Jak radzić sobie z poczuciem niższości w dorosłości?
Witam. Męczy mnie już to od długiego czasu. Nie wiem co robić bo czuję, że jest tylko gorzej. Mam siostrę. Wydawałoby się, że jest wszystko dobrze (przynajmniej tak starałam sie sobie wmawiać przez długi czas). Moja siostra jest starsza. Zawsze była tą która przecierała szlaki ale sprawiała dużo kłopotów moim rodzicom. Ja, patrząc na to ile przez nią przeszli starałam się być jej przeciwieństwem. Dobre stopnie, zawsze grzeczna, ułożona, miła i pomocna. Utkwiło mi jednak w pamięci dużo przykrych rzeczy. Odkąd pamietam Ona była tą najpiękniejszą. Jesteśmy całkiem inne. Gdziekolwiek nie byliśmy ( u babci, w gościach ) zawsze mama wychwalała jaka to ona nie jest piękna ( ja wszystko słyszałam ) i nie doczekałam się tego, że ja tez taka jestem ( a naprawdę nie uważam się za brzydką ). Pamiętam jak się wtedy czułam.. chciało mi się po prostu ryczeć! Jesteśmy już dorosłe, siostra ma swoją rodzinę, ja dopiero planuje. Porozjezdzalysmy się w różne miejsca ale kontakt mamy dobry. Jednak ciagle jest tak, ze kiedy się zjeżdżamy do rodzinnego domu to wszystko kręci się wokół niej. Jest „królową” mimo, że nic nie pomaga, potrafi warknąć na rodziców a oni latają koło niej jak pieski (a jak jej nie ma mi na nią narzekają ). Strasznie mnie to boli ale to strasznie. Ja czuje się momentami tak jakby w ogóle mnie tu nie było. Jestem bo jestem. Myśle nad psychologiem bo sama chyba sobie nie poradzę. Jestem już dorosła a płaczę w ukryciu przez takie rzeczy. Czy to normalne? Od razu uprzedzę pytanie czy rozmawiałam o tym z rodzicami. Tak. Kiedyś wygarnęłam im to wszystko i jak ona miała przyjechać to ja wyjechałam na weekend i dzwonili do mnie ze tak nie jest itd. Jednak nic się nie zmieniło. Jest tylko gorzej.
