Witam serdecznie!
Przy zgłaszanych przez Panią objawach prawdopodobne jest rozpoznanie bulimii.
Osoba cierpiąca na bulimię najczęściej ma prawidłową masę ciała, często ulega ona wahaniom: powyżej lub poniżej wartości sprzed zachorowania. Pani aktualna masa ciała oznacza niedowagę (prawidłowa waga przy wzroście 165 cm zaczyna się od ok. 53 kg).
Typowym objawem są epizody objadania się, po których następują zachowania mające na celu pozbycie się nadmiaru przyjętej żywności. Należy do nich: głodzenie się, stosowanie środków odchudzających, przeczyszczających, prowokowanie wymiotów, forsowne ćwiczenia fizyczne. Tak więc sam brak wymiotów, nie wyklucza rozpoznania bulimii, ponieważ stosuje Pani inne sposoby, jak używanie środków przeczyszczających.
Osoba cierpiąca na bulimię koncentruje się na jedzeniu i myśli często na temat swojej masy ciała. Może stale odczuwać głód i potrzebę stałej kontroli nad sposobem odżywiania się.
To właśnie ta "obsesja na punkcie jedzenia" jest podstawowym objawem zaburzeń odżywiania. Jako kryterium diagnostyczne konieczne jest występowanie epizodów objadania się z zachowaniami kompensacyjnymi (wymioty, głodzenie, tabletki przeczyszczajace itp.) co najmniej 2 razy w tygodniu przez 3 miesiące.
Bulimia grozi wieloma powikłaniami, należą do nich: zaburzenia elektrolitowe, metaboliczne, uszkodzenia przełyku, gardła, szkliwa zębów, biegunki, zaparcia, niedrożność porażenna jelit, powikłania neurologiczne. Poza powikłaniami zdrowotnymi, bulimia wywiera destrukcyjny wpływ na życie chorej: większość aktywności z czasem zostaje podporządkowana zachowaniom kompensacyjnym, stopniowo zanikają kontakty z innymi ludźmi.
Bulimia często pojawia się jako konsekwencja dłuższych okresów odchudzania się. Początkowo głodzenie się przynosi satysfakcję, poczucie kompetencji i kontroli, epizody objadania się pomagają zmniejszać stres, napięcie i przygnębienie, stąd objawy stają się atrakcyjną forma radzenia sobie z trudnościami.
Z racji tego, że zazwyczaj nie dochodzi do dużych wahań masy ciała, a funkcjonowanie zawodowe i w innych rolach jest początkowo niezmienione, choroba może być przez lata tajemnicą nawet dla bliskich osób.
Podstawową forma leczenia bulimii jest psychoterapia poznawczo-behawioralna, która powinna się składać z co najmniej 16-20 sesji prowadzonych przez 4-5 miesięcy. Jako dodatkowe leczenie zaleca się leki przeciwdepresyjne z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Leki te zmniejszają częstość objadania się i poprawiają nastrój. Stąd polecam Pani konsultację u lekarza psychiatry.
W trakcie leczenia konieczne jest monitorowanie stanu somatycznego: badania elektrolitów, morfologii krwi.
Dlatego też, konieczna jest okresowa konsultacja lekarska.
Pierwszym krokiem, aby zmniejszyć częstotliwość epizodów objadania się, jest wprowadzenie regularnego, stałego rytmu posiłków. W ciagu dnia należy spożywać 4-5 posiłków. Ilość kalorii powinna być dostosowana do wzrostu, masy ciała, wieku oraz rodzaju aktywności. W ułożeniu diety może pomóc specjalista dietetyk.
Zaleca się również prowadzenie dzienniczka, w którym zapisuje się wszystkie zjedzone posiłki, następnie można obliczyć ich łączną wartość kaloryczną. Możesz skorzystać w tym celu z informacji dostępnych na stronach internetowych. Ważną rzecza jest spożywanie posiłków w tym samym, specjalnie do tego przeznaczonym miejscu. Nie należy jeść przed TV lub komputerem, w łóżku. Posiłki trzeba długo i spokojnie przeżuwać, popijając często płynem, nie jeść w pośpiechu.
Kolejnym etapem, po wprowadzeniu stabilnego wzorca ożywiania, jest praca nad przyczynami problemu.
U podłoża zaburzeń odżywiania się może znajdować się np. problem niskiej samooceny oraz określania swojej wartości przez pryzmat wyglądu i sylwetki. Dotarcie do przyczyny problemu oraz zmiana przekonań umożliwiająca lepsze radzenie sobie z trudnościami odbywa się w trakcie psychoterapii, do której goraco Panią zachęcam.
Polecam informacje dostępne w naszym portalu:
http://portal.abczdrowie.pl/przyczyny-bulimii,
http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-bulimii.
Z pozdrowieniami
