Witam!
Przy zgłaszanych przez Panią objawach prawdopodobne jest rozpoznanie bulimii. Osoba cierpiąca na bulimię najczęściej ma prawidłową masę ciała, często ulega ona wahaniom: powyżej lub poniżej wartości sprzed zachorowania.
Typowym objawem są epizody objadania się, po których następują zachowania mające na celu pozbycie się nadmiaru przyjętej żywności. Należy do nich: głodzenie się, stosowanie środków odchudzających, przeczyszczających, prowokowanie wymiotów, forsowne ćwiczenia fizyczne.
Osoba cierpiąca na bulimię koncentruje się na jedzeniu i myśli często na temat swojej masy ciała. To właśnie ta "obsesja na punkcie jedzenia" jest podstawowym objawem zaburzeń odżywiania. Jako kryterium diagnostyczne konieczne jest występowanie epizodów objadania się z zachowaniami kompensacyjnymi (wymioty, głodzenie itp.) co najmniej 2 razy w tygodniu przez 3 miesiące.
Pani masa ciała jest w zakresie normy, również w okresie sterydoterapii była w granicach normy. Faktem jest natomiast, że wiele kobiet postrzega swoje ciało przez pryzmat narzuconych przez media stereotypów sylwetki, nie mającej nic wspólnego ze zdrowiem.
Z pozoru "niegroźna obsesja" grozi wieloma powikłaniami, należą do nich: zaburzenia elektrolitowe, metaboliczne, uszkodzenia przełyku, gardła, szkliwa zębów, biegunki, zaparcia, niedrożność porażenna jelit, powikłania neurologiczne. Poza powikłaniami zdrowotnymi, bulimia wywiera destrukcyjny wpływ na życie chorej: większość aktywności z czasem zostaje podporządkowana zachowaniom kompensacyjnym, stopniowo zanikają kontakty z innymi ludźmi.
Bulimia często pojawia się jako konsekwencja dłuższych okresów odchudzania się. Początkowo głodzenie się przynosi satysfakcję, poczucie kompetencji i kontroli, epizody objadania się pomagają zmniejszać stres, napięcie i przygnębienie, stąd objawy stają się atrakcyjną forma radzenia sobie z trudnościami.
Z racji tego, że zazwyczaj nie dochodzi do dużych wahań masy ciała, a funkcjonowanie zawodowe i w innych rolach jest początkowo niezmienione, choroba może być przez lata tajemnicą nawet dla bliskich osób.
Podstawową forma leczenia bulimii jest psychoterapia poznawczo-behawioralna, która powinna się składać z co najmniej 16-20 sesji prowadzonych przez 4-5 miesięcy. Jako dodatkowe leczenie zaleca się leki przeciwdepresyjne z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Leki te zmniejszają częstość objadania się i poprawiają nastrój.
Proszę również wziąć pod uwagę, że część z preparatów odchudzających dostępnych na receptę ma potencjał uzależniający, są np. pochodnymi amfetaminy. Zażywanie takich preparatów, zwłaszcza długotrwałe lub w zbyt dużych dawkach, może powodować powikłania, w tym: zaburzenia lękowe, psychozy. W trakcie leczenia konieczne jest monitorowanie stanu somatycznego: badania elektrolitów, morfologii krwi.
Gorąco zachęcam do wizyty u lekarza psychiatry oraz psychoterapeuty. Wczesne rozpoczęcie leczenia zwiększa szansę na sukces w walce z bulimią.
Na temat sposobów kontroli epizodów objadania się piszę obszerniej w wątku:
http://portal.abczdrowie.pl/pytania/powtarzam-temat-wyleczylam-sie-z-anoreksji-ale-chcialabym-poznac-wiecej-szczegolow-co-robic.
Pozdrawiam
