Trudności w rozmawianiu o uczuciach u 24-letniej osoby
Witam. Potrzebuję Państwa obiektywnego spojrzenia na sprawę. Mam 23 lata, pracuję. Szukam pomocy tutaj, ponieważ w realu nie potrafię się przed nikim znajomym na tyle otworzyć, by opowiedzieć o tym co czuję. Gdy ktoś pyta co u mnie zawsze jest jedna odpowiedź – wszystko ok, po staremu. Nie potrafię mówić o swoich uczuciach, nie potrafię nikomu zaufać. Mój ojciec ma ciągi raz na jakiś czas. Może przez to, że będąc dzieckiem nie raz słyszałam od niego przykre słowa, teraz w dorosłym życiu nie potrafię uwierzyć w siebie, swoje możliwości i w dobre intencje innych osób. Nie wiem. W mamie też nigdy nie miałam wsparcia, ze wszystkimi problemami byłam zawsze sama, byłam i jestem. Tak ja to odczuwam. Nadal z nimi mieszkam. Mam rodzeństwo, ale starsze nawet o 15lat, więc i kontaktu z nimi nie mam za dobrego. Mimo, że jestem dorosła to nadal wstydzę się o tym mówić. Nie potrafię myśleć o sobie pozytywnie, czasem czuję się po prostu nic nie umiejąca i nic nie warta. Nie mam swojego mężczyzny, ciężko mi wejść w jakąkolwiek relacje z osobą płci przeciwnej, jeśli już to jest to szybka rozmowa na temat ogólny z unikaniem kontaktu wzrokowego, a po chwili zaczynam się całkowicie wycofywać i uciekać… I właściwie na tym się kończą moje relacje z mężczyznami i właściwie nie tylko. Nie potrafię się przed nikim otworzyć, zaufać, pozwolić poznać się bliżej – tworzę tak jakby mur, przez który nikomu nie pozwalam się przebić, boję się odrzucenia. Jak to w sobie przemóc i przełamać? Zauważyłam, że coraz bardziej mnie to zaczyna przytłaczać, dlatego też zaczęłam myśleć o jakiejś pomocy, ale… No właśnie… Jak komuś zaufać? Jak przyznać się przed kimś do tego, że przestaję sobie radzić? Kiedyś chyba było lepiej, może to tylko takie przejściowe? Nie wiem, mam mętlik w głowie, może ja tylko przesadzam i tylko mi się tak wydaję, że coś ze mną nie tak? Przecież inni ludzie mają poważniejsze problemy... Pozostawiam to Państwa obiektywnej ocenie. Z góry dziękuję za poświęcony czas, rady i opinie. Pozdrawiam, zagubiona.
