Jak wyleczyć się z depresji w młodym wieku?

Od około 12-13 roku życia zmagam się z depresją. Od drugiej gimnazjum jestem pod opieką poradni psychiatrycznej. W tym okresie byłam badana pod kątem Zespołu Aspergera, zostałam zdiagnozowana z całościowymi zaburzeniami rozwoju. Zaznaczę jedynie, że powodem były u mnie problemy z rówieśnikami, samookaleczałam się wtedy i szukałam sposobów na popełnienie samobójstwa. Moje leczenie polegało głównie na braniu leków zawierających serotoninę, nie mam od nich skutków ubocznych i pomagało mi to. Próbowałam również psychoterapii, w której przypadku głównym problemem były dla mnie dojazdy. Mniej więcej to wygląda tak, że miałam epizod depresyjny, zaczęłam brać leki i się polepszyło. Następnie epizod normalny (nie mylić z epizodem manii, po prostu czułam się w porządku, ale nie odczuwałam zbytniej euforii). Kolejno pojawiał się kolejny epizod depresyjny i tak w kółko. Najdłuższy okres bez okresu depresyjnego to najpewniej koniec 2 gimnazjum - początek 2 liceum. W liceum zaczęłam wychodzić na prostą. Pod koniec 2 liceum miałam kolejny epizod depresyjny i mimo, że w czasie wakacji/początku 3 liceum się udało, to podczas 3 liceum się bardziej zamknęłam w sobie. Obecnie jestem na 3 roku studiów logistycznych (szukałam kierunku/pracy pod kątem komfortu pracy, mimo wszystko jestem introwertyczką i tego raczej nie zmienię. Chciałam jednocześnie coś przyszłościowego i w czym można zarobić). Podczas sesji miałam sporo stresu. Bałam się, że nie zdam. Moje oceny były słabsze niż w poprzednich semestrach. Oczywiście mam epizod depresyjny. I naprawdę zdałam sobie sprawę, że moja aspołeczność/introwertyczność mocno utrudnia mi życie. Dzisiaj musiałam się udać na zaliczenie przedmiotu sama z grupy. Krótko przed rozpoczęciem zajęć zaczęłam płakać, drżeć że strachu, pot mnie obleciał i ciężko mi się oddychało. Podejrzewam, że mógł być to atak paniki. Niestety nie zdałam z dwóch przedmiotów, z czego jeden z nich był typowym przedmiotem "pracy w grupach", z którym normalny człowiek nie miałby problemu. Zastanawiałam się nad wzięciem urlopu dziekańskiego, ale z pomysłu jednak zrezygnowałam, gdyż by to jedynie wydłużyłoby moje studia, a pracodawca przeczytawszy o "dziurze" w CV zaraz byłby do mnie nieprzychylnie nastawiony. Oraz musiałabym ujawniać w dziekanacie, że mam problemy zdrowotne. Zastanawiałam się również nad psychoterapią, lecz w moim przypadkiem problemem jest ewentualny dojazd do miejsca i brak czasu spowodowany uczelnią.