Jak poczuć coś innego, niż wściekłość i pustkę?

Witam! Mam 25 lat i od bardzo wielu lat problem, z którym nie mogę sobie poradzić. Każdego dnia czuję się tak jakbym nie miał w sobie żadnych uczuć. Wychodzę ze szkoły, gdzie jeszcze jakoś się trzymam, a później czuję, że nic nie czuję i nie chodzi mi o to, że mam depresję, bo nie mam jej na pewno. Nie potrafię sobie po prostu poradzić z tym, że nie ma we mnie żadnych emocji, nie potrafię się cieszyć z przyjemnych rzeczy, ani tych dotyczących mojego życia, ani życia bliskich mi osób. Po prostu nie umiem, nie wiem czy mi się nie chce, czy mnie to nie interesuje. Jak ktoś opowiada mi coś przyjemnego dla niego, że np. o czymś marzy itd. to ja zawsze potrafię sprowadzić go na ziemię, znaleźć jakiś argument, który popsuje mu nastrój. Ja mam wtedy satysfakcję, że postawiłem na swoim, ale tylko chwilową, bo po jakimś czasie dopadają mnie wyrzuty sumienia. Nie potrafię zbudować żadnego związku. I nie chodzi o to, że nie chcę z nikim być, ja nie umiem ukazać, że cieszę się, że się z kimś spotkałem, przytulić, dotknąć – w ogóle nie czuję takiej potrzeby przy kimś (inaczej jest później, w domu, bo czasami czuję się bardzo samotny). Nie mam w sobie za grosz empatii, zawsze wymagałem od siebie twardości, tego, że trzeba być silnym emocjonalnie i teraz wymagam tego od innych, co jest bardzo złe. Nie umiem sobie już z tym poradzić. Czuję się jak pusty człowiek, który ciągle wszystkich rani. Kiedy ktoś próbuje dotrzeć do mnie w jakiś sposób ja od razu przybieram postawę atakującą, bo prócz złości, wściekłości i pustki nic nie czuję… Proszę o poradę, bo już nie wiem co mam ze sobą zrobić. Dziękuję!

MĘŻCZYZNA, 21 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Pańskie wewnętrzne poczucie, że zawsze trzeba być twardym i nie okazywać emocji, teraz owocuje. Pisze Pan, że nic nie czuje, a jednak pojawiają się w Pana opisie: złość, wściekłość, satysfakcja, wyrzuty sumienia. To oznacza, że coś jednak Pan czuje. W trakcie lat samodzielnego "treningu" z oziębłości, mógł Pan nauczyć się, jak tłumić emocje i wypierać je. Dlatego teraz jest Panu tak trudno je wyrażać.
Jeśli chce Pan zmienić sytuację i nauczyć się na nowo, jak odbierać i okazywać emocje, polecam uczestnictwo w treningach (interpersonalny, komunikacji społecznej, umiejętności społecznych) oraz samodzielne ćwiczenia (np. zamieszczone w internecie czy poradnikach psychologicznych o tematyce empatii, emocji i komunikacji społecznej). Dzięki temu będzie Pan mógł poznawać swoje wnętrze i odczytywać własne oraz cudze emocje.
W trakcie samodzielnych ćwiczeń oraz uczestnictwu w treningach może Pan uczyć się wyrażania emocji i reagowania na nie.
Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

zalecana jest psychoterapia jako forma pomocy.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak poradzić sobie z nerwami i agresją? – odpowiada Mgr Anna Mochnaczewska
Jak nauczyć się okazywania uczuć i emocji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pokonać poczucie winy zwiazane z wydarzeniami z przeszłości? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nauka radzenia sobie z emocjami – odpowiada mgr Katarzyna Binder
Terapia rodzinna po kłótniach z mamą – odpowiada Mgr Izabela Makowska-Trzeciak
Jak wyrażać uczucia? – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Co to jest percepcja społeczna? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Przejmowanie się opiniami innych – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk
Jak panować nad nerwami? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak zakończyć związek z chłopakiem? – odpowiada Mgr Milena Goncerz

artykuły

Czy jesteś typem psychosomatycznym?

Psychosomatyka jest nauką, która zajmuje się zależ

Socjopata przy wigilijnym stole. Łatwo go rozpoznać, gdy pamiętasz o jednym

Święta Bożego Narodzenia to dla wielu osób czas ra

Socjopata - jaki jest i jak rozpoznać socjopatię?

Socjopata to osoba, która nie rozumie co to współc

Jak sobie poradzić z poczuciem pustki?

Jak sobie radzić z poczuciem pustki .lzy same lecą. Nie mam łaknienia. Wszystko jest. nijakie. Mąż po 25 latach okazal sie kłamcą. o A ja po odchowaniu 4synow nie mam szans na ciekawa i intratna pracę. ..taka ktora pomoże mi sie utrzymac....jak sobie powiedziec ze jeszcze wszystko będzie dobrze...ze jeszcze kiedys sie usmiechne.ze bede chciała żyć

KOBIETA, 46 LAT ponad rok temu

Zaburzenia nastroju Psychologia

Mgr Klaudia Steckiewicz-Langer Psycholog, Łódź

11 poziom zaufania

Dzień dobry!

Pomimo dużego pesymizmu Pani wiadomości mam jednak poczucie, że jest w niej głęboko skrywana nadzieja. Myślę, że samo powiedzenie sobie, że wszystko będzie dobrze na niewiele może się zdać. Dobrze by było, żeby odnalazła Pani sens w życiu i zaczęła żyć nie dla innych, a dla siebie. Pisze Pani o poczucie pustki, braku apetytu, łzach, o rozczarowaniu mężem.. Może warto dać sobie pozwolenie na te łzy, "odpłakać" sprawę, odżałować. Osiągnięcie dorosłości przez dzieci jest trudnym czasem dla większości kobiet, muszą odnaleźć swoją drogę na nowo, po raz kolejny zdefiniować siebie jako kobietę, dodatkowo dochodzi u Pani konflikt (rozstanie?) z mężem. Mogę się domyślać, że przez te lata była Pani niejako kierownikiem życia rodziny, a teraz ta funkcja uległa drastycznej zmianie. Piszę Pani, że nie ma szans na ciekawą pracę. W takiej sytuacji zdecydowanie polecam udanie się do coacha lub doradcy zawodowego, który pomógłby odkryć nowe możliwości. Warto zadbać także o poprawę swojego ogólnego samopoczucia i do takich zmian proponuję psychologa, gdzie będzie mogła Pani w bezpiecznej atmosferze przyjrzeć się swoim problemom.
Życzę powodzenia i pozdrawiam,
Klaudia Steckiewicz-Langer

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

odp na portalu niewiele pomoze,..warto sie temu przyjrzec.... polecam konsultacje u DOŚWIADCZONEGO terapeuty.pozdrawiam serdecznie, Violetta Ruksza

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Uczucie pustki, brak sensu i życia – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Uczucie smutki i pustki – odpowiada Mgr Dorota Babrzymąka
Uczucie pustki w życiu – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Poczucie pustki, nieskończoności a możliwe zaburzenia – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Uczucie pustki i negatywne myśli dotyczące przyszłości – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Smutek i poczucie pustki z powodu choroby – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Uczucie pustki w głowie – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Jak poradzić sobie z uczuciem pustki po rozstaniu? – odpowiada Mgr Dorota Babrzymąka
Jak poradzić sobie z poczuciem lęku? [PORADA EKSPERTA] – odpowiada Mgr Kamila Dziwota
Czy powinnam się odseparować od rodziców? – odpowiada Mgr Marta Jaszkul

artykuły

"Usłyszałam ciche: zadzwonię później, pa. Ciągle czekam na ten telefon..."

- 19 marca mama napisała do mnie, że tatę będą

Brak smaku i węchu - jeden z głównych objawów koronawirusa. Jak radzą sobie osoby, które utraciły te zmysły?

"Nie byłem w stanie rozróżnić tego, co jadłem". "J

Sprawdziliśmy Swoją Grupę Krwi w Domu! (WIDEO)

-Cześć! Dzisiaj zrobimy test na grupę krwi, mamy

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak radzić sobie z poczuciem pustki?

Witam, gdy miałam 6 lat moja Mama zachorowała na raka. Medycyna była wtedy jeszcze trochę inna, więc pamiętam poparzenia Mamy po radioterapii itp. Rok później zmarła. Mój Tata nie potrafił sobie poradzić z opieką nad trójka dzieci, więc trafiliśmy pod opiekę Dziadków. Z jednej strony zawdzięczamy Im dom, a z drugiej nie wspominam tego zbyt dobrze. Dziadkowie zapewnili nam typowe stare wychowanie, musztrę wojskową. Całe życie zmagałam się z poczuciem straty, byłam w stanie zrobić dla ludzi wszystko byleby tylko mnie nie opuścili. Oczywiście ludzie to wykorzystywali. No i kiedy poznałam mojego obecnego męża i wszystko zaczęło się układać moja Babcia zachorowała na nowotwór. Dziadek choruje na Alzheimera i nie mógł opiekować się Babcią, więc robiłam to ja. Przez pół roku opiekowałam obojgiem, a potem przez dwa lata tylko Dziadkiem. To był koszmar. Babcia była dla mnie okropna, zawsze mówiła, że szkoda, że yo Ona jest chora, a nie ja. A Dziadek w zależności od dnia bywam albo całkowicie bezwolny albo agresywny. Babcia zmarła dwa lata temu. A Dziadek obecnie przebywa w Domu Seniora. Nie byłam w stanie dłużej się Nim opiekować. Teraz moje poczucie nieszczescia i tatlnego bezsensu życia jest jeszcze większe. Cały mój dzień wygląda normalnie, jestem zdrowa, mam dobrą pracę, dobrego męża, ale mam tak ogromne poczucie rozpaczy, że nie potrafię się niczym cieszyć, wszystko wydaje mi się bez wartości. Czy to kiedyś minie? Dziękuję za cierpliwość, to trochę długa historia.

KOBIETA, 29 LAT ponad rok temu

Radioterapia Choroby nowotworowe Psychologia

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Szanowna Pani,

zalecana jest dla Pani psychoterapia jako forma pomocy i leczenia, na przeszłość nie mamy wpływu, życie Pani nie rozpieszczało, w tych trudnych sytuacjach poradziła Pani sobie najlepiej, jak Pani umiała. Dobrze byłoby zauważyć w tym wszystkim siebie, poświęcić sobie czas, skupić uwagę i docenić to, co jest "tu i teraz"; zdrowie, dobry mąż, praca. Ze specjalistą łatwiej będzie zrozumieć swoje emocje, przeżyć rozpacz, ponieważ nie miała Pani przestrzeni na przeżycie żałoby po stracie najbliżej osoby, zrozumieć sens życia, przewartościować swoje życie i docenić to, co jest, docenić siebie i cieszyć się tym.
Z wyrazami szacunku,
Bożena Waluś