Nic mi nie wychodzi - co jest ze mną nie tak?
Witam,
mam 33 lata, prowadzę własną działalność gospodarczą, mam wspaniałych rodziców i rodzeństwo, mimo to odkąd pamiętam zawsze byłem nerwowym chłopakiem co objawiało się często poczuciem tego, że jestem gorszy od innych, mało przebojowy, głupszy, potrafiłem pocić się w sytuacjach stresowych, miałem problemy w szkole i liceum z wysławianiem się szczególnie w sytuacjach kiedy byłem wzywany np do tablicy. Czułem wtedy paraliżujący stres i pustkę w głowie mimo, że byłem przygotowany.
Zawsze chciałem być we wszystkim perfekcjonistą, lepszym niż pokazywała później rzeczywistość. Nie wiem skąd to u mnie się bierze, ale szczególnie nasiliło to się po ukończeniu studiów kiedy rozpocząłem własną działalność gospodarczą. W międzyczasie nastały problemy w domu zawodowe i zdrowotne moich rodziców. Następnie u mnie pojawiły się również kłopoty finansowe i zdrowotne, które ciągną się zresztą za mną do dnia dzisiejszego. Nie wchodząc w szczegóły efekt był taki, że zaczęli drażnić mnie otaczający ludzie (uważałem, że każdy coś ode mnie chce i jest fałszywy z zasady, interesowny - co zresztą w moim życiu okazało się kilkakrotnie prawdą) , odciąłem się od znajomych, zerwałem z dziewczyną.
Zauważyłem, że w sytuacjach stresowych kiedy ktoś mnie czasami słusznie lub też niesłusznie krytykuje dążę do konfrontacji tzn. do sprzeczki żeby bronić swoich racji. Wielu ludzi uważa, że jestem zadufanym w sobie człowiekiem, a to, że nieczęsto się uśmiecham jestem małomówny lub czasami nieświadomie nie zauważam kogoś na ulicy i nie przywitam prostym "dzień dobry" mają pewnie za objaw mojego złego wychowania, chociaż nie robię tego złośliwie po prostu czuję, że za dużo mam na głowie i nie radzę sobie z tym wszystkim. Z natury unikam wszelkich sytuacji konfliktowych i próbuję zawsze polubownie załatwiać każdą taką sprawę. Zawsze byłem osobą nieśmiałą, małomówną, która bała się innych ludzi szczególnie nowych znajomości. Potrzebowałem i nadal potrzebuję sporo czasu żeby się do kogoś przekonać.
Kolejnym etapem w całej tej historii było picie alkoholu. Na początku pomagało, ale z czasem zaczęło mnie to drażnić, tj, miałem wyrzuty sumienia, jakim to jestem nieudacznikiem, że do takiego stanu siebie doprowadziłem. Przygoda z piciem trwała kilka lat. Dopiero od pół roku jestem czysty, od kiedy to postanowiłem doprowadzić swoje życie do porządku. Rzadko wychodzę z domu, staram się systematycznie ćwiczyć przez to wyrzucam z siebie całą złość która we mnie gdzieś tam siedzi:) Nie mogę sobie poradzić jednak z beznadzieją jaką czuję w swoim życiu, nie mogę na siebie patrzeć w lustrze uważając, że jestem nieudacznikiem i do niczego się nie nadaję. Często śniło mi się że spadam, i nie mam na nic wpływu. Boję się o to co będzie jutro i w przyszłości, coraz mniej rzeczy mnie interesuje i bawi. Jak się od tego wszystkiego uwolnić? Z góry dziękuję za wszelkie wskazówki. Pozdrawiam.
