Jest to naturalny etap w rozwoju dziecka i powinien przeminąć. Warto, - w zakresie możliwym do przewidzenia - unikać sytuacji, o których Państwo wiecie już z doświadczenia, że konflikt będzie (np. pochować przedmioty, o które mała walczy, a których jej nie wolno ruszać). Wielu epizodom nie da się jednak zapobiec, wówczas proszę się pilnować, by nadmiernie nie tłumaczyć i nie rozwlekać w czasie. Nie wolno też stosować kilku strategii jednocześnie - na zasadzie jak prośba nie działa, to groźba i krzyk. To tylko tworzy dziecku w głowie chaos. To nie pomaga. Pomaga spokój i opanowanie rodziców (wiem, że to bardzo jest trudne). Dobrze przyzwyczajać ją do spokojnego komunikatu typu: "Nie trzeba tak płakać, już spokojnie. Chodź, zaraz coś wymyślimy razem i jakoś to naprawimy" itp. Zachowanie spokoju to podstawa. Jeśli Julia nauczy się dzięki temu uspokajać, zawsze należy ją za to chwalić.
pozdrawiam.

Bez większej ilości informacji nikt nie powie Pani dlaczego tak się dzieje. Niezbędna jest osobista wizyta u pediatry, psychologa dziecięcego i ewentualnie wykonanie dalszych badań (np. neurologicznych) zleconych przez tych specjalistów. Pozdrawiam.

Witam,

tego rodzaju zachowanie u 2-3 letnich dzieci to coś bardzo normalnego, zupełnie nie ma powodu do niepokoju. W ten sposób dzieci uczą się niezależności – to sposób maluchów na mówienie ‘nie’, protestowanie. Warto jednak stosować pewne zasady, które mogą w pewnym stopniu korygować dziecko:
• Nie pozwalać dziecku na wszystko, ale też godzić się na pewnie rzeczy.
• Złość na dziecko należy uznać za zupełnie bezsensowną reakcję, powinno wziąć się głęboki oddech i przeczekać, choć oczywiście zapanowanie wtedy nad emocjami może być trudne.
• Komunikaty do dziecka powinny być jasne i krótkie – długie wywody są bezcelowe.
• Gdy widzimy, że coś się święci, możemy postarać się wtedy odwrócić uwagę dziecka.
• Pamiętać o pochwałach i nagradzaniu dziecka, gdy będzie zachowywało się grzecznie.

Pozdrawiam,
Elwira Chruściel