Dlaczego moje życie to pasmo porażek?
Moje życie to ciągłe porażki, powoli przestaję już sobie z nimi radzić. Odkąd sięgam pamięcią nic mi nie wychodziło. Wszystko co miałam, było albo załatwione dzięki pieniądzom , albo znajomościom. Czuję się jak nieudacznik, który nie nadaje się do niczego. Nie umiem nic sama osiągnąć, pomimo tego, że bardzo się staram. Nie mogę już funkcjonować, gdy słyszę radosne wiadomości od znajomych, że znowu się udało bez większych starań, a ja kolejny i kolejny raz odniosłam porażkę, chociaż wiem, że zasługiwałam na więcej. Przykładów jest wiele. Chociażby studia. Do matury uczyłam się długo i ciężko, ale egzaminy poszły mi na tyle słabo, że nie dostałam się nigdzie. Nie, nie dostałam się, ale zapłaciłam za nie i tylko dzięki temu mogę studiować w szkole prywatnej. Do rozmowy o pracę również przygotowywałam się długo, sporo o tym myślałam i na prawdę mi na niej zależało. Nie dostałam się. Udało się to mojej koleżance, która podeszła do rozmowy z biegu. Nie mogę już się usprawiedliwiać, że robię wszystko co należy. Nie wiem, dlaczego wciąż odnoszę porażki. Codziennie maskuję się uśmiechem, gratuluję znajomym, mówię, że nic się nie stało. Stał się. Już sobie nie radzę, wewnętrzny ból rozdziera mnie od środka. Chcę krzyczeć, ale nie mam nawet komu się wyżalić. Ciężko jest przyznać się do porażki. Jest to ogromny wstyd, a gdy tylko nasuwa się temat o nazwie "jak ci poszło" wolę udzielać neutralnych odpowiedz, albo to przemilczeć. Nie umiem już sobie z tym radzić, lęk przed kolejną porażką mnie paraliżuje, a gdy ona nadchodzi czuję jakby świat walił mi się na głowę. Nikt mnie nie potrzebuje i nie widzi we mnie nic wartościowego. Chciałabym otrzymać choć jedną szansę.
