Witam Panią!
Bardzo się cieszę, że jest Pani z siebie dumna. Ma Pani do tego pełne prawo! I tak trzymać!
Z listu wynika, że miała Pani bardzo trudne dzieciństwo. DDA to jest coś, z czym niestety należy nauczyć się żyć, bo nie jesteśmy w stanie cofnąć tego, co doświadczyliśmy w dzieciństwie. Sugerowałabym jednak, aby przyłączyła się Pani do grupy wsparcia dla DDA i terapii grupowej dla DDA lub odbyła kilka indywidualnych wizyt u psychoterapeuty. Myślę, że nie warto samemu męczyć się z problemem, jeśli można to zrobić przy specjalistycznym wsparciu. Grupy terapeutyczne, grupy wsparcia czy terapia indywidualna naprawdę pomagają i dodają siły do walki o swoje szczęście.
Proszę też pamiętać, że tylko ludzie słabi wywyższają się nad innymi. Zachowania Pani męża i jego rodziny wynikają z ich słabości. Pani jest od nich dużo silniejsza, więc proszę porzucić myślenie typu: jestem gorsza. Pani nadopiekuńczość względem dzieci i wysokie wymagania stawiane samej sobie (być idealną matką i żoną) wynikają prawdopodobnie z Pani doświadczeń wczesnodziecięcych. Dom wysprzątany na błysk czy wyprasowane koszule męża nie zmienią stosunku do Pani ani teściów, ani rodziców, ani męża. Nie tędy droga. Moim zdaniem, dobrze byłoby, aby nauczyła się Pani stawiać granice, których nikt nie powinien przekraczać, oraz egzekwować ich nieprzekraczalność. To można wypracować drogą psychoterapii.
Sugerowałabym też, aby odbyła Pani szczerą rozmowę z mężem i powiedziała mu o tym, co Pani czuje. Dobrym sposobem wyrażenia uczuć jest napisanie listu. Już samo jego pisanie jest swego rodzaju terapią.
W kwestii Pani rodziców: często jest tak, że robimy wszystko, co w naszej mocy, aby komuś pomóc, ale to nie przynosi pożądanych efektów. Dlatego czasem trzeba zaakceptować fakt, że nie mamy wpływu na innych i zminimalizować kontakt z nimi na tyle, aby nie mogli w sposób negatywny wpływać na nasze życie.
Proszę pamiętać, że ma Pani swoją rodzinę, dzieci. To dla nich teraz Pani żyje. Pani rodzice wybrali swoją drogę, nie przyjęli od Pani pomocy. Dlatego sugerowałabym, aby starała się Pani skoncentrować na swoim życiu i swojej nowej rodzinie.
Dzieci nie ponoszą odpowiedzialności za swoich rodziców, natomiast rodzice ponoszą odpowiedzialność za swoje dzieci. Dlatego Pani w najmniejszym stopniu nie ponosi odpowiedzialności za decyzje rodziców i nikt nie ma prawa oceniać Pani w kontekście Pani rodziców. Jeśli Pani teściowie będą poruszać temat Pani rodziców w sposób, który Pani nie odpowiada, ma Pani prawo powiedzieć, że nie życzy sobie Pani komentarzy na ten temat. Może też Pani zagrozić, że jeśli takie komentarze będą się nadal pojawiały, ograniczy Pani kontakt z teściami.
Sugerowałabym też, aby rozważyła Pani możliwość skorzystania z terapii małżeńskiej. Z Pani opisu wynika, że problem jest już dość 'skostniały', dlatego Pani samej może być trudno uzyskać zmianę w zachowaniu męża.
Pozdrawiam i życzę dużo siły!
