Pracoholizm jest uzależnieniem, praca zabiera człowieka i trudno być z nim blisko i jemu z innymi też...
Uzależnienie to utrata kontroli nad swym życiem, zakłócenie harmonii z otoczeniem.
To już slogan, że praca jest dla człowieka.
To są trudne przypadki, bo jak komuś pomóc, jak ktoś nie przyzna się sam przed sobą, że utracił umiar i trzeba się zwrócić o pomoc do fachowców.
Prędzej czy później pracoholik zapada na zdrowiu.
Społeczna opinia piętnuje alkoholika, hazardzistę.
Uzależnionego od seksu traktuje często pobłażliwie, a na pracoholików patrzy z szacunkiem.
Utrudnia to walkę z problemem.
Czasami prysznicem zimnym jest brak wdzięczności ze strony pracodawcy, wtedy przychodzi refleksja nad własną skalą wartości.
Większość pracoholików nigdy nie podejmie leczenia, a własne próby zmiany są zwykle nieefektywne.
Wolne dni są dla nich udręką, także przykre są dla ich otoczenia - "kto to wymyślił te niedziele!"...
Pracoholicy maja zazwyczaj słabą organizację pracy i nie umieją wypoczywać, ani cieszyć się życiem.
Są to zazwyczaj pozytywne jednostki nie radzące sobie ze sobą, mimo zewnętrznych często sukcesów - nie są szczęśliwi.
Zjawisku pracoholizmu poświęca się w edukacji społecznej zbyt mało uwagi.
Pozdrawiam. JW
