Dzień dobry!
Mam wrażenie, że pisze Pani jednocześnie o dwóch różnych problemach, ale koncentruje się tylko na jednym z nich.
Każdy człowiek ma swoje obawy, odczuwa strach przed niektórymi sytuacjami lub czynnościami. To naturalne. Niekiedy jednak ten strach zamienia się w lęk, towarzyszy nam zbyt często lub zbyt intensywnie, utrudnia lub uniemożliwia normalne funkcjonowanie (np. mieszkanie samemu, spokojne przespanie nocy itp.), daje przykre objawy (natrętne myśli, przerażające wyobrażenia, nadwrażliwość, drżenie ciała, pocenie się, szybsze bicie serca) i jest trudne/ niemożliwe do samodzielnego opanowania, nie podlega racjonalnej ocenie. Taka sytuacja, tzn. zaburzenia lękowe, mogą wymagać konsultacji psychologicznej i podjęcia psychoterapii.
Jest jednak również drugi temat, o którym wspomina Pani tylko pobieżnie. Czy jako para ustalali Państw z mężem, w jaki sposób będziecie podejmowali w małżeństwie decyzje dotyczące Was obojga? Czy planowaliście wspólnie możliwy wyjazd męża za granicę? Czy mąż wie, że (jeśli rzeczywiście tak jest) wolałaby Pani, aby pracował w Polsce lub abyście wyjechali zagranicę wspólnie?
W małżeństwie warto wspólnie podejmować decyzje, razem dochodzić do kompromisów, szanować poglądy i potrzeby partnera.
Jeśli Pani prośba do męża, aby pozostał w Polsce, wynika WYŁĄCZNIE z Pani lęków o mieszkanie samej, ale poza tym akceptuje Pani sytuację rozłąki - warto zająć się przede wszystkim sobą i własnymi obawami.
Jeśli jednak, poza lękiem przed samodzielnym mieszkaniem, także z innych powodów chciałaby Pani mieć większy wpływ na decyzję męża (np. uważa Pani, że Wasze małżeństwo straci na rozłące), można i warto o tym rozmawiać i wspólnie planować przyszłość, która dotyczy Was obojga.
Pozdrawiam!
