Poniekąd jest to normalne, i bierze się z naturalnych faz rozwoju emocjonalno-społecznego.
Małe dzieci nie mają zbyt wielu sposobów na wyrażenie złości, sprzeciwu, frustracji, na zdobycie lub obronienie czegoś, na czym im zależy. Dlatego stosują metody siłowe. Nie do końca powinno się to określać "agresją", ponieważ agresja zakłada wrogi zamiar; dziecko niekoniecznie chce wyrządzić krzywdę, ono jest po prostu skoncentrowane na osiągnięciu swojego celu, a ten cel uświęca środki.
Ważne, by z tej "agresji" nie robić wielkiego tematu, bo dziecko może czerpać satysfakcję ze skupienia na sobie uwagi, z przejęcia, jakie widzi u dorosłych. Wystarczy spokojnie i wielokrotnie powtarzać, że nie wolno, nie bijemy, bicie jest złe itp. Można próbować odwoływać się do empatii (będzie komuś przykro, będzie bolało), ale dopiero po jakimś czasie dziecko zdoła wczuć się w czyjeś położenie. A jeszcze później będzie potrafiło powstrzymać swój impuls zrobienia "pac".
Jeżeli córeczka więcej mówi, niż robi, nie warto rozwodzić się nad tematem. Im krótsze komunikaty, tym mniej rodzice "strzępią język" :) a prawdopodobnie przyjdzie Państwu wiele razy powtórzyć to samo, zanim odniesie skutek.
Gdyby było Pani trudno radzić sobie z tą agresją dziecka, można skonsultować się osobiście (z dzieckiem lub nawet bez) z psychologiem.
http://www.krakowpsycholog.com.pl/
to sie bierze z nagromadzenia napiecia....odp na portalu niewiele pomoze,..warto sie temu przyjrzec.... polecam konsultacje u doswiadczonego terapeuty.pozdrawiam serdecznie, Violetta Ruksza
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
