Własna diagnoza - bulimia

Witam!

Przez przypadek znalazłam tę stronę i pomyślałam, że napiszę. Może będzie mi lżej...może... Może ktoś jest w podobnej sytuacji. Mam już praktycznie 17 lat. Chodzę do I klasy liceum. Mam bulimię. Tak przynajmniej sadzę. Już od 2 lat prowokuję wymioty. Tzn. nie cały czas, mam przerwy, ale wtedy najczęściej się głodzę. Od zawsze nie akceptuje swojego wyglądu, ale od 1 klasy gimnazjum nienawidzę go tak strasznie. Tzn. odchudzam się już 3 lata, ale przez rok nie prowokowałam wymiotów, tylko starałam się nie jeść i stosowałam różne diety. Ważyłam już różnie, nawet w te wakacje zdarzyło mi się ważyć 48 kilo, ale niestety wylądowałam na pogotowiu z odwodnieniem, na moje szczęście nikt nie podejrzewa mnie o odchudzanie. Przytyłam i to dużo. Ważę 53 kilo i mam 167 cm wzrostu. To straszne... ;((( Mam taki okres, czasami, że wymiotuję dzień w dzień przez 3 miesiące i to po kilka razy, a czasami tylko raz do 3 razy w tygodniu i się głodzę, albo mało jem po 500-300 kcal. Ale to nic nie daje, bo znów się objadam i wymiotuję. Tylko czasami jem normalnie, ale to rzadkość.

Ja chcę jeść normalnie. Nie chcę ciągle mieć poczucia winy, że coś zjadłam i się wstydzić, że np. bardzo dużo jem. Czasami jak mam takie dni obżarstwa to koleżanki się śmieją, niby tylko żartem, ale ja czuję się okropnie. Nie wiem co mam zrobić. Nie powiem mamie, bo ją zawiodę, ale jak sobie z tym poradzić. Nie wiem co mam robić. Ale nie czuję rozpaczy. Ostatnio wegetuję jak roślinka. Szkoła, dom, szkoła dom i w kółko nauka ;((( Przez wymioty mam ciągle chrypkę, obdarte gardło, bóle brzucha i bóle trzustki i wątroby. Ja uwielbiam śpiewać, ale w tym stanie nie mogę. Po prostu chcę odzyskać głos! Nie mogę przecież ciągle chrypieć!! Czy zna ktoś sposób jak z tego wyjść? Samej... z góry dziękuję za odpowiedzi...

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Zaburzenia odżywiania Bulimia Dietetyka

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witaj Karolino!

Nie jestem do końca przekonana, czy dobrze zdiagnozowałaś sama u siebie bulimię. Często nawet doświadczonym psychiatrom trudno zweryfikować, czy objawy bardziej pasują do anoreksji, do bulimii, anoreksji bulimicznej czy atypowych form zaburzeń odżywiania. Niewątpliwie wiele zachowań i reakcji opisanych przez Ciebie wkomponowuje się w obraz kliniczny żarłoczności psychicznej, ale przez Internet nie da się postawić rzetelnej diagnozy.

O bulimii świadczą takie objawy, jak: nawracające epizody przejadania się (co najmniej 2 razy w tygodniu w ciągu trzech miesięcy), uporczywa koncentracja na jedzeniu, odczuwanie przymusu jedzenia, przeciwdziałanie tyciu poprzez prowokowanie wymiotów, głodzenie się, stosowanie środków przeczyszczających, lęk przed otyłością, ocenianie siebie jako osoby otyłej. Przyczyny zaburzeń odżywiania obejmują czynniki osobowościowe (niska samoocena, perfekcjonizm, wysoki poziom aspiracji, chwiejność emocjonalna itp.), czynniki kulturowe (promowanie w mediach nawyków dietetycznych i skrajnie szczupłej sylwetki jako ideału piękna, konsumpcjonizm itp.), czynniki biologiczne (geny, zaburzenia pracy neuroprzekaźników itp.), czynniki rodzinne (patologie rodzinne, chłód emocjonalny, zaburzenia komunikacji itp.). Przy wzroście 167 cm i wadze 53 kg Twój wskaźnik masy ciała BMI wynosi 19,0 i sugeruje, że Twoja waga jest w normie, więc nie ma powodów, dla których musisz się głodzić, odchudzać i prowokować wymioty. Obawiam się, że na własną rękę nie uda Ci się uporać z bulimią. Potrzebujesz wsparcia i fachowej pomocy psychologa lub/i psychiatry. Sama zauważyłaś, jak bardzo negatywne konsekwencje niesie ze sobą bulimia – odwodnienie, zaburzenia gospodarki elektrolitowej, obniżenie nastroju, poczucie winy, bóle brzucha, bóle trzustki i wątroby, bóle gardła wynikające z faktu, że cofająca się z żołądka treść pokarmowa wraz z kwasem żołądkowym obżera śluzówkę i niszczy szkliwo zębów. Nie wolno bagatelizować Ci tych dolegliwości, tym bardziej, że zaburzenia odżywiania wyrastające z braku akceptacji własnego wyglądu towarzyszą Ci już od kilku lat. Radziłabym porozmawiać z rodzicami o Twoich problemach. Jeżeli trudno Ci otworzyć się przed bliskimi, pomyśl o wizycie u psychologa szkolnego. Możesz też skorzystać z Młodzieżowego Telefonu Zaufania – nr: 116 111 (https://116111.pl/). Pamiętaj, że samodzielna walka z bulimią jest niezmiernie trudna i niemal niemożliwa. Pozwól sobie pomóc! Zajrzyj proszę pod poniższe linki:

http://portal.abczdrowie.pl/bulimia
http://portal.abczdrowie.pl/anoreksja
http://portal.abczdrowie.pl/anoreksja-bulimiczna
http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-anoreksji
http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-bulimii
http://portal.abczdrowie.pl/terapia-bulimii

Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Anoreksja czy bulimia? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy jestem bliska anoreksji? – odpowiada Mgr inż. Marta Michalak-Tomasik
Czy jestem już chora na zaburzenia odżywiania? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy anoreksja prowadzi do bulimii czy na odwrót? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mam bulimię lub coś innego? – odpowiada Mgr Katarzyna Mazowska
Jak pokonać wyrzuty sumienia po jedzeniu i wygrać z bulimią? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Objawy bulimii - czy jestem już chora? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Co mi jest? Dlaczego ciągle jem? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Anoreksja lub bulimia? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy to są początki bulimii? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

"Ta choroba to samotność". Roksana Środa, dietetyk, sama musiała zmierzyć się z anoreksją, SIBO, IBS i PCOS

Roksana Środa, 27-letni dietetyk kliniczny, przesz

To cenna wskazówka dla rodziny chorego. Zwróć uwagę na objaw Russella

Żarłoczność psychiczna, czyli bulimia, to zaburzen

Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) - przyczyny, objawy, leczenie

Anoreksja to choroba, której podłożem są zaburzeni

Czy to już bulimia?

Witam! Jestem kobietą i mam 18 lat, skończone (1992 rok), niedawno oglądałam program „Rozmowy w Toku”. Bohaterkami tego odcinka były kobiety, które chorują na bulimię. Wszędzie się spotykam z tym, że bulimia polega na m.in. wymuszaniu wymiotów, czytam to również na forach. Bohaterki opowiadały, że wymuszają wymioty. Ja się zastanawiam, czy choruję na bulimię, czy też nie. Od dwóch lat, obsesyjnie myślę o jedzeniu, wpycham w siebie ogromne ilości jedzenia, a potem biorę po kilkanaście tabletek przeczyszczających. Na ulotce jest napisane, że powinno się brać 1 tabletkę na dobę i nie przekraczać okresu siedmiu dni. Ja biorę po 15 takich tabletek, co najmniej 3 razy w tygodniu. Mam zachwianie równowagi wagi. Schudłam 6 kg, ale po jakimś czasie przytyłam te 6 kg, jak nie więcej, właśnie niedawno, w wakacje.

Mam nieregularną miesiączkę, czasem w ogóle zanika, nie miałam jej przez okres dwóch miesięcy. Gdy jem, zaraz myślę, że i tak po posiłku pójdę do apteki, żeby kupić tabletki. Wypadają mi włosy. Jednak ja nie potrafię wymiotować, próbowałam. Jadłam jakieś okropne tabletki, żeby wymusić wymioty, jednak się nie udało. Czy mimo tego choruję na bulimię?

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Zaburzenia odżywiania Bulimia Dietetyka

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

występowanie wymiotów nie jest warunkiem koniecznym dla rozpoznania bulimii.
Bulimiczki mogą stosować inne sposoby pozbycia się nadmiaru kalorii: jak nadużywanie środków przeczyszczających, moczopędnych, odchudzających, okresowe głodówki lub intensywne ćwiczenia fizyczne.

W bulimii najczęściej nie dochodzi do znacznego wychudzenia, ale dość częste są wahania wagi ciała.

Dość typowe jest ciągłe zaabsorbowanie tematem jedzenia, kalorii i diety oraz lęk przed przytyciem.

Podstawowym objawem bulimii są epizody objadania się - w trakcie takiego epizodu zostaje przyjęty pokarm o dużej wartości kalorycznej (zwykle na jeden posiłek przypada klika tysięcy kalorii).

Aby rozpoznać bulimię, przez co najmniej trzy miesiące muszą występować epizody objadania się co najmniej dwa razy w tygodniu, a następnie zachowania kompensacyjne (prowokowanie wymiotów lub używanie leków przeczyszczających itp.).

Opisywane objawy mogą wskazywać na bulimię. Adekwatne rozpoznanie może postawić lekarz na podstawie osobistego badania.

Na temat możliwości leczenia bulimii możesz przeczytać na łamach naszego serwisu:
http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-bulimii

Z pozdrowieniami

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy mam bulimię? Gdzie mam się z tym zgłosić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mam już bulimię? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mam bulimię, mimo że nie mogę zwymiotować? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Objawy bulimii - jak rozpoznać? – odpowiada Mgr Patrycja Sankowska
Codziennie się przeczyszczam - czy to bulimia? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jakie mogą być oznaki bulimii u nastolatki? – odpowiada Mgr Patrycja Sankowska
Wymuszanie wymiotów po jedzeniu a bulimia – odpowiada Lek. Paweł Baljon
Czy to jest bulimia czy anoreksja bulimiczna? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Często myślę o chipsach i czekoladzie. Czy mam zaburzenia odżywiania? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Co mogę zrobić, żeby normalnie żyć? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

Bulimia - rodzaje, przyczyny, objawy, rozpoznanie, leczenie

Bulimia to choroba, którą charakteryzują napady ni

Tajemnicza choroba księżnej Diany. Ukrywała ją przez dekadę

Dopiero po latach światło dzienne ujrzało wiele se

Zaburzenia odżywiania - rodzaje, przyczyny, objawy i leczenie

Zaburzenia odżywiania stanowią liczną grupę chorób

Mgr inż. Ola Kilen-Zasieczna Dietetyka

umów wizytę

Dr n. med. Aneta Kościołek Dietetyka

umów wizytę

Mgr Laura Mętel Dietetyka, Inowrocław

umów wizytę

Mgr Małgorzata Więch Dietetyk, Warszawa, Babice Nowe

umów wizytę

Jak leczyć bulimię?

Potrzebuję pomocy , od jakichś 6 miesięcy zmagam się z bulimią , dziennie potrafię wymiotować około 5 razy , mam tego dość , oszukuję się ze toostatni raz a nie potrafię przestać.. Co robić ?

ponad rok temu

Dietetyka

Lek. Małgorzata Horbaczewska

98 poziom zaufania

Witam serdecznie. Z całą pewnością konieczna jest specjalistyczna pomoc. W pierwszej kolejności proponuję zasięgnąć porady u psychiatry. Warto zapoznać się także z LINKIEM na temat tej choroby.