Jak wytłumaczyć mężowi, że praca zagranicą nie jest konieczna?

Szanowna Pani,

Sytuacja, w której jeden z członków rodziny przez długi czas pozostaje na emigracji zawsze jest niezwykle trudna dla wszystkich zaangażowanych osób.
Zastanawiające jest, co motywuje męża do podejmowanych decyzji o wyjeździe. Powodów może być wiele: chęć poprawienia (jeszcze bardziej) sytuacji majątkowej rodziny i zabezpieczenia przyszłości dzieciom, poczucie odpowiedzialności, trudność w znalezieniu dla siebie miejsca w kraju, kłopot z zaadoptowaniem się na miejscu po tak długim życiu w innym środowisku, trudności rodzinne przed którymi mąż "ucieka" lub trudności natury osobistej, których nie chce wkładać "na rodzinę" - i wiele innych przyczyn.
Zastanawiam się, jak mąż argumentuje swoje wyjazdy - czy poza pieniędzmi motywuje go coś jeszcze? Jeżeli rzeczywiście są to pieniądze, może udałoby się ustalić ile musiałoby ich być żeby już nie wyjeżdżał? Czy możliwy jest kompromis, w którym wyjeżdża rzadziej albo na przykład tylko sezonowo?
Najlepszym pomysłem jest pozbawiona oskarżeń rozmowa z mężem, oparta na określeniu oczekiwań każdego z Państwa i próbie opracowania kompromisu, który zadowoli obie strony.
Życzę Państwu powodzenia.

Podobne rozstania wynikają czasem z różnych potrzeb i oczekiwań małżonków związanych z życiem rodzinnym. Inaczej było w okresie narzeczeńskim, inaczej jest obecnie, gdy powiększona rodzina wymaga innych obowiązków i aktywności (często ograniczone są przyjemności, czas wolny itp). Pomocna może być spokojna rozmowa, odnoszenie się do swoich uczuć, potrzeb i oczekiwań w obecnej sytuacji, pytanie drugą stronę o jej emocje, potrzeby i oczekiwania związane z życiem rodzinnym. Wypracowanie rozwiązań, które uwzględnią realność (czyli fakt, że jesteście rodziną, a posiadanie dzieci zmieniło Wasze życie), a jednocześnie będą odpowiedzią na potrzeby obydwu małżonków może przynieść trwałą poprawę. Chodziłoby o rodzaj kompromisu pomiędzy potrzebami rodziny, a potrzebami konkretnych jednostek. Warto zatem podjąć szczere, spokojne (bez pretensji, żądań i zarzutów) rozmowy. Można także skorzystać z pomocy psychologa, psychoterapeuty zajmującego się terapią par i małżeństw. Warto działać zanim narastająca frustracja i dystans oddalą Was wzajemnie od siebie.