Jak przekonać nadopiekuńczych rodziców do tego, że mam prawo czasem wyjść sama z domu?

Witam! Mam 17 lat i mam problem z rodzicami. Nigdzie nie wolno mi chodzić, ani na dyskoteki ani do koleżanek - czuję się czasami w domu jak w więzieniu.

Ostatnio chciałam iść do koleżanki pod namiot i oczwiście też mi nie pozwolili ;/. Jeśli uda mi się już gdzieś wyjść to moja mama dzwoni do mnie co 20 min i pyta się kiedy wrocę do domu:(, a mój tata potrafi czasami jeździć po moich koleżankach i wypytywać się gdzie poszłam… Mam dość moich rodziców i czasami mam ochotę uciec z domu ;(. Moje koleżanki ciągle się spotykają, nocują u siebie, chodzą na dyskoteki, a ja zawsze nie.

Moja mama jest szczęśliwa jak ciągle siedzę w domu, sprzątam i pilnuję młodszego brata. Mam tego dość. Nawet nie mogę w niedzielę iść sama z koleżanką do kościoła, tylko muszę z rodzicami chodzić, a jak proszę, że chcę iść sama to się wydzierają na mnie. Czasami mama mi mówi nawet jak się mam ubierać, a jak mówię, że tak się nie ubiorę to jest już awantura. Jestem załamana…

Czy mogę moim rodzicom jakoś wytłumaczyć, że normalna nastolatka czasami gdzieś wychodzi z domu? ;(

KOBIETA, 17 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Twoja sytuacja jest trudna, ponieważ do 18. roku życia pozostajesz pod władzą rodzicielską i oni w głównej mierze decydują, jak wygląda Twoje życie. Jednak nie oznacza to, że mogą Cię zamknąć w domu i izolować od innych.

Aby nauczyć się sprawnego funkcjonowania w społeczeństwie musisz mieć możliwość tworzenia normalnych relacji z obcymi ludźmi. Nie wiem dokładnie jak wyglądają relacje w Twojej rodzinie, ale z listu wywnioskowałam, że Twoi rodzice mogą być nadopiekuńczy lub wygodniej im, kiedy to Ty bierzesz na siebie większość obowiązków domowych.

Jako nastolatka powinnaś pomagać w domu, ale nie oznacza to, że masz sama robić wszystko. Masz też prawo do swojego życia osobistego i dopóki nie robisz nic złego (np. nie pijesz alkoholu, nie spotykasz się z ludźmi mającymi na Ciebie zły wpływ, itp.) to rodzice nie powinni kontrolować Twoich znajomości, a na pewno nie wolno im wyśmiewać Twoich znajomych.

Myślę, że powinnaś z nimi rozmawiać o swoich uczuciach i potrzebach. Przedstaw im swoją sytuację i swoje samopoczucie. Nie bądź jednak roszczeniowa - np. ja muszę…, wy musicie mi umożliwić.… itp. Taką postawą niewiele zdziałasz. Postaraj się wynegocjować pewne warunki, np. zaproponuj, że spotkasz się z koleżanką, ale wcześniej posprzątasz, itp. W ten sposób możesz więcej zyskać. Sądzę jednak, że nie osiągniesz zamierzonych rezultatów od razu, tylko na podstawie wielu takich rozmów.

W razie pogorszenia sytuacji poszukaj pomocy instytucji zajmujących się pomocą młodzieży oraz skorzystaj z pomocy psychologa. Rozmowy z psychologiem mogą dać Ci szersze możliwości do rozwiązania tego problemu. Praca z psychologiem pozwoli Ci także poprawić relacje z rodzicami i nauczyć się z nimi odpowiednio rozmawiać. Postaraj się zadbać o swój stan psychiczny, bo problemy mogą się pogłębiać, a Ty będziesz czuła się jeszcze gorzej.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Mama bardziej kocha starszą siostrę, a mnie nie widzi. Co mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak przekonać rodziców, że słusznie postępuję? – odpowiada Paulina Witek
Jak uświadomić rodzicom, że nie jestem już dzieckiem? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czuję się dziwnie, kiedy jestem sam w domu. Dlaczego? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Mam nadopiekuńczych rodziców - jak to zmienić? – odpowiada Magdalena Pikulska
Jestem nastolatką. Mam czasem napady takiego smutku i przygnębienia. Czasem w nocy płaczę. Dlaczego rodzice tak dziwnie postępują? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Rozwód rodziców - jak go przeżyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Już sama nie wiem - co to za huśtawki nastrojów? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem do niczego! Co mam zrobić? – odpowiada Paulina Witek
Przemoc psychiczna jako przyczyna nerwicy – odpowiada Mgr Małgorzata Wierzbicka

artykuły

"Nie rób z siebie pajaca". Dr Paweł Kabata - chirurg onkolog czy celebryta?

Dr Paweł Kabata jest chirurgiem onkologiem, który

Po prostu lubię ludzi

Z dr Mariolą Kosowicz, jedną z pięciu najwyżej oce

Koronawirus: Bezpłatne porady psychologiczne NFZ. Przetestowaliśmy, jak to działa

W związku z pandemią koronawirusa oraz gwałtownym

Po jakim czasie można już wyjść z domu?

Witam, lekarz pierwszego kontaktu stwierdził u mnie anginę. ( miałem wysoka gorączkę, ból gardła). Przepisał mi lek Duracef. Mam pytanie, po jakim czasie mogę wyjść z domu nie narażając nikogo na zarażenie?

MĘŻCZYZNA, 32 LAT ponad rok temu

Angina Gorączka Medycyna rodzinna Ból gardła Gardło

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Dzień dobry,

w przypadku anginy bakteryjnej możliwość wychodzenia z domu zaczyna się tuż zaraz po rozpoczęciu terapii antybiotykowej, ponieważ po 24 godzinach od przyjęcia pierwszej dawki antybiotyku zakaźność jest przerwana. Oznacza to, że najprawdopodobniej może Pan mieć już kontakt z innymi osobami, bez obaw o ich zarażenie.

Inaczej sprawa ma się w przypadku anginy wirusowej, ponieważ wtedy choroba rozprzestrzenia się nawet do 3 tygodni od momentu ustąpienia objawów.

Zachęcamy także do zapoznania się z artykułami o podobnej tematyce:

https://portal.abczdrowie.pl/powracajace-anginy

https://portal.abczdrowie.pl/angina-ropna-przyczyny-objawy-leczenie

https://portal.abczdrowie.pl/angina-przyczyny-objawy-powiklania

https://portal.abczdrowie.pl/angina

https://portal.abczdrowie.pl/objawy-anginy-najczestsze-symptomy-objawy-u-dzieci-charakterystyka-i-leczenie-choroby

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego angina nie minęła po antybiotyku? – odpowiada Lek. Konstanty Dąbski
Jak leczyć ropną anginę? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Co robić z tym bólem i łaskotaniem w gardle? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Dlaczego angina mi nie przechodzi? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Jaki lek stosować na taki mocny ból gardła? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Co oznaczają te zmiany w jamie ustnej u 21-latka? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Co oznacza ta gulka na migdale? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Jakie inne choroby może generować podwyższony cukier? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Czy przy anginie mogę wyjechać w góry? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Czy mogę wychodzić z domu chorując na półpasiec? – odpowiada Redakcja abcZdrowie

artykuły

Streptococcus Pyogenes - objawy i leczenie zakażenia. Jak go uniknąć?

Streptococcus Pyogenes to typ paciorkowca, który w

Angina - charakterystyka i przyczyny, objawy, leczenie, powikłania

Angina jest chorobą, która rozwija się stosunkowo

Nawracające anginy

Nie dość, że podczas anginy chory zazwyczaj zmaga

Bogdan Leyko Medycyna rodzinna, Mielec

umów wizytę

Daria Piątkowska Medycyna rodzinna

umów wizytę

Aleksandra Mazur Medycyna rodzinna, Kłodzko

umów wizytę

Lek. Aleksandra Jędrych Medycyna rodzinna, Lublin

umów wizytę

Mam 18 lat, a boję się sama wyjść z domu. Skąd ten dziwny stan?

Witam, mam pytanie co do mojego zachowania. Jestem kobietą i mam 18 lat. Widzę to zachowanie, ale nie potrafię tego zmienić. A dokladniej, ciągle chodzę zła, smutna. Płaczę z byle powodu. Mam 18 lat, a boję się sama wyjść z domu. Boję się w ogóle wyjść z domu. Chodzę do szkoły jedynie, choć i to nieczęsto. Mam dziwny wstręt do ludzi. Boję się krytyki ludzi.

Jestem od dłuższego czasu bardzo zakochana, ale nie mam możliwości spełnienia tej miłości, ponieważ on ma kobietę - fakt, mówi mi ciągle, że będzie ze mną, że chce być, ale musi czekać na odpowiedni moment zakończenia związku z tamtą, a ja czekam. Nie potrafię odpuścić, mam chore myśli. Płaczę też z jego powodu ciągle. Strasznie dużo on dla mnie znaczy, wiele mi w życiu pokazał, choć razem nie jesteśmy.

Nawet pomijając jego, nie potrafię żyć normalnie, nic mi się nie podoba, nic się nie układa, ciągle siedzę w domu, mało śpię, mało jem - chociaż chcę zasnąć to nie mogę, leżę i patrzę w sufit do 4-5 rano, później zasypiam i budzę się o 13-14. Gdy widzę jedzenie - mdli mnie strasznie, chce mi się jeść, podejdę do lodówki, zobaczę jedzenie i już mi niedobrze. Nie jestem chudą osobą, bo ważę 52 kg przy wzroście 168 cm, więc anoreksja to nie jest, nie wymiotuję też, więc bulimia też nie.

Taki stan mam już od roku. Nie potrafię tego ogarnąć. Przez to, że siedzę w domu nie mam też znajomych, poszczególne osoby, ale to jedynie przez telefon, internet. W szkole raczej też nie zawieram przyjaźni, nie wiem czemu. Nie poznaję samej siebie. Nie wiem czemu tak jest, nie wiem co jest przyczyną. Mam głupie odruchy wobec znajomych też - wybucham agresją z byle powodu lub krytykuję, choć tego nie chcę. Nie kontroluję emocji. Płaczę jak coś źle usłyszę lub wściekam się strasznie. Proszę o opinię wobec mojego zachowania.

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Neurologia Fobie społeczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie.

Opisywane przez Ciebie objawy mogą wskazywać na zaburzenia lękowe o typie fobii społecznej, w której występuje obawa przed sytuacjami, w których można zostać skrytykowanym, wyśmianym.

Osoba cierpiąca na tego typu zaburzenia może unikać bezpośrednich kontaktów z ludźmi, izolować się w domu, nawiązywać kontakty tylko za pośrednictwem internetu, który zapewnia anonimowość. Unikanie sytuacji budzących lęk prowadzi jednak do jego coraz większego nasilenia. Zaburzeniom lękowym mogą towarzyszyć objawy depresyjne: obniżenie łaknienia, problemy ze snem, koncentracją, przygnebienie, rozdrażnienie, płaczliwość.

Problemy tego typu można skutecznie leczyć.

Polecam Ci informacje dostępne w wątkach:

http://portal.abczdrowie.pl/pytania/czy-istnieje-jakis-sposob-zeby-pozbyc-sie-ciaglego-strachu
http://portal.abczdrowie.pl/pytania/nie-wiem-czy-to-fobia-spoleczna-czy-niesmialosc

Z pozdrowieniami