Witam serdecznie! Bardzo dobrze, że córka podjęła leczenie i zaczęła jeść. Rozumiem Pani obawy, ale nikt nie jest w stanie odgadnąć motywacji działań Pani córki. Proszę wierzyć, że dziewczynie również zależy na swoim zdrowiu i że zaczęła jeść, bo zdaje sobie sprawę, czym grozi anoreksja. Radziłabym zachować spokój i chwalić córkę za jej postępy, za każdy zjedzony posiłek. Oczywiście proszę zachować ostrożność, gdyż osoby chorujące na anoreksję znają różne sposoby, by oszukać otoczenie, że jedzą, gdy tymczasem posiłki lądują wszędzie, ale nie w żołądku. Rozumiem Pani lęki i niepokoje. Boi się Pani o swoją córkę, ale wierzę, że jeżeli dziewczyna podjęła terapię, to wszystko zmierza w dobrym kierunku. Proszę ją dopingować w staraniach i dawać wiele pozytywnych wzmocnień, by jedzenie w końcu zaczęło kojarzyć się jej z przyjemnością, a nie przykrym obowiązkiem. Pozdrawiam!
Witam serdecznie Rozumiem, ze diagnoza zostala postawiona przez lekarza psychiatre? Co do Pani pytan. Tydzien jest zbyt krotkim czasem, aby mozna mowic o jakiejkolwiek zmianie. W przypadku wszelkich zaburzen odzywiania nalezy zawsze byc bardzo uwaznym, szczegolnie jesli dotyczy to dzieci. Corka napewno bedzie podejmowala wszelkie proby przekonania Pani, ze nie jwst chora i ze nie jest potrzebna pomoc specjalisty, zwlaszcza pobyt w szpitalu. W razie pytan zapraszam do kontaktu. Pozdrawiam Ilona Cizewska
Anoreksja wymaga terapii rodzinnej, oprócz leczenia szpitalnego proszę jak najprędzej znaleźć terapeutę i nawiązać z nim współpracę. Bez Państwa pomocy i zaangażowania w terapię- może się córce nie udać
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
W maju dziennikarka Magdalena Rigamonti opisała na
Młoda kobieta przyznaje, że atakujące zewsząd rekl
-Oczywiście kichnąłem kiedy zapowiedziałaś ten t
