Witam serdecznie!
Kryzysy zdarzają się w każdym związku. Pani małżeństwo nie jest wyjątkiem. Zazwyczaj jest tak, że w początkach znajomości patrzymy na partnera przez różowe okulary, nie dostrzegamy jego wad. Z czasem widzimy te wady, ale przymykamy na nie oko, jesteśmy bardziej wyrozumiali, mamy wobec siebie mniej oczekiwań. Z chwilą zawarcia związku małżeńskiego wzajemne oczekiwania (również te narzucone społecznie) rosną. Chcielibyśmy więcej od partnera i wówczas to, co wcześniej byliśmy w stanie wybaczyć albo przymknąć na to oko, teraz urasta do rangi mega-problemu. Pojawiają się coraz częstsze kłótnie, awantury, pretensje, odżywają chowane dawniej urazy. Negatywnych emocji jest tak wiele, że szukają wentylu bezpieczeństwa i wybuchamy złością, agresją, wulgaryzmami. Stajemy się dla siebie nieprzyjemni, niegrzeczni. Zaczyna brakować szacunku. Zaczynamy się od siebie oddalać. Jak sobie poradzić? Przede wszystkim trzeba na bieżąco przegadywać problemy. Kiedy coś nam nie pasuje w zachowaniu partnera, nie duśmy tego w sobie, tylko od razu mówmy, co nam nie pasuje. Nie chodzi o to, by naskoczyć na partnera („Ty taki i taki”), ale by raczej stosować komunikaty typu „Ja”, a więc mówić o swoich uczuciach, np.: „Przykro mi, że kiedy do Ciebie mówię, Ty mnie nie słuchasz albo marginalizujesz moje problemy. Chciałabym, żebyś mnie wysłuchał”. Więcej o języku akceptacji można przeczytać tutaj: Porozumienie bez przemocy. Kłótnia w związku nie jest zła pod warunkiem, że jest konstruktywna i prowadzi do wniosków, z których korzystamy na przyszłość. Jeżeli odczuwa Pani, że w Waszym małżeństwie dzieje się coś bardzo niepokojącego, trudno Wam na własną rękę porozumieć się, może warto skorzystać ze wsparcia na terapii małżeńskiej?
Pozdrawiam i życzę powodzenia!
