Jestem homoseksualistą, a rodzice nie chcą się z tym pogodzić. Co robić?

Mam 17 lat. Mieszkam w małej miejscowości. Jestem orientacji homoseksualnej. Przedstawię sytuację od początku. Mając lat 14-15 rodzice zaczęli podejmować, że jestem gejem, tzn. zwrócili uwagę, że wchodzę na strony o tej tematyce itp. W wieku ok 15-16 lat co jakiś czas miałem rozmowy krótkie i nieprzyjemne dla mnie na temat czy podobają mi się chłopcy, dziewczyny, czemu wchodzę na tego typu strony itp. Ciągle powtarzali, że to jest choroba, to się leczy. Oficjalnie jestem związanym z kościołem chrześcijaninem - nieoficjalnie to tylko pozory. Od jakiegoś czasu uczęszczam z rodzicami do psychologa. Pierwsze spotkania - całą rodzina, rodzice siostra i ja - wyglądały na zwykłe rozmowy nie na temat jakieś prace w grupie. Psycholog, a raczej ta organizacja, to jest coś typu chrześcijańskie stowarzyszenie psychologów. Martwi mnie to, bo rodzice mimo tego iż nie chcę chodzić do kościoła to mnie zmuszają. Swoja orientację staram się ukrywać, bo wiem, że nie zostanie w większości zaakceptowana, a nie chcę sobie życia utrudniać tu, gdzie żyję. Kiedyś powiedziałem mamie, że będę miał 18 nie będę chodził do kościoła to ona do mnie, że wtedy już tu nie mieszkam. Nie jesteśmy rodzina bardzo przywiązaną do kościoła, raczej starsze pokolenie. Aktualnie dręczą mnie pytania ze strony rodziców, głównie mamy, czy podobają mi się faceci, czy mnie to nie brzydzi, że muszę się ukierunkować na dziewczyny itp. Czasami mam chęci wykrzyczeć wszystko z siebie i powiedzieć co czuję. Niedawno myślałem jeszcze, że może kiedyś rodzice mnie zaakceptują - myśl ulotniła się po kolejnych rozmowach z nimi. Powodem, dla którego chodzę jeszcze do psychologa według rodziców jest nieradzenie sobie, że stresem -obgryzanie paznokci. Wizyta u psychologa głownie wygląda i opiera się na pytaniach, że strony psycholożki, a całą sytuacja jest prze zemnie raczej udawana, bo jeszcze moja siostra tam chodzi, która o niczym nie wie. Akceptuję swoją orientację seksualna i chciałbym aby i rodzice to zrobili. Wydaje mi się, że boja się wstydu itp. Nie mam zamiaru nikomu ogłaszać kim jestem itp., to jest każdego indywidualna sprawa. Raz chyba usłyszałem przy pewnej rozmowie z mama, że chce żebym był szczęśliwy. Od jakiegoś czasu mam "doła" - nie wiem czy to depresja, w każdym bądź razie nie daję poznać tego po mnie, ale zbyt wiele myśli, zbyt wiele problemów, do tego dochodzi jeszcze nieakceptowanie i człowiek zostaje z niczym. Prób samobójczych raczej nie miałem, ale to nie znaczy, że nie myślałem o tym. Staram się żyć chwilą, z życia korzystać jak najwięcej i takie jest moje motto aktualnie przez życie. Często brakuje mi więzi z rodzicami, a im ze mną, ale ja nie potrafię żyć ciągle w kłamstwie. Wszystkie pytania, rozmowy poruszane z rodzicami na osobne tematy są raczej nieszczere z mojej strony. Źle się czuję kiedy np. oglądamy z rodzicami program rozrywkowy, gdzie faceci ustawiają dziewczyny w odpowiedniej kolejności a one muszą zgadnąć w jakiej, kiedy mama każe mi wybierać albo je ostawić w odpowiedniej kolejności. Cała sytuacja mi nie pasuje. Żyję w ustatkowanej rodzinie, raczej z pozoru normalnej, ale jednak nie do końca. Nie raz myślałem żeby zadzwonić do psycholog i powiedzieć jej o wszystkim prawdę i żeby ona jakoś porozmawiała z rodzicami, ale to jest stowarzyszenie chrześcijańskie, więc pewnie będzie ich namawiała jak mnie "nawrócić" . Nie wiem jak sobie poradzić z tym wszystkim… Jakieś porady? Co robić? Żyć mi się nie chce w zakłamanej rodzinie.