W jaki sposób podnieść swoją samoocenę?

Mam samoocenę równą zero, jak to leczyć? Jak ją podnieść ?? Mam przez to problemy z psychiką

MĘŻCZYZNA, 32 LAT ponad rok temu

Psychologia Samoocena

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Witam, warto skonsultować się z psychologiem, podjąć psychoterapię. Może Pani skorzystać z pomocy prywatnie ub na NFZ: https://zip.nfz.gov.pl/GSL/GSL/PrzychodnieSpecjalistyczne Pozdrawiam serdecznie

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

100 poziom zaufania

Witam Pana
Nieadekwatna samoocena, nadmierna samokrytyka
i brak wiary w swoje możliwości negatywnie
wpływają na wszystkie obszary Pana
funkcjonowania i sprawiają, że nie potrafi Pan
cieszyć się życiem.
W ten sposób, zamiast realizować swoje
marzenia, tworzy Pan w umyśle wypaczony
obraz samego siebie, co pogłębia jedynie niską
samoocenę i poczucie przygnębienia.
Zachęcam Pana do psychoterapii
Terapeuta dotrze do źródeł Pana niskiej
samooceny i dobierze odpowiednią technikę,
dzięki której problem z niską samooceną
i jej konsekwencjami zostanie rozwiązany,
a Pan będzie mógł cieszyć się życiem.
Gdyby chciał Pan porozmawiać o problemie,
to zapraszam do kontaktu.
Istnieje możliwość konsultacji online,
np. za pośrednictwem komunikatora Skype.
Pozdrawiam serdecznie

mgr Agnieszka Dymska Psychologia, Pruszków

60 poziom zaufania

Witam.
Pisze Pan o niskiej samoocenie i pyta jak to można leczyć?
Nie ma na to lekarstwa w postaci tabletki, ale może Pan przyjrzeć się, co takiego powoduje, że ma Pan z nią problem. Jakie doświadczenia, przekonania do niej prowadzą, jakie ma Pan wokół tego emocje i wtedy zacząć pracować nad zmianą w tym zakresie.
Temu właśnie służy psychoterapia, do której gorąco Pana namawiam.

Pozdrawiam.
Agnieszka Dymska.
Psycholog, psychoterapeuta.
www.pomocpsychologa.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak podnieść własną samoocenę? – odpowiada mgr Anna Demarczyk
Jak przestać się porzucenia? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
W jaki sposób pomóc sobie ze słabym charakterem? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Jaki jest powód niskiej samooceny u osoby z lekka nadwagą? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Jak sobie poradzić ze zmęczeniem i niską samooceną? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Czy spadek nastroju to początek depresji? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Czy z moją niską samooceną powinnam udać się do psychologa? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Jaki jest powód niskiej samooceny u osoby po kliku próbach samobójczych? – odpowiada Mgr Agnieszka Nowak
Kto pomoże mi pracować nad kompleksami? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Jak radzić sobie z niską samooceną i desperacją? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka

artykuły

Pomoc psychologiczna w związku z epidemią koronowiursa. Nasi eksperci czekają na Twoje pytania

Rozwijająca się epidemia koronawirusa przyczyniła

Na czym polega terapia śmiechem? (WIDEO)

-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por

Rodzaje psychoterapii - indywidualna, grupowa, rodzinna

Psychoterapia indywidualna polega na spotkaniach t

Jak podnieść swoją samoocenę?

Od jakiegoś czasu mam myśli samobójcze... Często myślę, iż moje życie nie ma sensu. Każdy mój krok, jakiekolwiek działanie, które podejmę, wydaje mi się bezsensowne i beznadziejne. Jestem w klasie maturalnej. Stoję przed wyborem ścieżki życiowej... Już mam jej zarys, jednak wszyscy, tj. cała moja rodzina, mnie krytykują, że to zawód bez przyszłości i nie ma najmniejszego sensu na to iść. Gdy próbuję im to wyperswadować - jest jeszcze gorsza krytyka. Nikt mnie nie chce słuchać, nikt nie chce widzieć życia takiego, jakim ja go widzę. Przez ich krytykę odczuwam zniechęcenie do dalszego życia, które ma być beznadziejne i pełne poniżenia. Mój ojciec twierdzi, iż do niczego się nie nadaję i nigdy w żadnej pracy się nie zaaklimatyzuję. Przez to również czuję niechęć do życia. Boję się, że to co on mówi okaże się prawdą, a ja wyjdę na życiowego nieudacznika:-( Jak zwykle zresztą... Rodzice ciągle porównują mnie do mojej kuzynki, która zgrywa przed całą rodziną ideał. Uważają, że powinnam iść na lepsze studia (ja wybieram się na polonistykę, a kuzynka na dziennikarstwo). Uważają, iż moja uczelnia, na której zamierzam studiować, jest gorsza i nie mam na niej szansy rozwoju. Według nich powinnam iść gdzieś do dalekiego miasta, gdzie nie czułabym się zapewne najlepiej. Czuję, iż to miasto, które wybrałam, okaże się moim wybawieniem i szansą na lepszy rozwój. Moja matka również wywołuje u mnie myśli samobójcze. Często mnie krytykuje. Nawet wtedy, gdy zrobię coś dobrze, doszukuje się jakichś moich pominięć i błędów. Mówi, że nigdy nic jej nie pomagam, że obchodzi mnie tylko mój chłopak. Tak naprawdę tylko on mnie wspiera. Stara się zawsze dodawać mi otuchy. W rodzinie nikt się mną nie przejmuje, wszyscy mają mnie za czarną owcę. Nigdy nie zrobiłam nic takiego, żeby można było o mnie tak sądzić. Najwyraźniej musi być taka osoba w domu. Myślę, że jasno przedstawiłam swój problem i dostanę na moje pytanie odpowiedź. Z góry dziękuję!

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samoocena

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam!

Trudno mi jednoznacznie odpowiedzieć na Twoje pytanie. Postawienie diagnozy jest możliwe wyłącznie po osobistej rozmowie i badaniu stanu psychicznego oraz uzyskaniu dokładnych informacji na temat zgłaszanych objawów oraz dotychczasowego funkcjonowania.

Myśli samobójcze są zawsze niepokojącym objawem, nie muszą być jednak związane z depresją. Depresja ma często postać przewlekłej choroby, przebiegającej z nawrotami i wymaga najczęściej leczenia farmakologicznego. Osobie w depresji z trudem przychodzi np. planowanie przyszłości.

Twoja wypowiedź wskazuje natomiast na reakcję depresyjną, pozostającą w ścisłym związku z trudną sytuacją. Wówczas podstawową metodą leczenia staje się psychoterapia.

Każdy dojrzały człowiek stara się dążyć do samorealizacji, mieć poczucie własnej sprawczości i chce czerpać satysfakcję z podejmowanych samodzielnie decyzji. Są to cechy świadczące o prawidłowym rozwoju osobowości. Niestety, zdarza się, że rodzice nieświadomie hamują proces usamodzielniania się i separacji od rodziców. Może nimi wówczas powodować lęk przed osamotnieniem, porzuceniem.

Zdarza się, że dziecko zostaje obciążone bagażem niespełnionych aspiracji i potrzeb rodziców. Może się to dziać kosztem upokorzenia dziecka, dyskredytowania jego poczucia własnej wartości. Obciążone aspiracjami i planami rodziców często staje się najstarsze dziecko w rodzinie lub jedynak. Takiemu dziecku poświęca się najwięcej uwagi i troski. Wiąże się jednak ona często z dużą kontrolą i oczekiwaniami ze strony rodziców.

Myślę, że powinnaś się kierować przede wszystkim swoimi potrzebami i zainteresowaniami. Wyjazd na studia sprawi, że wpływ rodziców na Twoje życie i decyzje będzie z czasem coraz mniejszy. Pamiętaj również, że decyzja o wyborze studiów, mimo iż bardzo ważna, nie ma przecież wymiaru ostatecznego. Wielu ludzi zmienia zdanie na pierwszych latach studiów i poszukuje nowego kierunku.

Prawdopodobnie masz obecnie lepszy kontakt i wsparcie w swoim chłopaku, co jest naturalne i korzystne dla Ciebie. Myślę, że mogłabyś skorzystać z wizyty u psychoterapeuty, który mógłby udzielić Ci wsparcia i otuchy, i pomógł w rozwiązaniu konfliktowej sytuacji rodzinnej.

W przypadku dłużej utrzymującego się przygnębienia i myśli rezygnacyjnych, powinnaś zgłosić się do psychiatry celem diagnostyki i leczenia farmakologicznego.

Pozdrawiam serdecznie i życzę sukcesów w nowym roku.