Jestem biseksualny czy raczej homoseksualny ?

Witam, nazywam się Paweł lat 26. Tak, mam problem. Zawsze wpaja się dzieciom, chłopcom jak dorastają te stereotypy by mieć dziewczynę i takie tam. Odkąd pamiętam nie pociągały mnie kobiety. Pamiętam, miałem jako mały chłopiec, nie wiem z 10 lat, przygodę z moim kolegą - sąsiadem namówił mnie na coś fajnego, co jak co, ale to był taki dziecinny akt homoseksualny. Zapomniałem o tym na jakieś kilka lat mimo, iż pociągu do kobiet nie miałem. Od jakieś nie wiem 4 lub 5 lat moje myśli i fantazje skierowane są w stronę mężczyzn. Mógł bym powiedzieć seks? Tak, powiedziałbym, że jestem gejem tylko ciężko mi się z tym pogodzić! Tak, tak oczekiwania rodziny i że ich nie spełnię, tylko ja sam sobie zakładałem od dawien dawna chęć posiadania syna. Wolałem do tej pory oszukiwać samego siebie o swoim biseksualizmie i nie bez powodu, ponieważ kobiety, owszem podobają mi się, a widzę to od 2 lat, ale widzę też, że i mężczyźni mi się podobają a nawet bardzo pociągają! A w czym problem? Raczej w mojej psychice. 7 dni temu, oczywiście po 2 piwach, gdzie byłem pod własną kontrolą powiedziałem siostrze – młodszej - co mi leży na sercu, że albo jestem bi albo gej, lecz ja mądry bardzo pojechałem po bandzie i powiedziałem o tym mojej mamie, lecz nie w tak prosty sposób: kluczyłem, że mam problem, że się boje i ugryzłem to mówiąc: nie wie co mam robić bo i podobają mi się kobiety i mężczyźni. Oczywiście rada była taka: idź i znajdź doświadczoną kobietę i spróbuj zobaczysz jak będzie, a ja na to: a jak nie? Co wtedy, nie wiem czy sobie poradzę, jak okaże się, że lubię mężczyzn i tyle. Dzień po byłem zadowolony jak skowronek, dumny z siebie pewnie dlatego, że już mam po troszku dosyć całej sytuacji udawania i kłamania dlaczego nie mam dziewczyny, no to raczej w pracy, w rodzinie mnie o to raczej nie pytają. Ale co potem? Potem byłem tak zadowolony, że się zastanowiłem i uważam tak jestem gejem i nic na to nie poradzę! Po tym przez 1 dzień byłem bardzo wystraszony, bo zastanowiłem się jak bardzo będę miał odmienne życie od innych i nie spełnię zarówno swoich jak i rodziny oczekiwań. Od poniedziałku, jak wróciłem po weekendzie do pracy, jak tylko w niej się znajduje jest mi bardzo smutno, nie wiem dlaczego tak jest. A nie chcę i boję się przyznać co mi dolega, piszę bo moje starsze koleżanki mnie znają i zorientowały się, że coś jest nie tak. A tak na marginesie, nie wiem dlaczego, ale wole nawiązywać znajomości w pracy ze starszymi osobami bardziej z kobietami, bo młodzi ludzie w moim wieku uważam no może nie wszystkich za przyziemnych i nie specjalnie chce z nimi gadać.