Pogodzenie się ze swoim losem po nieudanej adopcji

Dzień dobry pisze bo mam już 21 lat jestem po nieudanej adopcji, ośrodku wychowania młodzieży i domu dziecka czuje się bardzo bardzo źle. Psychicznie. Matka adopcyjna nigdy mnie chyba nie kochała od samego początku mnie biła i ponizala siostra adopcyjna obiecując ze nawet jak mnie oddadzą bęzie przy mnie. Nie była zostawiła mnie nie rozumiem dlaczego tak? ? Nikt mnie nie odpowie na pytania mój ojciec adopcyjny zmarł jak miałam 10 lat matka siostra i babcia adopcyjna obwinili mnie o śmierc jego

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Lęk Depresja Terapia rodzinna Psychologia

Mgr Barbara Szalacha Psychologia, Rzeszów

72 poziom zaufania

Bardzo dobrze,że umie już Pani o tym wszystkim mówić.Najwyrażniej jednak ocenia Pani siebie jeszcze surowiej,niż rodzina adopcyjna.Taką zerwaną więż odbudowuje się trudno,nie dlatego,że nie kocha się przybranego dziecka,ale,że ono odrzuca każdą bliskość.Tak więc,żeby nauczyć się żyć z ludżmi i znosić krytykę,jak każdy człowiek,najwłaściwiej będzie pomóc sobie poprzez kontakt z fachowcem.Można poprosić siostrę lub mamę,by z Panią poszły.
Pozdrawiam ciepło.

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

odpowiedź na portalu niewiele pomoże,polecam konsultacje u DOŚWIADCZONEGO TERAPEUTY.pozdrawiam serdecznie Violetta Ruksza

Mgr Piotr Jan Antoniak Psycholog, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam Panią. Czytając to co Pani napisała mam takie przekonanie, że doświadczyła Pani niejednej sytuacji traumatycznej. Każda z nich to naruszone Pani poczucie bezpieczeństwa. W każdej z nich Pani organizm próbował przygotować się na stawienie czoła niebezpieczeństwu. Przy takich reakcjach jest mobilizowana w organizmie bardzo duża energia, która każdorazowo powinna być rozładowana. Jeśli warunki, w których Pani była nie pozwalały na to wówczas ta energia pozostawała nierozładowana. Dzisiaj może dawać o sobie znać utrudniając Pani życie. Piszę Pani o tym zgodnie z koncepcją Somatic Experiencing. Pod tym linkiem może Pani znaleźć więcej informacji o tym podejściu oraz terapeutów zajmujących się leczeniem traumy http://www.interp.pl/somatic-experiencing/
http://www.interp.pl/lista-terapeutow/
Niestety jeśli objawy traumy utrzymują się i nasilają to znak, że same nie ustąpią i jest potrzebna profesjonalna pomoc. Pozdrawiam Panią

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Paraliżujący stres u 22-latki – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Uczucie zalegania w gardle, gazy i odbijanie – odpowiada Mgr Ewa Wójcik
Zespół stresu pourazowego u 27-letniej kobiety – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Silne emocje i trauma po gwałcie – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Chroniczne zmęczenie, ataki paniki w przeszłości – odpowiada Dr Krzysztof Dudziński
Czy mogę podejrzewać nerwicę po traumie? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak
Problem z zaakceptowaniem siostry w rodzinie – odpowiada Mgr Anna Ręklewska
Dlaczego zamykam się w swoim świecie? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Częste ataki paniki i problemy neurologiczne – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Kiedy po wypadku mogą pojawić się objawy traumy? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak

artykuły

Starali się o dziecko przez 10 lat. Dziś są dumnymi rodzicami

Wyrzeczenia Starali się o dziecko przez 10 lat.Wyd

33-latka przeszła udar. Zamiast tomografu zrobili jej test na obecność narkotyków

33-latka ze Skarżyska-Kamiennej trafiła do szpital

Oblicza Starości - poruszająca wystawa, która oswaja ze starością

Starość jest piękna Starość niejedno ma oblicze -

Jak pogodzić się ze swoją wagą i przestać obsesyjnie myśleć o schudnięciu?

Dzień dobry. Skończyłam 23 lata, a na zaburzenia odżywiania choruję od kiedy miałam 12,5 roku, a więc sprawa ciągnie się od ponad dziesięciu lat! Moje życie zostało jednak przez nie sparaliżowane 8 lat temu, kiedy to byłam hospitalizowana - po wyjściu ze szpitala zaczęłam się obsesyjnie zastanawiać, czy nie wrócić do najniższej wagi - 41,9 kg przy 165 cm wzrostu, a jeśli nie do tak niskiej, to do jakiej. Rok temu wyznaczyłam sobie minimalną wagę 45 kg (wzrost się nie zmienił, nadal jest 165 cm), jednak kiedy osiągnęłam tę wagę (na co dzień staram się utrzymywać 50 kg, tyle ważę obecnie), słyszałam komentarze, że jestem już za szczupła, były nawet pytania, czy na ,,coś" nie choruję (wiadomo czym jest to ,,coś'').

Chcę się podobać, a nie być chuda dla samej chudości - jak to było kiedyś. Jednak choroba nawet przy 45 kg każe mi chudnąć dalej. Nie robię tego, ale czuję przymus, że powinnam osiągnąć wagę np. 42 kg lub 40 kg. Dopiero przy 47 kg - najniższa waga dla mojego wzrostu z przedziału 'lekka niedowaga', BMI 17,3, wyglądam bardzo szczupło, ale jeszcze nie chudo. Uważam, że to odpowiednia waga dla mnie (okres nigdy mi nie zanikł, nawet przy 41,9 kg). Nie chcę ważyć poniżej 47 kg i klasyfikować się wtedy ze swoją wagą do przedziału ,,umiarkowana niedowaga''. Chciałabym utrzymywać BMI 17,3, ale nie potrafię zaakceptować takiego wysokiego, bo chudość zaczyna się przecież przy BMI ok.16.

Ważenie mniej nie dodaje mi atrakcyjności, jednak wciąż czuję w sobie ten głos, który mówi, że mam ważyć najwięcej 45 kg. Jak mam się pogodzić z jeszcze normalną wagą - 47 kg i normalnym wyglądem? Dodam, że jestem pod opieką lekarza psychiatry.

KOBIETA ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka Psychologia

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Aktualna waga nie jest dla Ciebie właściwa, lecz zbyt niska, oznacza ona dużą niedowagę, która spełnia kryterium rozpoznawania anoreksji. Anoreksję rozpoznaje się od wartości BMI poniżej 17.5 kg/m2.
Celem Twojego leczenia powinna być co najmniej akceptacja wagi powyżej 17.5 kg/m2.
Twoja wypowiedź wskazuje na utrzymywanie się objawów anoreksji. Stały lęk przed przytyciem, wyznaczanie nieprzekraczalnych granic swojej wagi, koncentracja na wyglądzie i sylwetce - to typowe objawy tego groźnego zaburzenia.
Nie zawsze występują objawy zaburzeń cyklu miesiączkowego - w tym celu stworzono kategorię ,,anoreksji atypowej".

Leczenie anoreksji to przede wszystkim systematyczna psychoterapia.
Jeśli psychiatra nie jest psychoterapeutą, radziłabym Ci poszukanie i nawiązanie kontaktu z taką osobą.
Akceptacja swojej wagi musi wiązać się ze zmianą sposobu myślenia na swój temat. Jest to proces, który dokonuje się w trakcie psychoterapii. Przyczyny niskiej samooceny i problemów z jedzeniem są tak różne, jak różni są ludzie i ich doświadczenia.

Serdecznie pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Ciągłe sprawdzanie swojej wagi – odpowiada Agnieszka Jamroży
Obsesyjna chęć schudnięcia – odpowiada Agnieszka Jamroży
Brak miesiączki u 14-latki przy wadze 45 kg – odpowiada Agnieszka Jamroży
Moje BMI wynosi 14,3 - czy mam anoreksję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Niska waga a brak miesiączki – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy są jakieś objawy anoreksji? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Problem z jedzeniem - jakie to może być zaburzenie? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Prawidłowa waga przy 150 cm wzrostu – odpowiada Lek. Paweł Baljon
Utrata wagi i osłabienie w ciągu dnia przy depresji – odpowiada Agnieszka Jamroży
Ważę 42 kg, a mam 161 cm wzrostu - czy to odpowiednia waga? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

Obliczanie wagi do wzrostu i wieku

Obliczanie wagi do wzrostu i wieku, dzięki zastoso

"Ta choroba to samotność". Roksana Środa, dietetyk, sama musiała zmierzyć się z anoreksją, SIBO, IBS i PCOS

Roksana Środa, 27-letni dietetyk kliniczny, przesz

Agnieszka, Iwona i Monika przeszły operacje bariatryczne. Żałują jednego

Na otyłość choruje ponad 20 proc. polskiego społec

Mgr inż. Ola Kilen-Zasieczna Dietetyka

umów wizytę

Dr n. med. Aneta Kościołek Dietetyka

umów wizytę

Mgr Laura Mętel Dietetyka, Inowrocław

umów wizytę

Mgr Małgorzata Więch Dietetyk, Warszawa, Babice Nowe

umów wizytę

In vitro czy adopcja?

Witam,

Dziękuję za odpowiedź na moje pytanie. Mam jeszcze jedno pytanie: czy, jeżeli nie zgodzę się na in vitro(powody finansowe), to jest w ogóle sens dalej robić coś w tym kierunku? Czy po prostu starać się o adopcję? Z góry dziękuję i pozdrawiam.

KOBIETA, 34 LAT ponad rok temu

Ginekologia Ciąża