Jak reagować na zachowanie trzylatka?

Witam serdecznie jestem mama chłopca ktory ma 3 lata i od wrzesnia idzie do przedszkola. Bardzo lubi sie bawić z dziećmi w różne zabawy, wszystko rozumie co sie do niego mowi lecz niepokoi mnie jego zachowanie gdy bardzo sie cieszy potrafi mocno ściskac za reke, mocno przytulać lub robic mocno część. Tłumacze ze tak nie wolno ponieważ inne dzieci tego nie lubia, on odpowiada ze wiecej nie bedzie i przeprasza dzieci lecz i tak czasem to robi. Jak reagować i co robic ?
KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Dzień dobry. Myślę, że zachowanie Pani synka nie wynika z nieprawidłowości a wręcz przeciwnie, z typowego dla tego wieku jeszcze braku wyczucia, empatii. Dziecko w tej fazie rozwojowej nie wie jeszcze, że innych coś boli, raczej skupia się na tym, że to jego boli ewentualne podobne zachowanie ze strony innych. Ten wariant jest mu znany. Wczucie się w położenie innych jest jeszcze dla niego nie do końca dostępne. Oczywiście, zanim zacznie wytwarzać się w nim empatyzowanie, czyli przenoszenie własnych odczuć czy doświadczeń na innych, można zapobiegać takim sytuacjom stosując zasadę zwracania się ku zachowaniom pożądanym w miejsce tych niepożądanych.

Przykład:

Dziecko wkłada paluszki do talerza z zupą i jest to zachowanie niepożądane.

Aby skutecznie zapobiec takiej sytuacji, po pierwsze (bardzo ważne):
nie okazujemy zdenerwowania, nie podnosimy tonu głosu, nie zabraniamy wkładania paluszków do talerza,

po drugie: odwracamy uwagę z zachowania niepożądanego w kierunku pożądanego mówiąc: oj, pobrudziłeś się, proszę, tu jest chusteczka, powycieraj rączki (i nagradzamy czule), ślicznie, jaki dzielny jesteś, sam się powycierałeś, brawo, jak ładnie jesz łyżką, pokaż jak nabierasz łyżką zupę.

Podobnie w sytuacji niepożądanych uścisków, po pierwsze:
nie zabraniamy, nie każemy przepraszać (dziecko w tym wieku nie rozumie za co przeprasza, bo zwykle nie rozumie samej formuły przepraszania, może -co najwyżej -czuć się źle z tym faktem, że mówi coś bezwolnie)
po drugie:
zanim dojdzie do sytuacji uścisków czyli tej trudnej, uczymy dziecko jak potrafi ładnie DELIKATNIE przytulać, w kontrolowanej sytuacji zachęcamy, aby podziękowało za coś przytuleniem (może lepiej rodzica na początek) i mówimy, że ładnie delikatnie przytula jeśli robi to delikatnie. Jeżeli zrobi to zbyt mocno, mówimy "ale ty przytulasz tylko delikatnie" i pokazujemy jak przytulając dziecko

Ważna jest nauka przez ilość powtórzeń, czyli kilka, kilkanaście razy przeprowadzamy w kontrolowanej sytuacji podobną procedurę pamiętając o nagradzaniu entuzjastycznym głosem "brawo, świetnie przytulasz delikatnie" i (bardzo ważne), nie okazujemy zniecierpliwienia gdy dziecku nie udaje się, ale cierpliwie próbujemy raz jeszcze.

Pozdrawiam.

http://progress.warszawa.pl/

0

Witam, ważne że zwraca Pani uwagę na takie zachowania, że nie każdy chce aż tak bliskiego kontaktu, że to może sprawić komuś przykrość lub ból. W tym wieku kontrola zachowania może sprawiać jeszcze trudność. Warto zwrócić wtedy dziecku uwagę jak sam czuł się w podobnej sytuacji, lub jakie sam odczuwał emocję w związku z jakimś przykrym doświadczeniem. W ten sposób staramy uczyć się wrażliwości, zwrócić uwagę na potrzeby innych oraz że inne osoby również mogą odczuwać przykre emocje tak jak Pani synek. Z czasem dziecko nauczy się reagować w bardziej delikatny sposób. Może Pani ćwiczyć zachowania empatyczne w domu np. delikatnego dotyku w stosunku do ulubionej maskotki. Proszę się zastanowić, zna Pani swoje dziecko najlepiej, o mogłoby jeszcze pomóc. Przedszkole to bardzo dobre miejsce na naukę nowych zasad, współpracy z innymi. Może Pani zwrócić uwagę na niepokojące Panią zachowanie synka osobom które będą opiekować się Pani dzieckiem w grupie przedszkolnej, żeby również miały to na uwadze.
Pozdrawiam serdecznie
Dorota Nowacka
psycholog
rejestracja@psycholognowacka.pl
www.psycholognowacka.pl

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak reagować na zachowanie mamy?

Witam. Mam 23 lata, jestem studentką. Od dziecka mieszkam z chorą mamą, która posiada status znaczny niepełnosprawności i wymaga ode mnie opieki, które według niej powinna być 24 h na dobę. Wspomnę, że choruje na serce, cukrzycę, padaczkę, jest po udarach, jednakże chodzi i potrafi zrobić sobie kanapki. Ode mnie oczekuję robienia wszystkiego, bo jej się należy. Zamieszkuję z nami mój chłopak i o to też są wieczne awantury. Teraz dowiedziałam się, że nie mogę iść dalej na studia, bo mama się nie zgadza. Jak sobie z tym radzić? Jak reagować na jej ataki? Proszę o pomoc.
KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Być może warto pomyśleć o opiekunce albo kimś, kto wesprze Panią w opiece nad mamą? Istotne byłoby poszukiwanie rozwiązań, które zapewnią zarówno mamie opiekę, jak i Pani możliwość rozwoju ( w tym kontynuacji studiów).
Zachęcam do spotkania z psychologiem, konsultacji i przyjrzenia się nie tylko Pani sytuacji, ale także podejściu, relacji z mamą i osobowości. Pomoże to Pani nie tylko lepiej rozumieć siebie, ale dodatkowo wprowadzać zmiany, stawiać granice, radzić się w konfliktach domowych.

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak reagować na zachowanie dziecka?

Witam moja córka na 3,5 roku.nie chodzi do przedszkola. jestem z nią w domu wraz z 1,5 roczna córeczka.niepokoja mnie dwa zachowania córka obsesyjnie wręcz drapie skórki przy paznokciach oraz ostatnio doszło podwijanie rękawów.wiem że ma to podłoże nerwowe.nie wiem jednak jak reagować na te zachowanie aby jej pomoc czy upominać ja czy ignorować czy pójść do specjalisty.
KOBIETA, 34 LAT ponad rok temu
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty