Dzień dobry.
Nie napisała Pani nic o ojcu dzieci, trochę tak, jakby go w ogóle nie było, albo jakby oceniała Pani jego rolę jako mało ważną. Tymczasem warto mieć świadomość, że rodzina to przede wszystkim mąż i żona (ojciec i matka), a dopiero potem dzieci, dziadkowie, ciotki, itp., itd. Jeżeli jednego z rodziców zabraknie (nie jest ważne czy z powodu faktycznej czy "mentalnej" nieobecności) układ rodzinny ulega zachwianiu. Niezależnie od tego, co się rzeczywiście stało, pozostały rodzic musi po prostu w tej nowej sytuacji się odnaleźć - bo to on staje się jedynym fundamentem rodziny.
Wygląda na to, że Pani córka nie do końca radzi sobie z tą rolą i nie chce (nie potrafi) wziąć na siebie tego ciężaru. Pani pomoc z kolei niewątpliwie ma ogromne znaczenie, jednak z drugiej strony, trochę ją też osłabia, bo jest potwierdzeniem, że ona sama sobie nie radzi z własnym życiem.
Trudno w tej sytuacji podpowiedzieć coś, co mogłoby pomóc. Najlepszym oczywiście rozwiązaniem byłoby, gdyby córka miała wsparcie nie tyle Pani, ile męża (ojca dzieci) i to z nim rozwiązywała problemy rodzicielstwa i własnej rodziny.
Warto też zauważyć, że sytuację opisuje Pani tak, jakby to Pani miała problem z córką i to Pani powinna go rozwiązać. Możliwe też, że trochę "wtrąca się" Pani w jej życie, wyręczając ją z odpowiedzialności za własne dzieci.
Tak czy inaczej - sugerowałbym by spróbowała Pani konsultacji psychologicznej, aby odnaleźć równowagę pomiędzy konstruktywną pomocą córce, a wyręczaniem jej z pokonywania codziennych życiowych trudności.
Pozdrawiam.
