Gdzie jest mój sens życia?

Witam, Mam 17 lat, a nie czuję szczęścia życia. Przez wiele miesięcy żyje z nadzieją, że oświeci mnie coś i bym nabrał chęci życia. Odkąd rozpadła się moja rodzina pierwotna (wydarzyło się to 4 lata temu ) nie mogę odnaleźć swojego miejsca, żyłem tak, by zdawać do następnej klasy. Dawałem sobie radę w miarę przez następne 2 lata, później doznałem czegoś, czego sam sobie nie potrafiłem wytłumaczyć. Nie wiem co mam ze sobą zrobić, nie mam celów, marzeń, imprezy mnie nie kręcą. Jestem człowiekiem typu dyplomata, szukający spokoju i harmonii. Nauka mi nie wchodzi już całkowicie, wiele zdarzeń z przeszłości mnie prześladuje, a na bliskich nie potrafię liczyć, gdyż nie raz się na nich zawiodłem. Moje życie nie ma sensu, choć próbuję sam sobie nadać jakiś cel, lecz niestety nie potrafię nadać sobie samemu sensu życia. W przeszłości bylem katolikiem, ale po czasie stwierdziłem, że idea Boga nie ma sensu. Przez ostatnie miesiące przesiadywałem w domu robiąc coś, malując wszystkie pomieszczenia w domu, robiąc coś cały czas by nie myśleć o niczym, by tylko dążyć do czegoś. Gdy już wszystko zrobiłem, a nie czułem zmęczenia, znowu czułem monotonię życia. Według typu charakteru jestem melancholikiem. Czytam wiele rzeczy psychologicznych na temat społeczeństwa i w tych rożnych tematach. Gdzie jest moje miejsce? Gdzie jest mój sens życia? Dlaczego nie czuję szczęścia i chęci życia? Co mam robić?

MĘŻCZYZNA, 17 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Magdalena Pikulska Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Witam!
Problemy natury egzystencjalnej są charakterystyczne dla wieku w którym jesteś. To właśnie wtedy powoli kształtuje się tożsamość, a więc też odpowiedź na pytanie kim jestem, kim chcę być. Stąd różne drogi poszukiwania tej tożsamości.
Warto, abyś o swoich problemach porozmawiał z kimś zaufanym, może to być starszy kolega, wujek. Na pewno wokół Ciebie jest ktoś taki. Dobrze, że wymyślasz sobie cele, aby czymś się zająć. Myślę, że dobrze byłoby gdybyś zaangażował się w relacje ze swoimi kolegami, zaczął spędzać z nimi czas. Nie ma prostej recepty na to, jak odnaleźć sens życia. Po prostu bądź otwarty na to, co przynosi Ci kolejny dzień i bierz z niego jak najwięcej.
Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak żyć, skoro mojemu życiu brak sensu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Znudzenie i brak sensu życia – odpowiada Magdalena Pikulska
Brak sensu życia. Nie wiem co się dzieje? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak odnaleźć sens i radość życia? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak sensu życia w wieku 37 lat – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Brak poczucia sensu życia – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Wszystko jest bez sensu, nie mam kolegów, nie chcę żyć… Co robić? – odpowiada Magdalena Pikulska
W jaki sposób uzyskać sens życia? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Dlaczego nie mogę znaleźć sensu życia i ciągle zmagam się z depresją? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Lęk przed śmiercią a bezsens w życiu – odpowiada Mgr Patrycja Abbink

artykuły

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Mieczysław Opałka, polski "pacjent zero" o swojej chorobie: "szykowałem własną stypę"

"Bałem się o swoje córki i wnuki, myślałem, że wsz

Co daje nam szczęście? Robert Rutkowski: Tu nie chodzi o pieniądze, kompletnie

Pieniądze szczęścia nie dają? Zdaniem psychoterape

Jak znaleźć sens mojego życia?

Witam! Mam 18 lat. I w sumie.... nie widzę sensu życia. Wiem wiem, całe życie przede mną, ale jakoś tego nie czuję. Bardzo lubię biegać, ale od pewnego czasu nawet to już mnie nie cieszy. Jejku co się ze mną dzieje? Tak naprawdę chyba chodzi o samotność... nie mam z kim porozmawiać w moim wieku... jasne, mam dużo znajomych itd. ale nie potrafię zbytnio przed nimi otworzyć ... Mój najlepszy przyjaciel poszedł do innej szkoły, poznał dziewczynę i mnie olewa. A ja sam jak palec.. Co robić? Załamka

MĘŻCZYZNA, 18 LAT ponad rok temu

Konsultacje psychologiczne Uczucie samotności Psychologia Bieganie

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Rozumiem Pani przeżywanie..., i zaczęła się Pani zastanawiać nad sensem..., a to sugeruje duży Pani wgląd w samą siebie.

Co robić?
Znaleźć, a może tylko uważnie rozglądnąć się za chociaż jedną bliską osobą - może koleżanką, której mogłaby się Pani zwierzyć (na pewno jest taka w Pani zasięgu).

Zachęcam Panią do otwierania się, bo otwarcie się rodzi otwartość...

Życzę Pani wartościowej i bliskiej sercu relacji,
Irena Mielnik-Madej

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Witam, brak możliwości porozmawiania, otwarcia przed kimś bliskim może wywołać smutek i uczucie osamotnienia. Rozumiem, że nie jest to jedynie potrzeba kontaktu z ludźmi, bo znajomych jest dużo, ale potrzeba bliskości i więzi, jaka łączy cię z najbliższym przyjacielem. Poczucie osamotnienia można pokonać próbując samemu szukać kontaktu z przyjaciółmi, rozmawiać, spotykać się, nawiązywać nowe znajomości i zastanawiać czy któryś z obecnych czy przyszłych znajomych mógłby stać się osobą przed którą można się otworzyć, porozmawiać. Możesz również skorzystać z telefonu zaufania: 116 111 (http://www.116111.pl/mlodziez) lub 116 123 (http://www.psychologia.edu.pl/kryzysy-osobiste/telefon-kryzysowy-116123.html).
Pozdrawiam serdecznie
Dorota Nowacka
psycholog
rejestracja@psycholognowacka.pl
www.psycholognowacka.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak odnaleźć sens życia i czuć się szczęśliwą? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Myśli samobójcze w depresji a brak akceptacji ze strony bliskich – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak poradzić sobie z ciągłym zmęczeniem i brakiem chęci do życia? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Jak sobie poradzić z utratą syna? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
Brak sensu życia u 18-latki – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Dlaczego nie mogę dojść do siebie po tym związku? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak
Czy to załamanie nerwowe? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Poczucie bezsilności i beznadziejności – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki
Co powinna zrobić osoba mająca depresję umiarkowaną, której zmarła bliska osoba? – odpowiada mgr Anna Demarczyk
Jak mogę pomóc mojej siostrze? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Nie żyje najstarsza Polka, Wanda Szajowska. Przeżyła 111 lat

Zmarła Wanda Szajowska, najstarsza kobieta w Polsc

Sama straciła koleżankę. Agnieszka Sienkiewicz chce krzyczeć o problemach psychicznych Polaków

- Moja koleżanka targnęła się na życie mając 1

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Jaki jest sens mojego życia?

Myślę sobie czasem nad własnym sensem życia. Nic mi nie wychodzi. Szkoły nie ukończyłem, staram się zrobić to w systemie zaocznym. Mam wrażenie że zawsze gdy kogoś spotykam to jestem dla niego jak osoba zbędna, odczuwam to nawet w rodzinie. Bynajmniej mam takie poczucie. Codziennie czuję się przygnębiony, czuję jakbym nie miał sensu życia. Bardzo dużo czasu przesiaduje przy komputerze, nie mam znajomych. Nie potrafię odżywać się do osób które dopiero poznaje. Wtedy zamieram i nie potrafię się ogarnąć. Nie mam pojęcia co mam ze sobą robić. Piszę taką sklejkę ponieważ nawet nie potrafię ułożyć wszystkiego w kupę. Czuję że codziennie u mnie jest to samo. Nie potrafię się odnaleźć. Mam pustki w głowie. Jestem w dodatku osobą która bardzo szybko się denerwuje. W dodatku gdy się denerwuje potrafię płakać, nie potrafię się powstrzymać. Gdy jest mi smutno również drgam cały i nie potrafię do siebie dojść. Czy to wina depresji czy może nerwicy?

MĘŻCZYZNA, 18 LAT ponad rok temu

Rozwój osobisty Psychologia

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

wskazana jest szczegółowa diagnostyka w Poradni Zdrowia psychicznego (NFZ), zalecane jest wsparcie psychoterapeutyczne ze specjalistą łatwiej będzie zrozumieć problem, poprawi się Pana jakość życia.

Pozdrawiam serdecznie

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Panu,

Zacznę od tego, że to co Pan napisał nie jest "sklejką", tekst napisany przez Pana jest dla mnie transparentny i czytelny.
Z relacji Pana wynika, że widzi Pan siebie w szarych tylko barwach
Tak nie może być!
Umiejętności komunikowania się z Ludźmi uczymy się przez całe życie.
Wpływ na samoocenę mają wzorce wyniesione z domu.
Widzimy siebie tak, jak się zwracali do Nas, jak widzieli Rodzice i otoczenie.
I jakie otrzymywaliśmy o sobie informacje zwrotne.

Niestety w szkole nie uczą praktycznych zasad relacji międzyludzkich.
Jak i co należy robić, aby podtrzymywać i pogłębiać kontakty i przyjaźnie z ludźmi.
Nie uczą, że w relacjach z Ludźmi ważne jest bycie sobą, pozwalanie sobie na szczerość i jak ważna jest rozmowa. Istotne jest, żeby mieć taki komfort mówienia, że sobie z czymś nie radzimy, że coś jest trudne, bo w życiu jest różnie.

Na co dzień ubieramy kostium ochronny i prezentujemy się światu w sposób niemalże doskonały, jak to radzimy sobie.
Gdy zamykamy drzwi własnego domu, wówczas dopiero czujemy się sobą- już nie uśmiechamy się, nie ma w Naszych ruchach żywotności…, zamykamy się…
Ten, kto interesuje się tylko samym sobą, nie potrafi docierać do wnętrza innego człowieka,
Jedynie wnikliwe obserwacje siebie i innych ludzi, i poprzez reakcje wzbudzane w nas przez innych pomagają w uzyskaniu wiedzy o człowieku.

Napisał Pan, że nie potrafi Pan rozmawiać z Osobami nowo poznanymi?
Proszę Pana, zachęcam Pana aby wykorzystać optymalnie swój bogaty potencjał twórczy (który jest w Panu!), koncentrując się na sobie, na doskonaleniu siebie (z komputerem trochę się rozstać).
Zachęcam do stałego dokształcania się, im więcej będzie Pan wiedział , tym lepiej zrozumie Siebie i Innych.
- do czytania poradników
- poszerzania wiedzy na temat własnych zainteresowań,
- słuchania inspirujących audycji radiowych i telewizyjnych.
- korzystania z Bibliotek, posiadają bogate zasoby zbiorów, wystarczy tylko się zapisać (gorąco polecam Panu i moim klientom i pacjentom).
- odkrywania swoich hobby i stać się w tym znawcą, poszerzać wiedzę na ciekawiące Pana tematy.
- podejmowania systematycznej aktywności fizycznej, takiej która sprawiłaby Panu przyjemność- uzyska Pan endorfiny i zacznie Pan patrzeć radośniej na Siebie i Innych.
Takie zasoby wiedzy pozwolą Panu na spontaniczne podejmowanie rozmów.
Stanie się Pan pożądanym partnerem do rozmów.

Myślę, że pomocny byłby dla Pana kontakt i praca terapeutyczna z psychologiem,
w ramach NFZ-tu (o skierowanie proszę poprosić lekarza pierwszego kontaktu) lub skorzystać z konsultacji Poradni Zdrowia Psychicznego/bez skierowania).

Z przesłaniem dla Pana tego, czego Pana teraz najbardziej potrzebuje,
irena.mielnik.madej@gmai.com