boje sie zdrady? Probowalam wiele razy i niestety nie potraife odnalezc odpowiedzi na nurtujace mnie pytania.
