Jak poradzić sobie z odejściem mamy?
Pod koniec listopada odeszla moja najukochansza Mama - byla calym moim swiatem, wszystkim, najlepsza przyjaciolka, wsparciem, dla Niej poswiecilam swoje zycie. Wszystko, co robilam - bylo z mysla o Mamie. Pracowalam dla Niej, zeby zapewnic Jej byt, spelnic jej marzenia. Byla kobieta cudowna - silna, zawsze usmiechnieta, radosna, energiczna, marzycielka, kochalysmy sie bezgranicznie. Wszyscy ja kochali i podziwiali. Miala tylko 63 lata, chciala zyc, swietowac, jezdzic, kochac, byc przy mnie zawsze... Walczylysmy do upadlego z nowotworem. Nie zdolalam Jej pomoc choc przychililam caly swiat dla Niej. Nie mam rodzenstwa, nie mam rodziny, ojca, dzieci. Zostalam sama... Mam dobrego przyjaciela, ktory byl przy mnie w te najgorsze dni. Ale nikt nie zastapi mi Mamy. Wciaz czekam na jej czule, cudowne sms-y, telefon, chce uslyszec jej glos. Strasznie tesknie. Terapia u psychologa nie pomaga. Mam leki, placze, boje sie ciemnosci. Nienawidze wieczoru oraz nocy. Nie widze sensu jutra. Zostala ogromna pustka. I nic wiecej. Wszedzie Ja widze, te kochane cieple wesole dzieciece oczy, twarz, cierpiaca, ale zawsze usmiechnieta i pelna wiary. Co mam robic? Zycie stracilo sens.
