Skąd biorą się stany depresyjne?

dzień dobry, od jakiegoś czasu mam problemy z samo okaleczaniem i dołowaniem się w celu zwrócenia na siebie uwagi. Wiem ,że to głupie i bardzo się tego wstydzę ale to jest silniejsze ode mnie.Skąd może się brać takie zachowanie ? chodzę do psychologa ale nie mam odwagi powiedzieć o tym terapeutce z powodu poczucia ogromnego wstydu...

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Depresja Konsultacje psychologiczne Psychologia Myśli samobójcze

Mgr Piotr Jan Antoniak Psycholog, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam Panią. Jeśli wstydzi się Pani mówić swojej terapeutce o ważnych i trudnych aspektach swoich emocji to taka terapia nie będzie skuteczna. Odpowiednie poczucie bezpieczeństwa w relacji terapeutycznej powinno Pani zapewnić możliwość poruszania najtrudniejszych tematów. Bez tego zostaje Pani sama i zdana na własne sposoby radzenia sobie z trudnościami, które Pani nie służą i których się Pani wstydzi. Wstyd natomiast utrudnia Pani otwieranie się przed ludźmi. Mam nadzieję, że dostrzegła Pani w mojej analizie mechanizm "błędnego koła". Zachęcam Panią do szczerej rozmowy ze swoją terapeutką. Pozdrawiam Panią
http://piotrantoniak.pl/

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Witam, napisała Pani że zaczęła się samookaleczać, wstydzi się tego, ale nie potrafi przestać. Chodzi Pani również do psychologa. To jest dobre miejsce aby o tym opowiedzieć. Psycholog nie jest od oceniania, powinien budzić zaufanie aby bez obaw móc porozmawiać otwarcie. Rozumiem, że bardzo się Pani wstydzi, ale właśnie z terapeutką warto rozważyć przyczyny zachowania oraz znalezienie innego, bardziej adekwatnego sposobu rozładowania emocji. Samookaleczanie może być właśnie sposobem na rozładowanie emocji (przynosi chwilową ulgę), agresji, formą samokarania lub może dawać nam poczucie kontroli. Pani napisała, że dzięki temu zyskuje uwagę, czyli może jest to próba powiedzenia otoczeniu o tym że potrzebna jest Pani pomoc, nie radzi Pani sobie w pełni, chce Pani aby ktoś się Panią zaopiekował. Proszę się zastanowić czy można znaleźć inny sposób aby to przekazać. Pozdrawiam

mgr Agnieszka Dymska Psychologia, Pruszków

60 poziom zaufania

Witam.
Pisze Pani o samookaleczaniu, który jest aktem autoagresji. Psychoterapeuta nie jest od tego, aby Panią oceniać, lecz by pomóc. Rozumiem, że właśnie po pomoc Pani do niego poszła i właśnie dlatego powinna Pani powiedzieć o takim zachowaniu. Domyślam się, że ciężko będzie Pani o tym mówić, ale dzieląc się doświadczeniem swoich Klientów mogę napisać, że często po opowiedzeniu o samookaleczeniu odczuwają ulgę i wtedy tak naprawdę można zająć się pracą psychoterapeutyczną, która pozwoli zrozumieć motyw Pani zachowań i wprowadzać zmiany.

Zachęcam do szczerego kontaktu z psychoterapeutą, bo tylko wtedy terapia może być udana.

Pozdrawiam i trzymam kciuki.
Agnieszka Dymska
Psycholog, psychoterapeuta.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Brak zaufania do terapeuty – odpowiada Piotr Bochański
Jak się odzwyczaić od okaleczania się? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
Mam wstręt do siebie za to, że wyznałam mu miłość - co mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc osobie, która się samookalecza? – odpowiada Mgr Anna Ręklewska
Stany depresyjne związane z problemami w rodzinie – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Rozmowa o masturbacji z psychoterapeutą – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Jak rozmawiać o homoseksualizmie z lekarzem? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Stany niepokoju i walka z emocjami – odpowiada mgr Jakub Pyka
W jaki sposób wyładować swoją złość? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak
Dlaczego wstydzę się ludzi? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz

artykuły

Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy

Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Agresja u małych dzieci

Agresja u małych dzieci to sprawdzian dla kompeten

Skąd się biorą u mnie te stany?

Dzień dobry, Mam diagnozę Schizofrenia Paranoidalna, ale czasem ma dziwne objawy. Opiszę trochę o co mi chodzi. 2 razy w życiu przechodziłem górki. Raz była to mania, a raz hipomania. Za pierwszym razem trafiłem do szpitala, a za drugim Pani Doktor wprowadziła LIT i górka minęła. Miałem górkę. To znaczy - praktycznie w ogóle przez miesiąc nie spałem (może czasem godzinkę), dzwoniłem do ludzi po nocach. Podrywałem kobiety, a normalnie tak nie mam. W internecie logowałem się do portali erotyczno-randkowych. O 3 nad ranem jechałem na rower. Raz poszedłem na spacer, a skończyło się na tym, że wsiadłem do autobusu bez biletu i pojechałem do sklepu. Praktycznie codziennie kupowałem pełno rzeczy (które według mnie były niezbędne). Czyli wydawałem pieniądze bez sensu. Potrafiłem (ja normalnie nienawidzę alkoholu) jechać na rowerze do baru i wypić trochę alkoholu. Normalnie w ogóle nie piję alkoholu. Po 5 rano wsiadałem na rower i jechałem do sklepu. A sklepy były zamknięte o 5 rano. Czekałem aż otworzą sklep i robiłem zakupy. Na basen potrafiłem iść kilka razy dziennie. Nie odczuwałem lęku, strachu. Jak byłem na wakacjach nad polskim morzem (bo to akurat wtedy miałem górkę) to pożyczyłem skuter i jeździłem po całym miasteczku. Nawet wjechałem w ulicę, gdzie był zakaz poruszania się nawet samochodami. Ale po prostu nie zauważyłem i szczerze… to wtedy miałbym i tak to gdzieś. Jechałem szybko, bo wtedy nie odczuwałem strachu. W ogóle bez celu jeździłem, tylko żeby pojechać. Albo pożyczyłem hulajnogę elektryczną i jeździłem w kółko. I to najszybciej jak się tylko dało. Raz miałem sytuację, że poszedłem do restauracji i nie miałem czym zapłacić, to zostawiłem swój dowód osobisty i pojechałem po pieniądze. Potem zapłaciłem i odzyskałem dowód. W sumie bardzo podobało mi się, że nie miałem lęku, strachu, niepokoju. Chociaż przyznam, że robiłem głupoty, ale wtedy zupełnie inaczej na to patrzyłem. Zachowywałem się zupełnie inaczej, niż normalnie. Ale czułem się o niebo lepiej. Niczego się nie bałem. Nawet przeszedłem na Ty z moją byłą nauczycielką matematyki z liceum. I zacząłem Jej pisać, że mi się podoba i że mam na Nią ochotę. Tego akurat się wstydzę. Potem Ją przepraszałem. Dzisiaj bym tego nie zrobił. Nie mam pojęcia czemu tak mówiłem. Żałuję. Natomiast teraz niestety mam lęki i strachy. W sumie już nie wiem co lepsze... górka, czy stabilność. Po prostu brakuje mi tego że byłem po prostu odważniejszy. I tak odkąd zażywam LIT nie mam już podwyższonego nastroju. Za pierwszym razem nie wiem skąd się wzięła górka, ale trwała ponad miesiąc, a potem był już szpital. Za drugim razem górka była troszkę mniejsza, ale równie intensywna. Prawdopodobnie z powodu, że zacząłem wtedy zażywać lek ASENTRA, który przepisała mi Pani Doktor Psychiatra. Jak zobaczyła, że znowu mam górkę odstawiła antydepresant i wprowadziła LIT. I tutaj pytanie. Skąd u mnie biorą się te stany? To jest chorobowe, czy raczej normalne? To jest mania i hipomania, czy raczej nie? I czy przy Schizofrenii Paranoidalnej jest to możliwe? Że mam manie i hipomanie? Mam nadzieję, że napisałem w miarę zrozumiale moje wątpliwości. Pozdrawiam serdecznie, Grzegorz

MĘŻCZYZNA, 29 LAT ponad rok temu

Mania Lęk Schizofrenia Psychiatria Psychologia Psychoterapia Leki przeciwdepresyjne

Mgr Kamila Dziwota Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Dzień dobry, objawy, które Pan opisują wskazują na epizody maniakalne. Do diagnozy schizofrenii potrzebne są objawy wytwórcze - urojenia, halucynacje. Pyta Pan o przyczynę manii - i nie ma jednoznacznej odpowiedzi. W grę wchodzą czynniki biologiczne, genetyczne, ale też środowiskowe. Dodam, że w przypadku choroby afektywnej dwubiegunowej - gdzie stany manii przeplatane są stanami depresji - nastrój jest względnie niezależny od czynników zewnętrznych. I odpowiadając na kolejne Pana pytanie - taka zmienność nastroju jest chorobowa. Wielu pacjentów doświadcza tęsknoty za stanami manii - gdy wszystko widziane było w różowych barwach. Proszę jednak zauważyć, że ten osąd rzeczywistości był daleki od realności, a takie funkcjonowanie w dalszej perspektywie doprowadzić może do powstania objawów psychotycznych. Schizofrenia paranoidalna jest nieco inną kategorią zaburzeń niż zaburzenia afektywne. Jednak o diagnozie proszę rozmawiać ze swoim lekarzem psychiatrą, który zna cały przebieg choroby. Na koniec zaznaczę, że oprócz farmakoterapii, może Pan pomyśleć o psychoterapii jako skutecznej metodzie leczenia także zaburzeń psychotycznych. Pozdrawiam serdecznie. Kamila Dziwota