Czy ja jestem pewna siebie czy może nieśmiała?

Witam mam 24 lata . Rok temu spotykalam sie z 31 letnim mężczyzną z czasem wyszlo na jaw ze chciał wyludzic ode mnie pieniądze i chodzilo mu o sex ,.od zawsze mialam problem z facetami bylam cicha niesmiala balam sie mezczyzn ,wydawalo mi sie ze nie jestem zbyt dobra dla nich zbyt atrakcyjna . Teraz minęly 2 od tamtej sytuacji , gdy z kims sie spotykam wydaje mi sie ze staje sie kims innym nagle z tej cichej niesmialej dziewczyny staje sie pewna siebie rozgadana sama nie wiem czemu tak jest czy poprostu to jest popis?boje sie ze czasem znow bede ta cicha niesmiala dziewczyna im bardziej mnie pozna wyjdzie to co teraz probuje zakryc zeby wypasc jak najlepiej,nie wiem czrmu tak jest . Teraz tętnie pewnoscia siebie ,duzo mowie ,nie ma we mnie skrepowan . dlaczego pozniej wyjdzie to jaka jestem .Boje sie ze bije ode mnie jakas sztucznosc nie wiem jak to nazwac .Kiedys przeżyłam podobna sytuacje na początku znajomosci bylam podobna pozniej wychodzilo to jaka jestem ,boje sie ze kogos udaje jak dawny chlopak to nazwal,tylko ze ja tak nie mysle nie wiem czemu skad to jest.?nie wiem tojest powod moich nieudanych zwiazkow ..Sama nie wiem jaka jestem przez to czy ta pewna siebie ja czy tylko niekiedy sie gubie .Moze sie zmienilam .. .

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Fobie społeczne Lęk Niska samoocena Konsultacje psychologiczne Psychologia

Mgr Agata Pacia (Katulska) Psycholog, Wrocław

54 poziom zaufania

Dzień dobry, jeżeli uważa Pani, że ma Pani problem z relacjami z mężczyznami warto pomyśleć o psychoterapii- popracować nad tym. Jeśli chodzi o obecną Pani pewność siebie to nie ma się czym martwić . Jeżeli spotkała Pani na swej drodze mężczyznę, który dba o Panią, prawi komplementy to zaczęła znani w siebie wierzyć . Oczywiście może to się zmienić. Jednak wiele zależy od tego w jakim kierunku będą Panatwo budować relacje. Myśle że psychoterapia pozwoliłaby Pani zrozumieć siebie.

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Szanowna Pani,
samoocena czyli poczucie własnej wartości, kształtuje się w procesie socjalizacji. Wiele czynników składa się na poczucie własnej wartości, takich jak; postrzeganie samego siebie, wiara w siebie, własna skuteczność, samoakceptacja, poczucie własnej godności. Ogólnie mówiąc jest to opinia nas samych o sobie, inaczej mówiąc negatywne automatyczne myśli dotyczące siebie, wysoki krytycyzm w stosunku do siebie. Wskazana jest pomoc psychologa/psychoterapeuty, proces terapeutyczny umożliwi zrozumieć swoje zachowanie w określonym kontekście (sytuacji) i umożliwi zmodyfikować wzory myślenia, to wpłynie na poprawę funkcjonowania społecznego. Poczucie własnej wartości czyli samoocenę trzeba odbudować, tak żeby była optymalna i stabilna. Przekonania i opinie na własny temat w oparciu o doświadczenia życiowe kształtują samoocenę. Szczególnie negatywne komunikaty i doświadczenia w procesie rozwoju są istotą niskiego poczucia własnej wartości. Spróbuj zastanowić się jaką wartość sobie przypisujesz, zastanów się, jak ta opinia wpływa na twoje myśli i uczucia, w związku z tym, jakie działania podejmujesz: 1)Czy doceniasz siebie? 2)Czy lubisz siebie? 3)Czy akceptujesz swoje zachowanie? 4)Jaka jest twoja skuteczność? 5)Czy masz poczucie własnej godności? 6)Jak widzisz siebie? Negatywne przekonania na własny temat - wysoki samokrytycyzm jest wskaźnikiem, który pokazuje, że skupiasz się na własnych słabościach, wadach i jednocześnie nie doceniasz swoich zalet. Emocje, które są synchronizowane z negatywnymi myślami to; smutek, lęk, frustracja, złość, poczucie winy i wstydu. Myśli i emocje mają wpływ na nasze zachowanie - obserwuje się to w różnych sytuacjach; trudność w asertywnym wyrażaniu potrzeb, niezdecydowanie w realizacji planów życiowych. Mogą pojawiać się też dolegliwości somatyczne; napięcie, zmęczenie, ból głowy. Wskazane jest leczenie metodą psychoterapii poznawczo - behawioralnej. Terapia poznawczo-behawioralna pozwala zrozumieć problem, im lepiej rozumiemy problem, tym łatwiej sobie z nim radzimy - poprawi się Pani funkcjonowanie społeczne oraz ustabilizuje się Pani samoocena, co wpłynie na dobrostan psychiczny. Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak przestać się przejmować tym porównywaniem siebie do innych? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Dlaczego nie akceptuję siebie? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak sobie radzić z taką niską samooceną? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak poradzić sobie z nieśmiałością i niezdecydowaniem? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Dlaczego borykam się z brakiem pewności siebie? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Jak stać się osobą pewną siebie, nie mieć niskiej samooceny? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak bardziej akceptować siebie? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
O czym może świadczyć napięcie brzucha i w okolicach żeber oraz drżenie rąk i nóg w stresujących sytuacjach? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Jak nauczyć się samoakceptacji? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak radzić sobie z dużą nieśmiałością? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

Zaniżone poczucie własnej wartości a depresja

Osobowość człowieka jest bardzo złożona. Każdy z n

Samotność a depresja

Samotność jest uczuciem wyobcowania, poczuciem bra

Poczucie własnej wartości - psycholog radzi, jak nad nim pracować

Co pozwala nam wierzyć w siebie, oczekiwać powodze

Czy to normalne, że jestem aż tak bardzo nieśmiała?

Witam, Moim problemem jest nieśmiałość. Mam 13 lat. Nie lubię poznawać nowych osób. Zawsze próbuję tego uniknąć. Czuję się komfortowo w towarzystwie może 2-3 osób. Moja klasa jest bardzo zżyta, tylko ja od nich "odstaję". Jeśli ktoś do mnie zagada od razu robię się czerwona i tylko mruczę coś pod nosem. A z chłopakami w ogóle nie rozmawiam. Nawet podczas spotkań rodzinnych nie udzielam się w rozmowach. A jeśli np. babcia zapyta się jak tam w szkole mówię "w porządku" i uciekam do łazienki. Nie lubię odpowiadać przy tablicy, nie udzielam się na lekcjach i jak tylko nauczyciel zapyta się o coś na lekcji robię się czerwona. Kiedy jadę autobusem lub idę ulicą wydaję mi się, że każdy się na mnie patrzy lub szepce do kogoś: "Jaka ona gruba, jak jest ubrana, jaki ma duży nas, a jakie włosy!". Nie lubię wychodzić z domu, bo boję się znaleźć w niekomfortowej sytuacji. A kiedy moja koleżanka chce mnie z kimś zapoznać lub zaprasza na urodziny gdzie będzie dużo osób, których nie znam, od razu się wymiguję, np. że nie mogę, bo jadę gdzieś z mamą. Znam mało osób i nie mam prawdziwych przyjaciół. Nawet moja mama ostatnio stwierdziła, że jestem bardzo cicha i czasami wydaje jej się to aż nienormalne. Czy kiedyś to minie samo, czy mam coś zrobić z tym problemem?

KOBIETA, 13 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samoocena

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Myślę, że Twoja nieśmiałość może sama nie minąć wraz z wiekiem. Warto, żebyś już rozpoczęła trening swojej otwartości i umiejętności życia w społeczeństwie.
Piszesz, że kiedy widzisz obcych ludzi, to masz wrażenie, że skupiają się wyłącznie na Tobie. Jednak to jest tylko Twoja fantazja. Kiedy się czegoś boimy, to wyolbrzymiamy pewne sprawy, doszukujemy się podtekstów i aluzji do nas, wiele spraw nieistotnych w innej sytuacji odbieramy jako atak na naszą osobę.
Warto, żebyś wybrała się do psychologa. Praca ze specjalistą nad Twoimi postawami względem innych osób oraz lękiem, który uniemożliwia Ci aktywne życie społeczne. Wsparcie ze strony specjalisty i Twoje zaangażowanie mogą pomóc Ci w poprawie Twoich kontaktów z otoczeniem oraz pozwolić Ci czerpać radość z uczestnictwa w społecznych działaniach, które obecnie wywołują silny lęk. Praca nad swoimi problemami może zaowocować otwarciem się na innych oraz przezwyciężeniem wewnętrznych ograniczeń.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak sobie poradzić z nieśmiałością i niską samooceną – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nikt mnie nie lubi - czy jestem nienormalna? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Jak otworzyć się przed innymi i umieć odnaleźć się w towarzystwie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Bardzo się boję chodzić do szkoły, chcę popełnić samobójstwo! – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem w depresji po odejściu chłopaka - jak sobie z tym poradzić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy już zawsze będę samotna i nudna? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem bardzo nieśmiała - czy to objaw depresji? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Kiedy zacznę normalnie żyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem szykanowany i nie potrafię rozmawiać z ludźmi - jak sobie z tym poradzić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak sobie poradzić z niskim poczuciem własnej wartości? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper

artykuły

Dlaczego lubimy się bać? (WIDEO)

Czy znasz to uczucie, gdy boisz się horroru, ale

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Test, który zdradza, co kryje się w twojej podświadomości. Wystarczy, że odpowiesz na jedno pytanie

Obrazek, który jest logiem zoo w Pittsburghu, to z

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak być silną i pewną siebie?

Mam 26 lat, od kilku lat jestem w związku, z którego mam piękną, półtoraroczną córeczkę. Od 4 lat mieszkam za granicą z moim facetem, który nie jest Polakiem. Mogę powiedzieć, że poza nim i córcią nie mam nikogo - mama od wielu lat się mną i bratem nie interesuje, ojca nie mam, a brat wyszedł z więzienia i jest po leczeniu antynarkotycznym. Tak wygląda moja rodzina w skrócie.

Przez 2 lata studiowałam w collegu angielski, by podnieść swoją pewność siebie - język chyba poprawiłam, bo dostałam pracę kasjerki w markecie, ale pewność siebie? Kompletnie mi jej brakuje! Tracę ją bardzo szybko, czasem nie wiem jak zareagować. W sytuacjach, w których powinnam obronić swoje zdanie - milczę lub przytakuję, mimo że się z tym nie zgadzam, a wewnątrz mnie się aż gotuje i frustracja się pogłębia. Nie mam przyjaciół, tzn. jestem lubiana bardzo, ale ludzie, jak nie mają sprawy do mnie to nie dzwonią. W pracy jestem jedną z niewielu Polek, a pracowanie wśród Anglików zaczyna mnie coraz bardziej dobijać - ich humor, docinki - to wszytsko pogłębia mój smutek i złość, mimo to jednak nie chcę wracać do Polski, nie mam do czego.

Jak uwierzyć w siebie? Zawsze byłam cichą myszką, zbyt skromnę, a teraz to się jeszcze pogłębia - mój facet, mimo że kochany i dobry, nie ma skłonności do chwalenia mnie, raczej do poprawiania i krytyki - co mnie bardzo też denerwuje - typu czemu nie zrobiłam tak a tak, że powinnam zrobić tak, a nie inczej, że głupio robię - czepia się właściwie bzdur typu, że byłam zbyt miła dla kogoś, choć poniekąd ma rację, że powinnam odpowiedzieć na ripostę, a ja tego nie zrobiłam. Często mam napady złości i płaczu.

Jak nauczyć się walczyć z moimi słabościami, by moje złe doświadczenia nauczyły mnie być silną i pewną siebie dziewczyną? Osiągnęłam naprawdę wiele - nie piję, nie palę, nie chodzę po disco, a jestem normalną, zbyt grzeczną i skromną dziewczyną, która szanuje każdego bardzo, bez wyjątków. Jak za to wzbudzić szacunek innych?

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samoocena

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Przede wszystkim powinna Pani poznać swoją wartość i uwierzyć w siebie. Pewność siebie wiąże się również z samooceną oraz poczuciem własnej wartości. Jeśli sama Pani uważa, że jest mało wartościowa, że inni są od Pani lepsi, to i pewność siebie jest niska.

Musi Pani odkryć swoje mocne strony i starać się je rozwijać. Ja sądzę, że uprzejmość i upór w działaniu, jakie Pani prezentuje, są bardzo silnymi atutami. Jest Pani także matką i żoną, pracuje Pani i wychowuje dziecko. To także powinna Pani uważać za swoją silną stronę.

Jeśli natomiast znajdzie Pani w sobie słabsze cechy, to proszę się zastanowić, jak można zmienić je w atuty. Sama może Pani pracować nad sobą. Może Pani w internecie poszukać prostych ćwiczeń, które pozwolą Pani popracować nad sobą i poprawić kontakty z innymi.

Mężowi powinna Pani powiedzieć, że chce Pani, by zwracał uwagę też na to, co robi Pani dobrze, np. kiedy ugotuje Pani jego ulubioną potrawę, czy ubierze się specjalnie dla niego. Są to proste sprawy, ale mogą zmienić Pani postrzeganie siebie. Myślę, że może Pani zmienić swoją sytuację, jeśli włoży Pani w te zmiany trochę energii i zaangażowania.

Pozdrawiam